Odsłuch: Przy komputerze

W kwestii funkcjonalności urządzenie posiada na froncie minimalną porcję manipulatorów: włącznik, przełącznik źródeł i potencjometr.

   Podpiąłem przedmiot badań do przetwornika Ayon Sigma, który jest wprawdzie z wyższej ligi, ale to tylko lepiej. Dzięki temu łatwiej granice odnaleźć; a może brak takich granic – i w razie tego owacje. Podpiąłem na dwa sposoby, to znaczy dwoma kompletami analogowych kabli: symetrycznym Tellurium Q Black Diamond i niesymetrycznym Acoustic Zen Silver Reference. Kilka wstępnych prób pokazało, że z Tellurium gra to minimalnie lepiej, tak więc dalsze testy odbyły się z jego udziałem. Symetryczność nie miała przy tym znaczenia, bowiem gniazdo słuchawkowe Phatos ma jedno i jest ono niesymetryczne. Użyłem także, dla świętego spokoju, lepszego kabla zasilającego – Acoustic Revive Triple C – i samych wysokiej klasy słuchawek, no bo skoro taki jest dobry… A, bym przeoczył – nie omieszkałem także wymienić lamp. Oryginalne są typowe dla współczesnej produkcji, to znaczy zastąpienie ich dawnymi daje wyraźną poprawę. Najpierw wypróbowałem Philips SQ, które ostatnimi czasy ostro pną się cenowo, a potem Valvo. Philipsy grały cieplej, ale mniej dynamicznie i nieznacznie mniej przejrzyście, toteż bardziej prawdziwie brzmiące Valvo zostawiłem. W końcu skoro Phatos stawia na wierność oryginałom, niech ma.

Beyerdynamic T1 V2 (kabel Tonalium Audio)

Można sobie z tej włoskiej celebry marketingowej żartować, ale z samego wzmacniacza już nie wypada. Z wysokiej klasy parą lamp (chociaż są jeszcze lepsze) i odpowiadającymi ceną słuchawkami (podrasowanymi na dodatek lepszym kablem), pokazał świetną mieszankę tranzystorowego i lampowego stylu, czyli dokładnie to, co obiecywali twórcy.

Zdecydowanie więcej dzieje się na tylnym panelu.

Zagrały te Beyerdynamiki przejrzyście, a jednocześnie z wyczuwalną obecnością medium. Bez jakiegokolwiek przymgławiającego zgęszczania, a jednocześnie z oddaniem atmosfery akustycznej, czyli wyczuwalnymi ruchami muzyków, namacalnością wibracji strun i pracy klawiszy, z szelestami ubrań i najmniejszym choćby skrzypnięciem podłogi czy mebla. To nie była aż taka „pneumatyka” ruchów powietrza jak z Headtrip, z którym wyczuwalne różnice ciśnień wręcz się narzucały, ale duża porcja tego typu zjawisk w całości przekazu niewątpliwie się pokazała. Oczywiście zasadniczo go to wzbogacało, czyniąc prawdziwszym i mocniej oddziałującym. Poczucie bycia „tam” pojawiło się z dużą siłą nawet przy zwykłych plikach z YouTube – odtwarzanych, tak nawiasem, przez przetwornik Ayona po złączu USB bez najmniejszych problemów jakościowych.

