Recenzja: A&ultima SP3000

Brzmienie

I dobrze się je trzyma.

    Tradycyjnie zacznijmy od uwarunkowań; oczywiście z punktu widzenia mnie odpowiadających ustawień z uwzględnieniem różnic i uzasadnień. Poczynając od filtra cyfrowego „Low Dispersion Short Delay”, który najbardziej mi pasował z uwagi na najlepszą humanizację i pewną dozę romantyzmu.

    Najprostszy wybór dotyczył konwersji PCM w DSD, jako że po jej aktywowaniu zapadała relaksująca cisza. (Najpewniej nowy firmware będzie na to lekarstwem.)

    Trudnych wyborów nastręczyło podejście do Equalizera[3] i funkcji mieszania kanałów Crossfeed. Equalizer wprawdzie, zgodnie z wyświetlającym się komunikatem, nie pozwalał zmieniać przypisanych mu przez producenta ustawień, dając wyłącznie możliwość aktywacji bądź nie, ale to i tak był dylemat; przede wszystkim dlatego, że przejście do aktywnego Equalizera oznaczało wyraźny spadek głośności, nie dana zatem była możliwość zasmakowania punktowego przejścia; w każdym przypadku trzeba było wyrównywać poziomy. Co oznaczało fory dla „bez Equalizera”, jako że głośniej w pierwszym odruchu automatycznie znaczy lepiej. Lecz ostatecznie (i raczej prędko) zdecydowałem się na Equalizer, ponieważ też oznaczał małą acz wyczuwalną humanizację oraz dźwięk mniej echowy, prawdziwszy.

    Identycznie z Crossfeed. Też jego aktywacja obniżała głośność; po serii porównawczych przymiarek wniosek, że z Crossfeed dźwięk bardziej miękki i cieplejszy, także i mniej echowy, ale w zredukowanej przestrzeni. Z czego postulat praktyczny, by do muzyki elektronicznej, ewentualnie też symfonicznej, raczej z wyłączonym Crossfeed i może bez Equalizera, a do intymnego wokalu najlepiej z tym i z tym. (Aczkolwiek nowsze oprogramowanie może w tym jeszcze zamieszać, poza tym gusta różne, piszę wyłącznie o swoim.)

   Teraz o różnicach pomiędzy SP3000 a SP2000T, ponieważ te najlepiej mogą oddać charakter i innowacyjność nowszego.

Dwa wyjścia symetryczne i jedno niesymetryczne.

     Z szerokiej perspektywy sprzętowej, wychodząc poza świat odtwarzaczy przenośnych, nasunęła mi się refleksja, że SP3000 to podążanie w kierunku szkoły brzmienia reprezentowanej przez sławną firmę dCS. Gdy ta się pojawiła (na audiofilskim rynku w 1996 roku), okrzyknięto ją rewelacją, jako dostawcę dźwięku o nienotowanej przejrzystości, szczegółowości i wyraźności. Dźwięku zanurzonego w medium o krystalicznej czystości, dotykanego tysiącami czułków leciutkiego poszmeru. Przy cyzelacji krawędzi z mikronową precyzją, nieobecności ocieplenia, gęstości co najwyżej średniej, szybkości ekstremalnej, całościowym popisie bardziej technicznym niż biologicznym. To wszystko jednak w dużym stopniu jako skrótowe i umowne, bowiem słyszałem tory oparte o odtwarzacze dCS grające realizmem biologicznym, a nie muzyką z laboratorium. Niemniej SP3000 to krok kolejny Astella ku biegłości technicznej osiąganej przez dCS – tej miary transparentności i tej miary precyzji. Może tych czułków nie aż tyle, może nie takie techniczne święto, ale tak czysto i wyraźne grającego odtwarzacza przenośnego dotychczas nie mieliśmy. Gdy nie używać Equalizera  i Crossfeed, towarzyszy tej wyjątkowej czystości pogłos, co potęguje rozmiar i bez tego ogromnej sceny, a gdy ich użyć, echa znikają i zyskujemy biologiczność. Tym samym bez użycia we wzmacniaczu alternatywy lampowej różne rodzaje brzmienia – nie aż tak różne jak w SP2000T, ale się mocno różniące. Korzystne to, że chcąc cieszyć się z możliwości odtwórczych SP2000T w trybie lampowym trzeba było sporo odczekać, a SP3000 ze swoich dwóch op-ampów od razu daje (prawie) całą jakość. Medium przy tym ma czystsze, kontury wyraźniejsze, przestrzeń bardziej rozległą, nieboskłon zawieszony wyżej. SP3000 to większy spektakl brzmień dokładniej nakreślonych przy większej dynamice i szybkości. A różnica pomiędzy konsystencjami jest (bardzo umownie rzecz ujmując i pomijając kolory), jak między herbatą a kawą.

