Recenzja: Astell&Kern KANN CUBE

Odsłuch cd.

A Astell&Kern T5p poświęcona będzie recenzja odrębna.

Z Final Sonorous X (niesymetrycznie)

   Różnica pomiędzy brzmieniem KANN z MrSpeakers po złączu symetrycznym, a tym z Final po nie symetrycznym, nie okazała się trudna do opisania. Japoński luksus nadgonił to, co poprzednio opisałem jak nieco mniej misterne krawędzie, przy czym bardziej skupiał się na przestrzenności samego dźwięku (co u niego stanowi normę), a mniej na holografii i przestrzeni jako otaczającej dźwięki całości. Operował przy tym brzmieniem nieco lżejszym i bardziej transparentnym z mocniejszym akcentem sopranowym. Nie lekkim, tylko takim w sam raz i takim bardziej normalnym, to znaczy częściej w dobrych stacjonarnych torach spotykanym. Czystym, dźwięcznym, bardzo przejrzystym, lecz pozbawionym holograficznej magii, z czego by wynikało, że jest ona u KANN CUBE tak dobitna jedynie przy transferze symetrycznym. Żałowałem w tej sytuacji braku takiego kabla dla Final, mając w wyobrażeniu wizję zjawiskowego zapewne brzmienia. To natomiast było zwyklejsze – w sensie że znakomite, ale często przeze mnie słyszane. Niespecjalnie odbiegające od dobrego toru stacjonarnego przy komputerze, a właściwie, to wcale. Po prostu grało bardzo dobrze i w charakterystyczny dla tych Final sposób, ale bez tej biologii, wilgoci i przede wszystkim zjawiskowego utopienia wszystkiego w formach przestrzennych.

Tym mocniej to się uwidoczniło po przejściu na AK380, bowiem pierwszy raz zaistniała sytuacja, że z nim podobało mi się bardziej. Właśnie z nim przestrzeń się mocniej zaznaczyła, a samo brzmienie (czego się trzeba było spodziewać) nabrało takiej ogłady, która przestaje być zwyczajnie gładka – zaczyna stawać się „meszkową”, tajemniczą, metafizyczną. Obecny przy KANN dysonans pomiędzy przestrzennością dźwięków a przestrzennym obrazowaniem całego spektaklu (skutkiem przechyłu ku dźwiękom), tutaj się całkowicie wyrównał, zapanowała pełna harmonia. Przestrzenność i holografia dalekie dość były wprawdzie od KANN symetrycznego, ale na pewno lepsze niż z KANN niesymetrycznym i ogólnie zadowalające. Spokojniejsze, pełniejsze i całe ogólnie lepsze były zwłaszcza soprany, a bas także pełniejszy i lepiej siedzący w przekazie.

Muzyka w naszych czasach…

Z ciekawości jeszcze odpaliłem z KANN CUBE via dwie przejściówki swoje Ultrasone Tribute 7 i Sennheiser HD 800 (jedne i drugie z kablami Tonalum-Metrum Lab) – i pierwsze pokazały w całej pełni swój ciśnieniowy i potęgowy charakter, a drugie przy złączu niesymetrycznym były niemal tak samo przestrzenne i holograficzne, jak słuchawki korzystające z symetrii; przy okazji dowodząc, że wysoka impedancja, tak samo jak duże zapotrzebowanie na moc, nie stanowi dla debiutanta o ekstraordynaryjnych rozmiarach najmniejszego problemu.