Specyficzna aura wzbogacająca towarzyszyła nie tylko medium ale i samym dźwiękom, przekładając się na trójwymiarowość obrazu. To była realizacja 3D, a nie jakieś tylko próby w tym kierunku. Szeroka scena przed słuchaczem miała głębię jak najbardziej realną a nie zdawkową. Albo mówiąc inaczej: trójwymiarowość była tu sugestywna, a nie tylko trochę była. Nie jako dodatek ale ważny składnik muzycznej narracji. Może czasami nieco za szeroko na boki obraz muzyczny się rozchodził, ale świetnie nadrabiał to głębokością sceny i wszechobecnym trzecim wymiarem, a przede wszystkim było to obnażanie samych nagrań a nie własne wzmacniacza błędy. Pośród tego wszystkiego brzmienie naprawdę magicznie; z taką autentycznością magii, a nie zdawkowo rzuconą przez recenzenta o jakiejś magii uwagą. Aż nawet zacząłem siebie podejrzewać o głód muzyczny w tym dniu i dlatego tak pozytywny odbiór. Chyba jednak nie o to chodziło. Po prostu świetnie grało, a dopasowanie słuchawki-wzmacniacz było ewidentne. Dobry też pokazał się drajw, z charakterystyczną dla T1 szybką akcją, a relacja bas-sopran także objawiła się prawidłowa. Pełne rozwinięcie sopranów bez cienia piskliwości, przy uderzeniach basowych średnio mocnych, niemniej wyraźnie odczuwalnych i z odpowiednią złożonością akustyczną. Wszystko to esencjalne, klimatyczne, żywe, pulsujące, wielorakie – że tylko cieszyć się słuchaniem i nie myśleć o reszcie.

Fostex TH-900 mk II

Zewnętrzny zasilacz, płynna regulacja gainu i balansu kanałów, mnogość złączy…

Przeszedłem na Fostexy i trochę się zmartwiłem. Wprawdzie przy jakiejkolwiek muzyce tego nie było, ale kiedy dać pauzę, w prawym kanale pojawiał się cichy pisk. Nie przeszkadzający słuchaniu, niemniej samym przejawem drażniący. Stanowiący kolejny dowód, że wzmacniacze lampowe bardziej pasują do słuchawek z wysoką lub chociaż średnią impedancją, a z tymi nowszego chowu, konstruowanymi z myślą o sprzęcie przenośnym, mają trudności. Tym razem ta trudność była wprawdzie śladowa, ale jak już wiele razy pisałem, jedyny znany mi wzmacniacz lampowy z takimi wysokoskutecznymi słuchawkami bez najmniejszego bzyku grający, to mój własny. I też nie od stanu sklepowego, bo przed przeróbkami wyraźnie brumił. Mam z tego powodu egoistyczną satysfakcję, ale tak naprawdę bym wolał, by każdy wzmacniacz lampowy do wszystkich słuchawek pasował.

Jak powiedziałem – muzyka w ruch i bzyk Phatosa znikał pod nią bez śladu – no i na całe szczęście, bo wzmacniacz pasował do tych słuchawek pierwszorzędnie. Ukazał wprawdzie, że całe pasmo stawiają Fostexy wyżej niż Beyerdynamiki i nie są tak trójwymiarowe, niemniej proporcje brzmieniowe z Phatosem pojawiły się bardzo zadowalające, ani trochę nie prowokujące obiekcji względem tego wyższego stroju i ewentualnych dysproporcji pomiędzy cienkością sopranów a niskim dudnieniem basu. Zarówno sopran pracował prawidłowo – tak trochę po rockowemu jaskrawiąc przekaz – jak i bas nie był dudniący tylko dobrze zorganizowany.

Umówmy się: pisząc „prawidłowo” nie mam na myśli łaskawej zgody na ten poziom jakości, tylko wyrażam wysokie zadowolenie z tego, co słyszę. To było granie na całą fajerkę, a nawet komplet fajerek, a nie jakieś pół albo ćwierć jakościowej kuchni. Kontrastowe, szybkie i dynamiczne; jaśniejsze niż z T1 i bardziej sopranami podszyte, nieznacznie też mniej wypełnione, no ale pamiętajmy, że T1 miały zewnętrzny kabel za trzy tysiące, a TH-900 tylko własny, trzy razy tańszy.

Wnętrze Pathosa skrywa niezwykle rozbudowany jak na wzmacniacz słuchawkowy układ.

