Recenzja: Aune S9c Reference DAC

Odsłuch

   Samowystarczalny przetwornik ze słuchawkowym wzmacniaczem potrzebował jedynie sygnału, którym powinien być pochodzący od komputera, laptopa itp. Pytaniem pozostawała nastręczająca wątpliwości kwestia doboru najlepszego wejścia, której najprostszym rozwiązaniem rzecz jasna kabel USB. Toteż sięgnąłem po taki, celem rzeczy sprawdzenia; taki znacznie lepszy od przeciętnego, ale jeszcze nie bardzo drogi – Fidata HFU2 za półtora tysiąca.

    Dogadanie między urządzeniem recenzowanym a komputerem nastąpiło natychmiast, od razu wyświetlił się komunikat o wykryciu Auna i gotowości do pracy. Gdy chodzi o słuchawki, wybrałem na początek najodpowiedniejsze cenowo, w przypadku mojej kolekcji to AudioQuest NightHawk. Podpiąłem je do 4-pinu, i hajda w muzykę. Ale najpierw sprawdzenie różnic między typami próbkowania w zakładce dźwięku Windows; i tu muszę dobitnie podkreślić, że Aune wyjątkowo silnie reagował na zgęszczanie sygnału oddalaniem się od cyfrowej dziwności w kierunku gramofonowego brzmienia. Całkiem do gramofonowego nie doszedł nawet przy 32-bit/192 dla foobar i 32-bit/384 dla YouTube i TIDAL, ale doszedł niemalże do gramofonowej ciepłoty i niemal gramofonowej gładkości. Ślady tylko cyfrowego dudnienia i odrealnienia poprzez echowość przy takim zgęszczeniu zostawał, a równocześnie grało czysto, transparentnie, bez morfologicznych i tonalnych zniekształceń, z bardzo dużym rozwarciem dynamicznym i w miarę przywykania do brzmienia coraz bardziej realnie. Wielka przestrzeń, bez wysiłku osiągana brzmieniowa potęga, super rozdzielczy i mocny bas, niesienie się dźwięku w dal poprzez długie wybrzmienia, dominujący nastrój powagi i mocy. A jako szczególne atuty przejrzystość i szczegółowość bez śladu technicyzacji brzmienia, co dochodziło do skutku dzięki dobrym jakościowo sopranom – trójwymiarowym i nie powściągniętym. Pozostającym cały czas pod kontrolą i jednocześnie pozwalającym na brzmieniową pełność i mocno odczuwaną wagę dźwięku, wolnym od dodawania chudych cieni.

Plusem kolejnym brak naprężeń, precz struny gitarowe jakby je ktoś kombinerkami naciągał. Naturalna strunowość – gitary, fortepiany, skrzypce w naturalnych aranżach. To samo w odniesieniu do strun ludzkich głosów, do perkusyjnych membran, do wszelkich muzycznych wibracji. A w takim razie konkret bez udziwnień, wyraźny skok w realizm. I największa przyjemność: to nieczęsto się zdarza, żeby tor czynił brzmienie AudioQuest NightHawk tak transparentnym, sopranowo otwartym i pozbawionym pogłosu oraz przerostu basu. A tu tak właśnie było, i poprzez to znakomicie; im dłużej tego słuchałem, tym bardziej mi się podobało i tym bardziej nie chciałem przestać, więc odwrotnie niż w sytuacji, kiedy pierwsze wrażenie najlepsze, a później chce się pryskać.

    „Dobry jesteś” – myślałem o chińskim kombajnie – zaskakująco nawet dobry, także gdy chodzi o sekcję słuchawkowego wzmacniacza. Bo przetworników dobrych nie brak, ale dołączane do nich wzmacniacze rzadko kiedy tak grają. Najlepszym na to dowodem, że porównawcze zastąpienie przez wzmacniacz Phasemation (błyskawiczna zmiana wyjścia w Aune i przepięcie słuchawek) dało wyraźne zgęszczenie medium kosztem nieznacznego, lecz jednak, spadku przejrzystości, także lekki dopływ ciepłoty z towarzyszeniem cofnięcia pierwszego planu, co razem złożyło się na bardziej koherentny i zawiesisty, ale mniej bezpośrednio dotykowy przekaz. Z czego by wynikało, że wzmacniacz słuchawkowy w Aune jest lepszy niż w kilkanaście razy droższym przetworniku Mola Mola, u którego pozostaje najwyraźniej dodatkiem, kiedy tutaj bardzo udanym, równorzędnym składnikiem. Brawo!

