Recenzja: Schiit Lyr

Odsłuch cd.

HE-6 mu nie straszne

   Sięgnąłem następnie po lampy JJ i w sumie niewiele się zmieniło. Trudno oceniać różnicę jaką wnoszą, bo przejście z jednych na drugie wymaga sporo czasu, jako że głęboko schowane w obudowie trudno się wyjmują, a styl pozostaje analogiczny, nie dając pola do łatwych odróżnień. Jedyne co warto tu zauważyć, to fakt dającego się odczuć brumu jednych i drugich w stanie spoczynku w przypadku słuchawek niskoimpedancyjnych, co nie jest zjawiskiem korzystnym, ale ogólnie występującym i w trakcie grania zupełnie nieodczuwalnym, a i podczas pauz mało istotnym i marginalnym z uwagi na niski poziom. Z lampami JJ  brumienie to okazało się trochę słabsze, natomiast samo brzmienie z nieco głośniej mruczącymi GE wydało mi się nieco lepsze, bardziej urozmaicone.

By dopełnić obrazu wetknąłem na koniec w miejsce JJ własne Philipsy SQ, a więc wysoką ligę lamp vintage. Ma ktoś pomysł dlaczego lampy z dawnych lat są dziesięć razy cichsze od produkowanych współcześnie? Rozumiem, że SQ oznacza »Special Quality«, a przemysł lampowy to dzisiaj bardziej kaprys niż technologia o jakimś znaczeniu, ale co do licha, nie da się teraz takich SQ zrobić? Co stoi na przeszkodzie? Przecież dla takiego Lyra to balsam znacząco łagodzący jego jedyną dającą się wskazać słabszą stronę.

Waga (prawie) kogucia i ciężka

Także samo brzmienie Philipsów SQ okazało się z wyższego pułapu niż JJ czy GE. To bardziej już oczywiste i byłem na to przygotowany, ale różnica na szczęście nie była duża. Nie jest też łatwo ująć ją w słowa, a najprościej byłoby napisać, że brzmienie zabytkowych lamp SQ było zwyczajnie piękniejsze. Na czymś to piękno jednak zostało osadzone i trzeba to scharakteryzować. Opiera się ono o większą śpiewność, elegancję, pełniejszą frazę i większą głębokość. Kiedy z lampami GE albo JJ w pierwszym odruchu pojawia się okrzyk „Świetnie!”, z Philipsami coś w głębi duszy wyrywa okrzyk „Ach!”, bo samo świetnie to już za mało. Świetności wystarczał drajw, potoczystość i werwa, a teraz zostają one dodatkowo doprawione głębszym falowaniem muzycznej tafli i głębszą jej tonią.

W międzyczasie zawitały też do mnie słuchawki Beyerdynamic DT 990 Edition i Beyerdynamic Custom One PRO. Jedne i drugie wypadły z Lyrem naprawdę znakomicie, a nowa wersja dawnych flagowych DT 990 zupełnie pozbawiona jest ostrości i agresji, z którymi było kiedyś tyle wojen. Dystrybutor Lyra miał jednak inne marzenie. Pragnął żeby skonfrontować te jego sześć watów ze słuchawkami ortodynamiczynymi, jako że ma ten Lyr owe ortodynamiki za skórą i niewątpliwie to z myślą o nich aż tyle watów mu dano. Marzenie to zostało ziszczone, co nie jest regułą w przypadku marzeń, ale tym razem się udało. Słuchawki HiFiMAN’a jak sobie poszły, tak wróciły i trzeba przyznać, że było warto. Już brzmienie modelu HE-500 momentalnie mnie do siebie zjednało, tym bardziej, że źródłem był dzielony Accuphase DP-800/DC801, potrafiący przydać muzyce gorącej atmosfery i temperamentu. Brzmienie to, co nieczęsto można napisać, nie miało żadnych stron słabych, a za to kilka zdecydowanych atutów w postaci energii, przejrzystości, naturalności i drajwu. To było klasyczne szybkie granie z wielkim temperamentem i bardzo bogatą fakturą. Pozbawione ociągania się, dynamicznych barier i rozlazłości.

6 W robi swoje

Muzyka parła naprzód a jej bogactwo zachwycało. Jeszcze lepiej zaprezentowały się flagowe HE-6, wyżej ciągnące soprany i kreujące jeszcze bogatszy obraz o jeszcze doskonalszym odwzorowaniu rzeczywistości.

Nie inaczej zabrzmiało to później z Cairnem. Owszem, nie było tak wysokiej temperatury i tyle czaru, jednak podstawowy walor w postaci dynamicznego i pięknego brzmienia został zachowany i ciągle było to coś na co się miało ogromną ochotę.