Taki kabel od Tonalium dużo naprawdę znaczy, możecie mi wierzyć, ale i bez niego grały Fostexy na wysoką notę – z pełnią życia i temperamentu. Pewnie, że nie tak jak z własnym wzmacniaczem za czterdzieści tysięcy, ale słuchało się bardzo dobrze. Żadnych zaczepek ze strony recenzenta, wysoki poziom autentyzmu i prawdziwe życie muzyki. Wszystko co najmniej poprawne – zero dudnienia, zlewania, piaszczenia, jakichś pisków. A że to słuchawki najwyższej klasy (o czym chyba nikogo nie muszę przekonywać), to kiedy wzmacniacz im nie doskwiera, same tą klasą częstują i zaraz jej dowodzą. Można wobec tego powiedzieć, że recenzowany niedawno Questyle trochę im jednak doskwierał, a Pathos był wobec nich neutralny, nie pasując jakoś szczególnie, ale tak pasując po prostu. Świetne granie ze strony słuchawek i wzmacniacza. Nie jakieś zjawiskowe, że coś zupełnie wyjątkowego, ale po prostu dobre, a nawet smakowite.

Audeze LCD-3 (kabel Tonalium Audio)

Najmniejszych problemów z piskiem nie miały za to LCD-3, a nie dość na tym, to jeszcze świetnie wypadły. I znów – tak jak z Questyle – podały brzmienie nie tylko analogowo gładkie, ale zarazem ciekawe. Ciekawsze nawet, bo bardziej jeszcze doprawione i obfitujące w różności. Bardziej chropawe, różnorodne, kontrastowe, kontrapunktowe – a przez to bardziej angażujące a mniej relaksujące. Delikatnie też pogłosowe – tak akurat, by wdrożyć tym pogłosem atmosferę dodatkowo ożywiającej się przestrzeni i dobrze opisać miejsce. Nie wyczuwało się przy tym ocieplenia, a jeśli już, to raczej nieznaczne; natomiast wyczuwało nieczęste u tych słuchawek głębokie drążenie tekstur i wyraźne rysowanie konturów.Wyraziście tym razem te Audeze rzeźbiły, a nie tylko wygładzały, co całościowo wypadało oczywiście lepiej. Bas, jak zwykle u nich, schodził nisko, ale w nietypowy jak na nie sposób odznaczał się nieznacznym utwardzeniem; tak by lepiej rysował się kontur i nie tylko było miękko.

Jego zwieńczeniem para lamp ECC88.

Wszechobecnie też było głęboko, to znaczy głęboki sam dźwięk, głębokie pomruki basu, głęboka też scena (choć nie jak z T1) oraz głębokie barwy. Nieznacznie w swej palecie ocieplone, akurat żeby nie było szaro i udanie swą ciepłą kolorystyką zastąpić nieobecne ocieplenie samego medium.

W brzmieniu nie pojawiał się ślad obcości ani udziwnień, a jednocześnie śladu nie było monotonii; cały czas słuchacz pozostawał zaciekawiony. Nie gładkie ślizgi po ciepłych dźwiękach i nie sama brzmieniowa słodycz, jak te Audeze nieraz grają, tylko o wiele ciekawszy, bardziej zdywersyfikowany obraz.

Dźwięk nie poganiał, nie starał się o przyspieszenie akcji, ale też nie był w żadnym stopniu zdystansowany, zewnętrzny. Wkładał słuchacza wprost w muzykę i pozwalał się nią cieszyć do woli. Dbał też by oddać atmosferę nagrania – nastrój i specyfikę miejsca. Raz mogło być dość jasno i z pełnym doświetleniem, kiedy indziej pojawiały się rodzące niepokój zakątki mroku. W każdym jednak przypadku brzmienie świetnie działało zarówno na emocje, jak i racjonalną stronę oglądu, budując atmosferę pełnej adekwatności i realizmu. Pasowało przy tym do wszystkich gatunków muzycznych, co u Audeze nie jest częste. Bez różnicy – symfonika, muzyka elektroniczna, rozrywka, jazz, rock – wszystko przednio grało i w łatwy do słuchania sposób, aczkolwiek nie ułatwiający.

Dobrze rozumiem tych, którzy kochają te słuchawki i nie dziwię się ich sukcesowi rynkowemu. Kiedy je odpowiednio napędzać, oferują wszystko co trzeba i oferują w łatwiejszy sposób. No i tu tak się działo.