Recenzja: Ayon CD-10 II Signature

    Jeszcze żyjemy! Jeszcze żyjemy! – krzyczą odtwarzacze CD, przypominając o sobie w czasach płyt SACD już poszłych w odstawkę i zwykłych krążków CD coraz bardziej ustępujących pod naporem powracających winyli i panoszących się plików. Siła tych wciąż na przekór otoczeniu dychających jeszcze odtwarzaczy to efekt przyzwyczajenia i sentymentów, a w największym stopniu kolekcji płytowych, które niemałym nakładem sił i środków gromadzono latami, z którymi wraz z tym się zżyto, toteż nie wylądują rach-ciach w koszu na śmieci tylko dlatego, że pliki są modniejsze i wygodniejsze. Poza tym pliki odczytywane przez PC czy laptopa skażone są szumem własnym czytnika, co je naraża na bycie gorszymi brzmieniowo od płyt CD czytanych przez odtwarzacz, w którym nie ma magistrali współdzielonej z systemem operacyjnym i kilkoma przynajmniej aktywnymi w tle programami, ani dziadowskiej sekcji zasilania na bazie pipkowatych kondensatorków. Aby się od takiego szumu i tego marniutkiego zasilania uwolnić, trzeba mieć pliki zgromadzone na samodzielnie działającym dysku, w rodzaju zrecenzowanego niedawno I-O-Data Soundgenic, albo w całym specjalnym czytniku plików, co jest sporym lub nawet bardzo dużym wydatkiem, pomnażany kosztami odpowiedniej jakości samych plików źródłowych, które pobiera się z internetowych plikowni łatwiutko, lecz które tanie nie są.

Wybór źródła w tej mocno pogmatwanej obecnie, o wiele bardziej niż kilkanaście lat temu sytuacji, to oczywiście kwestia suwerennych decyzji audiofila, natomiast rolą recenzenta jest uprzytamnianie mu, co może zyskać albo stracić wykładając należną kwotę na to czy tamto urządzenie. Tym urządzeniem w bieżącej recenzji będzie najnowszy odtwarzacz CD od Ayona, którego pośród innych walorów największym wyróżnikiem jest zdolność zamiany zwykłych płyt CD w SACD, dzięki specjalnemu, przez lata opracowywanemu konwerterowi sygnału cyfrowego PCM w DSD. To właśnie dzięki weń wyposażeniu i kondensatorom Mundorf Gold/Silver nasz Ayon CD-10 II nosi przydomek „Signature” i jest droższy od wersji podstawowej (16 900 PLN) o przeszło cztery tysiące, a gdyby jeszcze miał „wyselekcjonowane komponenty ścieżki sygnałowej”, byłby droższy o kolejne cztery dwieście i nosił przydomek „Ultimate”. Tak jednak nie jest, wysupłanie kwoty 21 100 PLN wystarczy. W zamian otrzymamy typowy dla Ayona gruby pancerz z czarnego aluminium, wewnątrz którego gęsto utkana elektronika, w której objęcia można od góry władować płytę i wyjść od tyłu z jej cyfrowym sygnałem zamienionym na analogowy poprzez gniazda RCA i XLR w wariantach „High” i „Low” głośności. A teraz o tym szerzej.