    Zdiagnozowawszy powyższe pomyślałem sobie, by dla jasności skrócić temat analiz i przejść od razu od najtańszych (ale jakże wybitnych!) NightHawk do najdroższych, najwykwintniejszych HiFiMAN Susvara. Tak dla ciekawego bezpośredniego porównania i jednocześnie sprawdzenia, jak daleko sięgają możliwości słuchawkowego wzmacniacza wbudowanego w Aune.

Przesłuchałem kilka utworów na NightHawk, zaraz potem Susvary. (Które wzmacniacz rozwijał do zupełnej głośności w okolicach osiemdziesięciu procent mocy.) Ha, to nie było porównanie proste, nawet bardzo nieproste było. Bo NightHawk grały bezpośrednio, bez udziwnień, normalnie, trafiając w samo serce muzycznego jestestwa, podczas kiedy Susvary myszkowały w przekazie, wyszukiwały w zakamarkach półcienie, szukały dodatkowych wibracji i przede wszystkim wycofywały front, wyciszając go w zamian za podgłośnienie otaczającej scenerii – tego co z tyłu i po bokach. Na skutek czego stawało się brzmieniowo obficiej, ale mniej jednoznacznie i mniej bezpośrednio; z odczuwalnie też większą sopranową swawolą ale słabiej kontrolowaną, popadającą często w przesadę. Ogólnie z atmosferą dziwniejszą, że bardzie czary-mary, a mniej realizmu. Przy jednych utworach to udziwnianie się nawet dobrze sprawdzało, jako wzbogacanie przekazu, ale też często było przesadne, na manowce wiodące. W tym stanie rzeczy nic mi innego nie pozostaje  jak napisać, że Susvary nie okazały się w sumarycznym odbiorze lepsze. Czasami tak, ale nierzadko były gorsze – na pewno zawsze bardziej mistyczne i szukające przymieszki czaru, ale kosztem bezpośredniości kontaktu i poczucia konkretu. Co można też ujmować inaczej: ich bardziej rozlewające się na przekaz soprany działały w roli ozdobników, a nie dopełniaczy konkretu. I w jednych przypadkach te ozdobniki okazywały się czymś ciekawym, a w innych niepotrzebnym, wręcz psującym.

    Nim przejdę do opisu sesji przy kablu koaksjalnym, króciutko o słuchawkach bardzo trudnych technicznie, wybrednych dla wzmacniaczy nie odnośnie siły napędu, tylko synergii pasowania. Równocześnie cenowo spomiędzy już użytych, kosztujących kilkanaście tysięcy. Mowa o Ultrasone Tribute 7, jedynych znanych mi słuchawkach z basem jeszcze o wiele potężniejszym niż ten od NightHawk i z najbardziej trójwymiarowym obrazowaniem, ale przy częstym popadaniu w zniekształcenia, szczególnie sopranowe. Odnośnie nich uwaga, iż tym razem wzmacniacz Phasemation wykazał wyraźną wyższość, tylko z nim brzmienie było naturalne, co bardzo łatwo dawało się odczytywać zwłaszcza słuchając ludzkich głosów. Tylko on dawał im naturalizm oraz paletę specyfiki, podczas gdy przy wbudowanym w Aune wszystkie były tak samo za piskliwe i płaskie. Tak więc te Ultrasone nie są czymś dla Aune, podczas gdy czymś szczególnym NightHawk.