    Herbata jest przeźroczysta, kawa nie – tak samo medium SP3000 jest transparentną czystością, u SP2000T w trybie lampowym zawiesiną. Nie taką w sensie dosłownym, żeby przeźroczystości żadnej, ale jest to obecność medium „gęsta”, a nie nieobecnie „transparentna”. Co może ulec odwróceniu, bo aktywując w SP3000 Equalizer i Crossfeed otrzymujemy medium gęstsze i brzmienia bardziej biologiczne niż od SP2000T ze wzmacniaczem ustawionym na tryb „OP” (op-amp). Niemniej przy trybie ustawionym na „TUBE” to w SP2000T medium gęstsze, biologizm silniej wyrażony. Też starszy daje mocniejszą współpracę między dźwiękami (koherencję brzmienia), a słabszą separację i słabszą dynamikę. Zaznacza się z kolei u nowego mocniejsza ekspresja sopranów, co można utożsamiać z szerszym pasmem; podobne są natomiast tempo akcji i siła basu – u obu znakomite, dobrze kontrolowane.

   Jest jeszcze jeden czynnik decydujący o postaci brzmienia – chodzi o siłę wzmacniacza. Wzmacniacz  u SP3000 jest cokolwiek mocniejszy; tak akurat na tyle, żeby z jeszcze większą swobodą napędzać bardzo trudne Dan Clark Audio STEALTH. Zważywszy, że te są o wiele trudniejsze od już uchodzących za trudne Sennheiser HD 800, daje to wyobrażenie o skali postępu odnośnie mocy odtwarzaczy przenośnych. Uwolnionych od konieczności wspomagania się podpiętym przenośnym wzmacniaczem, tym samym od dodatkowych kosztów, dodatkowego kabla i dodatkowej objętości. Poza zakresem pełnej swobody pozostają już tylko słuchawki aż tak trudne, że też za trudne dla wielu  stacjonarnych wzmacniaczy. Ale także i one dają się dobrze napędzać – wchodzące praktycznie w rachubę HiFiMAN HE-6 i Susvara mogą grać prosto z SP3000 wysoce zadowalająco.

Topologia powierzchni to tradycyjne skosy.

    Natomiast pozostałe skrajnie trudne, w postaci AKG K1000 i RAAL SR1, są całkiem nieprzenośne i nas tu nie obchodzą. 

    Nie napiszę wszelako, że SP3000 pompuje w dźwięk więcej energii i dzięki temu daje także większą trójwymiarowość. Bo chociaż tak się dzieje, to jest to marginalne; nikt się na tym nie skupi, nawet tego nie zauważy w przyjemnościowym słuchaniu. Astell & Kern SP3000 nie jest przenośnym naśladowcą recenzowanego niedawno nieprzenośnego Questyle CMA Fifteen – jego trójwymiarowość i energetyczność są generalnie bez zarzutu, ale aż tak uwagi nie zwracają. Niemniej zarówno nowszy SP3000, jak trochę starszy SP2000T, dają ogromne zadowolenie odnośnie reprodukcji basu, który nie tylko nisko schodzi i ma strukturę wyraźną, ale także w muzyce wielkoformatowej (elektronicznej, symfonicznej) potrafi zalewać całe sceny, czego sprzęt niższej jakości (włączając stacjonarny) tak dobrze nie potrafi.

[3] Piszę Equalizer i Crossfeed z dużej dla przejrzystości i dlatego, że tak są pisane w menu.