Recenzja: AUDIO-TECHNICA ATH-ADX5000

Budowa

Duże pudło.

   Nazywanie modelu ATH-ADX5000 flagowym jest w sytuacji wyżej opisanej problematyczne, gdyż jest nim bez wątpienia ponad dwa razy droższy ATH-L5000. Zważywszy na jego limitowaną ilość, zapewne tylko przejściowo, lecz nie wiadomo, czy nie przerodzi się ów limit – zagrywką a la Ultrasone – w bardzo podobny model nielimitowany, który też będzie flagowym. Chwyt taki Audio-Technica zastosowała w odniesieniu do rocznicowych W2002, przeradzając je w nielimitowane W5000 o muszlach z innego drzewa, ale już nie w odniesieniu do jeszcze większymi i bardziej złotymi zgłoskami zapisanego w audiofilskich annałach modelu L3000. Ten flagowiec to niewątpliwy antenat obecnych L5000 – także obszyty luksusową skórą od brytyjskiego Connolly, analogicznie w limicie pięciuset sztuk, również najdroższy w ofercie – i nie doczekał się tańszej kontynuacji. (Rok 2007, cena $2450.) Jaki więc będzie los L5000 – powstałego po przeszło dekadzie sukcesora – przewidzieć niepodobna. Z uwagi na wielkie powodzenie, wykluczyć kontynuacji nie można, z uwagi na zaszłości historyczne, nie była ona raczej przewidywana.

Nie ulega natomiast wątpliwości, że ADX5000 to flagowiec otwarty, a nawet otwarty bardzo. Otwartość była w jego przypadku jednym z głównych założeń, obok wyeliminowania wibracji i bardzo dużej membrany. Już w modelu W2002, z okazji swego czterdziestolecia, Audio-Technica, jako pierwsza, złamała barierę średnicy 50 mm, o której wtedy twierdzono, że powyżej w konstrukcjach dynamicznych zniekształcenia będą nie do opanowania. (Dla słuchawek planarnych większe membrany to betka.) A teraz dawny swój rekord poprawia – dzięki wolframowemu pokryciu mylarowego nośnika oraz super sztywnemu pierścieniowi mocującemu z kompozytu siarczku polifenylenu z włóknem szklanym, udało się dojść do ø 58 mm. Nie jest to wprawdzie nowy rekord absolutny, ten dzierżą Sony MDR-Z1R ze swą celulozowo-polimerową membraną ø 70 mm, niemniej wielkość imponująca, gwarantująca drugą pozycję. Z kolei super sztywność odnosi się nie tylko do osadzającego membranę w obudowie kompozytowego kołnierza, ale też do części napędowej, cechującej się prócz niej wyjątkową zwartością konstrukcji oraz szeregiem innowacji. Znajdujemy tam cewkę nawiniętą drutem miedzianym 6OFC i rdzenie magnetyczne z permenduru (stop żelaza z kobaltem, niobem, wanadem i tantalem), czyli mieszanki o rekordowym pod względem absorbcji gęstości magnetycznej współczynniku, rzędu 2,3 – 2,5 Tesli.

A w środku to.

Łączenie elementów zrealizowano przy tym w oparciu o niedawno opracowaną topologię powierzchni PAT.P – wynalazku na użytek redukcji drgań w bardzo długich wiertłach do wierceń profesjonalnych. Tak wykonane drajwery są jednocześnie najbardziej zwarte spośród wszystkich dotąd powstałych i generują najmniejsze z wszystkich drgania, co w połączeniu z Core Mount – sposobem montażu w muszlach zapewniającym najlepszy opływ powietrza, dawać ma szczególnie rozległe i niezaburzone pasmo akustyczne.

Ciąg dalszy to same muszle z magnezu, czyli materiału szczególnie niepodatnego na generowanie własnych i podtrzymywanie cudzych drgań rezonansowych – w tym wypadku ukształtowane w siateczkowe pokrywy „plaster miodu”, potęgującą zarówno wspomnianą antywibracyjność, jak i zapewniające zakładaną maksymalną otwartość. Jednocześnie są te siateczki okolone bardzo szczelnymi pierścieniami na obszarze łączenia z padami, tak by nie pojawiły się tam żadne przedmuchy pasożytnicze. Chwytaki pałąka i elementy przejścia od nich w regulacyjne prowadnice także wykonano z magnezu, a część nagłowna to dwie uprzyjemniająco wyścielone i obszyte alcantarą sztywne kształtki, przytwierdzone znów poprzez zaciskający element magnezowy do srebrzystych prowadnic z regulacyjnym żłobkowaniem. Chodzi ta regulacja bardzo lekko i jednocześnie trzyma pewnie – złego słowa nie powiem. Niespecjalnie grube pady o równej na całym obwodzie grubości także obszyto alcantarą, a całość jest bardzo lekka – waży zaledwie 270 gramów. Kabel w komplecie otrzymujemy jeden – odpinany, długości 3,0 m; podobnie jak cewki oparty o przewody z miedzi 6OFC. W wymiarze użytkowym jest cienki, lekki oraz mocno sprężynujący, z czego dwie pierwsze cechy są korzystne, a trzecia całkiem nie. Zakończono go wtykiem duży jack (6,3 mm) z odnośną adnotacją, iż jego obudowę wykonano ze specjalnej stali, także odpornej na wibracje. Fakt odpinania jest tu własnością dawniej u Audio-Techniki nie widywaną, realizowaną poprzez małe ale skuteczne przyłącza A2DC; takie same, jakie stosuje HiFiMan w swoich szczytowych Susvarach i HE-1000. W ofercie Audio-Techniki widnieje także kabel symetryczny, który we flagowcu limitowanym stanowi część kompletu, a dla ATH-ADX5000 pozostaje opcją zewnętrzną, wymagającą wysupłania dodatkowych $599.

A w środku tego to.

Wszystkie te skarby i innowacje lądują w eleganckiej walizeczce z tworzywa w odcieniu „kawa z mlekiem”; z nóżkami, dużym uchwytem i atłasową wyściółką. Prócz pojedynczego kabla i samych słuchawek niczego w niej nie znajdziemy – żadnych stojaków, pokrowców, zapasowych albo alternatywnych padów, ściereczek do pielęgnacji. Aby wejść w posiadanie walizeczki z zawartością, należy polskiemu dystrybutorowi (Audio Klan z siecią własnych sklepów TOP HiFi) uiścić 10 999 złotych, a co się w zamian usłyszy, tym się obecnie zajmiemy.