Zmieniłem łącze na koaksjalne, co wg informacji producenta oznaczać miało wewnętrzy transfer w opracowanej przez Philipsa specyfikacji I²S, transfer ujednolicający w przypadku tego Aune przekaz idący z tego wejścia z tymi poprzez Toslink i AES/EBU. Trzy na jedno kopyto w tej sytuacji, ale konkretnie co z tego?
    Z tego to mianowicie i niestety zarazem, że droższy sposób przesyłania, taki poprzez konwerter plus kabel za sześć a nie półtora tysiąca, okazał się być lepszy. Nie całkiem zasadniczo, żadne tam audiofilskie „pozamiatane” czy „zmiażdżone”, no ale jednak trochę. Przekaz po drogim i przede wszystkim rewelacyjnym jakościowo koaksjalu zjawił się jako cieplejszy, bardziej świetlisty i gęstszy. A na dodatek, pomimo że nie pozwalający na próbkowanie 32-bit/384, a jedynie 24-bit/192 kHz, też bardziej melodycznie płynny, bardziej analogowy. Mocniej także akcentujący dodatek szumu płyty i wszystkie inne takie domieszki, dzięki czemu bogatsze aranże i lepsze czucie nagrań. Zwłaszcza że jednocześnie mocniejsze nakładanie się dźwięków na siebie, więc lepsza koherencja. Mniej dostojeństwa, więcej kalorii i zwinności – ogólnie większe muzyczne zapamiętanie, a mniej zadęcia i pomnikowości. Sam dźwięk odrobinę też głębszy i lepiej się snujący – wędrujący po bardziej giętkich i lepiej oplatających przestrzeń liniach. Również wypowiadany odrobinę bardziej do końca, gdy się uważnie wsłuchiwać.

    Tak było przy NightHawk, a jakie zmiany przy Susvarach? Także cieplej i koherentnej, ale nadal drażniąca wielowarstwowość brzmienia nawet tam, gdzie powinno mieć ono zwarty, jednobrzmiący wyraz, jak działo się przy NightHawk. Niemniej poprzez to ciepło mniejsza dziwność niż przy transferze USB, a jednocześnie wyraźny brak wycofania pierwszego planu, teraz także w Susvarach atakującego z bliskości. Dzięki czemu też większa bezpośredniość, tak jak z tej wyższej temperatury swojskość.

    Nieprzejednane pozostały natomiast Ultrasone, atakujące gigantycznym basem, ale w oprawie dźwięków zbyt twardych i nie dość eleganckich wyrazowo.

Największa zmiana zaszła zaś na linii współpracy z zewnętrznym wzmacniaczem; przy zewnętrznym transferze Coaxial i wewnętrznym I²S Phasemation rozwinął skrzydła i pokazał na co go stać. Gdybym przypadkiem zapomniał, udowadniał mi teraz dobitnie, dlaczego wciąż go trzymam, jaki z niego zawodnik. Sztuczna wielowarstwowość Susvar zanikła całkowicie, zredukowała się do samej warstwy wiodącej w otoczce aranżacji tak wybitnej, że high-end na całego. Zostałem przytłoczony jakością i wżyty wprost w muzykę; kocham ten moment, kiedy jakość przestaje pytać, kiedy staje się pieśnią. Wypełnia nas, pieści trzewia i skórę, oddycha naszymi płucami. Tak grało, Bóg mi świadkiem, szkoda jedynie, że poprzez strasznie drogi idący do wzmacniacza interkonekt.

   Niestety, teraz również się okazało, że ta wielowarstwowość Susvar czekała na to zbiegnięcie i po nim była już lepsza od jednoznaczności wyrazowej NightHawk, oferując brzmienie i bardziej wyrafinowane, i bardziej różnorodne.

    Niestety okazało się także, że Ultrasone T7 to nie nieporozumienie, a jedne z najwybitniejszych słuchawek, u których skala potęgowa i trójwymiarowość brzmienia są z jakościowych wyżyn. Ale jedynie wzmacniacz Phasemation potrafił to wykazać, tylko z nim brzmienie zyskiwało płynność i różnorodność odpowiedniego poziomu.