Recenzja: Aqua Acoustic La Diva i La Scala

Napęd La Diva

No, no, no, nieczęsty widok – rasowy podział rodem z Piemontu. La Diva i La Scala.

   Sekcja napędu zwie się La Diva, bo to ona wiruje na scenie, a wiruje kręcącą się płytą. Skoro zaś obiecane na wstępie było, że użyte zostanie wszystko co najlepsze, to nie mogło stać się inaczej, niż żeby te płyty obracał napęd Philips CD2-Pro, powszechnie uważany za właśnie do tego najlepszy.  Ma on wprawdzie mocną konkurencję ze strony napędów TEAC i Accuphase, a w dodatku sam nie jest już przez Philipsa wytwarzany, ale Aqua Acoustic zgromadziło spore zapasy na użytek nowej produkcji oraz ewentualnych  napraw (szacowane na kilka lat), a przy tym te konkurencyjne zamienniki nie są do kupienia, ponieważ stworzono je wyłącznie na użytek firm macierzystych. Wobec tych zgromadzonych zapasów nie musimy się kłopotać o los tych napędów w La Diva, musimy natomiast dokładnie przyjrzeć się całości. Dorzucę tylko nim to nastąpi, że firma właśnie kończy prace nad własnym napędem, a zadebiutuje on w nowym odtwarzaczu, jeszcze bardziej referencyjnym od teraz opisywanego, który jednak go nie zastąpi, tylko będzie stanowił nowy czubek oferty. Ale to jeszcze raczej nie jutro nastąpi.

Od zewnątrz ma La Diva po włosku, a więc w sposób wyszukany i niepowszedni, wykrojony z grubego aluminium panel przedni o łukowatych i ozdobnie podcinanych kształtach, przy czym od razu zaznaczę, że rzucająca się na fotografiach w oczy nieco inna karnacja tych paneli u sekcji napędu i przetwornika, wynika ze zmiany podwykonawcy a nie jakiegoś zużycia czy braku dopasowania. Nowsze panele będą jaśniejsze, albo do wyboru czarne, a na obecnym w teście przetworniku jest jeszcze wersja starsza, ciemniejsza, choć sam przetwornik wcale stary nie był, tylko sprzed paru zaledwie miesięcy. Wykonany nawet w najnowszej wersji MkII, ale o tym za chwilę.

Także sekcja napadu pochodziła już z czasów po modyfikacji, czego przejawem nie tylko jaśniejszy panel, ale także wyświetlacz w kolorze bursztynowym a nie zielonym, mający nieco większe znaki. Rzucane na czarne tło prezentują się ładnie i są bardzo czytelne, a zaraz obok lokującego się jak zawsze po lewej włącznika głównego znajduje się osobna dźwigienka do tego panelu wygaszenia, po której użyciu będzie tylko przez sekundę wyświetlał nową wiadomość (na przykład tytuł nowo zaaplikowanej płyty), a poza tym pozostanie czarny, co pozwoli bardziej skupić się na muzyce.

Włoska elektronika nie zawodzi wizualnie – jest smakowicie, acz bez zbędnych wodotrysków. Po prostu piękne!

Dość twardo – powiedziałbym, profesjonalnie – chodzące dźwigienki funkcyjne są dla Aqua Acoustic charakterystyczne, a zaczerpnięto je najpewniej rzeczywiście od profesjonalnych paneli obsługowych. Oprócz dwóch na lewo od wyświetlacza, będących włącznikiem i ściemniaczem, po prawej znajduje się pięć tradycyjnych funkcyjnych, dublujących obsługę z pilota, który także jest nowy i cały z metalu.

Od wierzchu po prawej znajduje się ręcznie przesuwana i ze średnią siłą oporu chodząca osłona napędu, którego tradycyjnym uzupełnieniem jest niewielki krążek dociskowy. Załadowanie płyty następuje szybko i bezproblemowo, a odczyt startowy trwa dwie sekundy.

Oprócz grubego płata aluminium na froncie resztę korpusu stanowi profil z aluminiowej blachy, a ciekawostką jest fakt, że powleczono go specjalnym lakierem proszkowym, używanym w lotnictwie do tłumienia wibracji. Powłoka ta ma szorstką fakturę i trzeba uważać by jej nie uszkodzić, a prezentuje się efektownie i skrywa swą niecodzienną funkcję.

Od tyłu, poza oczywistym gniazdem zasilania z włącznikiem głównym, znajduje się aż sześć wyjść cyfrowych: I2S, Word Clock, AT&T, S/PDIF (w dwóch typach) oraz AES/EBU. Producent zaleca jednak tylko jedno, dostarczając od razu do niego kabel, a chodzi o najszybsze i najbardziej bezstratne I2S, które zaleca dla swojego napędu także Ayon.

Całość stoi dość nietypowo, bo na czterech elastycznych stożkach z gumowatego tworzywa, dających wyraźnie odczuwalne resorowanie. A że postawiłem obie sekcje na sobie, a wspólnie na platformie Rogoz Audio i jeszcze stoliku Power Base, to odcięcie od wibracji miały perfekcyjne.