Odsłuch cd.

Jak brzmieniowo sprawdza się najtańsze dzieło sławnej, analogowej wytwórni?

   Wiecie co, muszę to znów napisać: granie z analogowego źródła, nawet takiego niedrogiego, ma jednak nad cyfrą niesamowitą przewagę. Siadałem tym razem do słuchania z bólem głowy, ale nie było wyjścia. Smog nad Krakowem jest w ostatnich tygodniach katastrofalny, dewastujący samopoczucie. A z tego częste bóle głowy i szkoda czekać na poprawę. Aspirynę w dawce 1 gram (rozpuszczalną) można ewentualnie przyjąć, bo ona nie zaburza słyszenia (paracetamol tak), lecz trudno stale ją łykać. (Nawiasem w USA aspiryna w wysokich dawkach została wycofana, bo może powodować udar albo inny krwotok wewnętrzny.) Zostawmy jednak medycynę. Usiadłem z bolącą głową i wynikającą z tego rezygnacją, wzmaganą jeszcze przekonaniem, że zaraz rozboli mnie bardziej. I tak by było faktycznie, gdyby to grało z cyfry. Ma niestety cyfrowa muzyka podprogowy składnik drażniący, więc nie potrafi działać kojąco. Tymczasem w miarę słuchania z analogu wewnętrznie się rozprostowywałem i po jakimś kwadransie zauważyłem ze zdumieniem, że głowa mnie już nie boli. Może i ta scena nie była popisowa, może także nie dykcja i ogólny porządek; ale jakość samego dźwięku… To była inna historia. Nazwę to po imieniu – spłynęła na mnie fala rozkoszy. Nikt z cyfrowego grania tego jeszcze nie sprawił i nie wiem czy kiedyś sprawi. Żeby nie wiem jak analogowo po nie wiem ilu upsamplingach te cyferki zagrały, zawsze pozostaje w nich ślad rozbicia na atomki, jakiś wewnętrzny niepokój, głęboko ukryta ale odczuwalna niespójność. Inna rzecz, także ważna, choć dla bólu głowy już nieistotna – muzyka grana z cyfry nie niesie takiej energii. Energetyczna moc gdzieś się w niej zapodziewa, zostaje sama głośność. A głośność względem głośności z energią to coś podobnego do szybkiej jazdy ale bez przyspieszenia. To stary, wielki diesel, co może się rozpędzić do dwustu, ale mu to ze dwie minuty zabiera. Porównanie takie, jak każde, jest po części ułomne, ale granie z gramofonu ma moc, ma spoistość, ma zwartość i ma podmuch, a z cyfry to bardziej są wrzaski aniżeli prawdziwy grzmot. Cyfrowa muzyka jest bardziej niczym deszcz, czasami wprawdzie ulewny, ale analogowa to wodospad, to jedna muzyczna struga. I tutaj to znów świetnie słyszałem – tę pełnię, jednolitość, gęstość niepodzieloną, bajeczne wypełnienie i nieosiągalną dla cyfry gładkość od powierzchni po centrum wnętrza.

AVID Ingenium to kolejny dowód na to, że nawet tańsze gramofony nie czują strachu przed najdroższymi cyfrowymi odtwarzaczami.

Gęstość pospołu z gładzią dominowała. Wypełnienie pokoju niepodzielną, wszechwładną, energetyczną muzyką było całkowite. Do wtóru z gładkością i melodyjnością, dzięki czemu głowa przestała zaraz boleć. Bo choć sama muzyka niesie nieraz niepokój i może być smutna czy dziwna, to w analogowym wydaniu, z prawdziwie analogowej płyty, jej jednorodna postać – jej biologiczna anatomia – działa kojąco, znosi stres. Tego się nie zastąpi upsamplingiem, to można tylko lepiej czy gorzej naśladować, nigdy natomiast w pełni. Gramofonu zastąpić się nie da. – Tak, trzaska od czasu do czasu, nie można siedząc w fotelu zmieniać albo powtarzać utworów, jedna strona płyty trwa zwykle mniej niż pół godziny, a bywa, że tylko nieco ponad kwadrans. Ale kojąca dawka ujednoliconej energii zamienionej w muzykę to z dużą nawiązką nadgania. Zwłaszcza gdy tor ma się lampowy, dobre kable i dobre głośniki. Wówczas nie tylko dreszcz rozkoszy, ale można nawet wyleczyć ból głowy. A od cyfrowego grania głowa prędzej rozboli niż boleć przestanie i nawet maestro Mozart nie pomoże. Bo chociaż boski Wolfgang Amadeusz umiał zorganizować taki porządek w dźwiękach, że myśli się przy jego muzyce lepiej, zwłaszcza gdy człowiek jest zmęczony albo w złej formie, to podskórne cyfrowe echo wprowadza w to nieporządek i nieprzyjemnie naturalny ład w podświadomości zaburza.

O Avidzie i Nagaoce trzeba jeszcze napisać, że obdarzali nie tylko zwartą muzyczną energią, ale też ciepłem, wspaniałą melodyjnością i umiejętnością budowania nastroju. To oczywiście wszystko się łączy – zwartość, gęstość, energia, muzyka, nastrój. Ale każde w analitycznym ujęciu postrzegane jest trochę inaczej, pozwalając się poznawczo rozdzielać. Wyszkolony w muzycznych analizach audiofil doda do tego masywność, wypełnienie, sytość brzmieniową, brzmieniowy indywidualizm i idealną spójność pasma. To wszystko było obecne i w makroskopowych dawkach. Dlatego wpadłem w świetny humor, choć zaczynałem od kiepskiego, i mimo braku ochoty na muzykę przesiedziałem w muzycznym świecie wiele godzin pośród emocji.

Biorąc pod uwagę możliwość upgradu, chociażby wkładki, aż strach pomyśleć, jaki można osiągać efekt końcowy. Polecamy!

Emocji samych w zasadzie pozytywnych, bo chociaż ta scena i ta wyraźność mogłyby być jeszcze lepsze, to całościowy obraz i tak był rewelacyjny, przymuszający wręcz do słuchania. Angażujący w stu procentach i nie powodujący zmęczenia; mało tego, autentycznie leczniczy. Ogromna satysfakcja, wewnętrzne uspokojenie, prawdziwa terapia dźwiękiem. Coś jakby puścić w drugą stronę film o marszczeniu się jabłka. I jeszcze jedna rzecz ciekawa – scena wprawdzie przeważnie nie była głęboka, tyko skomasowana pomiędzy głośnikami, ale pośród tej komasacji doskonale słyszalne dźwięki drugiego planu, a na płytach nagranych w sławnym systemie Decca tree (dziesięć lub więcej mikrofonów przed, pomiędzy i ponad orkiestrą) można było usłyszeć nie tylko świetną głębię sceniczną, ale też rzeczy na odnośnych wydaniach CD i SACD niesłyszalne.