Estetyka i inżynieria

Analogowy bohater tego testu – AVID Ingenium.

   Kiedy kilka lat temu gościłem w gdańskim Premium Sound, zwrócił moją uwagę nietypowo wyglądający gramofon. A, to AVID, wcale nie taki drogi – odparł indagowany właściciel salonu, Arek. Dobrze wygląda, dobrze gra i dobrze się sprzedaje, powinieneś go zrecenzować. Zatem recenzuję, aczkolwiek, trzeba przyznać, nieśpiesznie.

AVID Ingenium ma dwie cechy najbardziej przyciągające uwagę: talerz pokryty matą z korka i korpus nie jak pudło ani garnek, tylko na planie krzyża. Z lekka go to upodabnia do konstrukcji opisanego onegdaj Nottinghama Horizon, zwłaszcza że polski dystrybutor dodaje do Ingenium własną platformę nośną, która u najtańszego Nottinghama stanowi część integralną. Oba stały zatem u mnie na gramofonowych płytach antywibracyjnych, u Avida dodatkowo z kolcami na metalowych podkładkach.

Maszyna jest cała czarna i wypiętrza się na taką wysokość, jakby była gramofonem za pięćdziesiąt a nie dziesięć tysięcy. Poza nietypowym kształtem korpusu i korkową pokrywą talerza wzrok przyciągają wielkie łapy podtrzymujące, srebrny walec osłony łożyska i uzupełniający korkową powierzchnię duży, nakręcany docisk do wypłaszczania płyty. Ramiona do tego mogą przyjść różne – 9ʼ albo 12ʼ – co wymaga różnych rozmiarów korpusu-krzyża. Dwa nawet równocześnie (takie i takie), gdyby ktoś sobie zażyczył, a sam dostałem wersję z krótkim ramieniem Pro-Ject 9ʼ Carbon, czyli kosztującą wraz z tym ramieniem 7560 PLN. Jednakże rozbudowaną o tą dodatkową platformę nośną, podnoszącą koszt o 760 PLN i w ów dociskowy krążek, kosztujący 720 PLN ekstra. Do kompletu wkładkę Nagaoka MP-110 za skromne 690 PLN, a także zapewnienia dystrybutora o niezwykłości avidowego dzieła. Chassis okazuje się być odlewane z aluminium, łożysko to szafir plus węgliki spiekane, wielkie łapy są z elastomeru, znakomicie tłumiącego drgania, a wraz z tą dodatkową platformą jeszcze bardziej; i na dokładkę od góry, żeby kanapka się zacisnęła, ta masywna nakrętka dociskowa, także eliminuje wibracje, poprawiająca zwłaszcza wysokie i niskie częstotliwości.

Gramofon posiada ciekawą konstrukcję, podobną nieco od Nottinghama Horizon.

Okablowanie tego też jest wysokiej jakości a nie żadna tandeta i mocny silnik w pancernej obudowie; luźno, swobodnie stojący, co też zmniejsza drgania. Napęd tradycyjnie paskowy z przekładnią mechaniczną 33/45, co w sensie brzmieniowym jest lepsze od wprowadzającej elektryczne zakłócenia regulacji elektronicznej.

A wobec tego gramofon rzeczywiście mający podtrzymywać ugruntowaną pozycję Avida i dodatkowo rozszerzać ją na obszar wyrobów może nie budżetowych, ale na pewno tańszych, swą ceną nie odstraszających.

Rzućmy okiem na powierzchowność. Urządzenie wygląda ciekawie i zarazem solidnie, ale przede wszystkim ma wizualny wdzięk, szczególnie w wersji z pojedynczym krótszym ramieniem. Dobrze się wtedy zbiera w całość, gromko przemawiając do podświadomości: Widzisz, siedzieli nade mną łebscy goście i dobrze mnie wykombinowali, że sam tego w życiu byś nie wymyślił. Skomplikowanie wkładki i mechanizmu ramienia ładnie się komponuje z niebanalną konstrukcją podtrzymującą talerz i samym talerzem – krągłą formą wprowadzającym uspokojenie, wizualnie jeszcze ocieplone korkowym pokryciem i zwieńczone masywną, karbowaną nakrętką. Prostota miesza się ze skomplikowaniem i obiecuje zmyślną użyteczność. Całość w matowej czerni metalu i karbonu ze srebrnymi wtrętami łożyska i podkładek, jak dla mnie efektowna. Można tego Avida kupić samymi oczami.

Od strony czysto technicznej wypada uzupełnić, że gramofon bez tej dodatkowej podstawy waży siedem koma jeden kilograma, a sam talerz dwa i pół. Są to wartości średnie, dalekie od gramofonowych kolubryn, ale też wielokrotnie wyższe od urządzeń w rodzaju recenzowanego niedawno Sony czy najtańszych Pro-Jectów. Nie będzie więc wielkiej bezwładności i wielkiej masy odpornej na wstrząsy, ale nie będzie także piórka, które można zdmuchnąć kichnięciem. Talerza nie trzeba jak u Nottinghamów popychać – startuje i staje samoczynnie – a rusza się nim i hamuje włącznikiem na kablu zasilania silnika, takim samym jak w lampkach nocnych. Użyteczne rozwiązanie – w dodawanej przez dystrybutora platformie nośnej jest z boku po lewej specjalne miejsce dla tego przełącznika, pozwalające go zamocować na stałe w dogodnym do sięgania miejscu.

Całość napędza niezależny silnik, przenoszący obroty na talerz poprzez cieniutki pasek.

Pomiędzy gramofonem a luźno stojącym silnikiem wiruje cienki pasek klinowy, którego nie zakłada się na sam talerz tylko mniejszy podtalerz spodni. Ramię oczywiście wyposażono w dźwignię spuszczania/podnoszenia igły i ma regulacją nacisku obrotem przeciwwagi, a całość wygląda pierwszorzędnie i każdemu z moich gości się podobała.