Recenzja: WOO AUDIO WA33

Brzmienie cd.

Niektóre słuchawki pasują lepiej od innych.

   Czy zatem Abyss 1266 z optymalnym okablowaniem (więc nie tym drogim producenta) to dla WOO AUDIO WA33 z podstawową obsadą lamp kres możliwości brzmieniowych? – A nie, a wcale nie. Nim jednak przejdę do słuchawek, które mu dają jeszcze więcej, pokażę równie dobre tańsze. Może nie idealnie równe, jako że zasób melodyjności Abyss mają jednak ciut większy, ale to „ciut” tak małe, że w trakcie słuchania się rozwiewa. Mowa o Sennheiser HD 800 z kablem Tonalium-Metrum Lab w wersji topowej (z dodatkową otuliną przeciwdrganiową i teflonem). Kablem grubym, sztywnym i ciężkim, ale jakie dającym brzmienie!

– Chwalisz to Tonalium i chwalisz, sam pewnie je produkujesz – powie podejrzliwy czytelnik. I tak to faktycznie wygląda od strony czytelnika, ale daję słowo honoru, że nie produkuję i nie czerpię zysków. Jak już, to tylko takie, że mam te kable na stanie, ale mam także wiele innych. W tym lepszy kabel Entreqa; Entreq Atlantis to kabel od Tonalium lepszy, Olympus pewnie też będzie. Niemniej generalnie Tonalium spisuje się wyśmienicie, nie napotkałem jeszcze sytuacji, by nie poprawił dźwięku. Tym HD 800 tak poprawił, że razem z WA33 koncertowały co się zowie – ponownie ta najwyższa przyjemność od każdego repertuaru. Przestrzenność, nasycenie i naturalizm brzmieniowy przy braku jakichkolwiek wad, które by się narzucały. Wad trzeba było się doszukiwać, na tyle były małe; nie grały wprawdzie te HD 800 aż tak niesamowicie, jak kiedyś z EAR Yoshino V12 (nie taka dynamika, nie taka obiektywność i nie to dostojeństwo brzmieniowe), tym niemniej znakomicie grały.

Na koniec dwie pary słuchawek, które wypadły najlepiej. Pierwszymi Ultrasone Tribute 7, znowu z kablem Tonalium. Trudno, nic nie poradzę, one ten kabel mają wmontowany na stałe w miejsce oryginalnej tandety, i gdyby nie ten kabel, bym tych słuchawek nie chciał. Ale też trzeba przyznać, że dawne Ultrasone Edition 7/9 (czyli pierwowzór T7) z oryginalnym kablem, który tandetny nie był, pod pewnymi względami były od powtórkowych z Tonalium lepsze. To jednak margines naszej sprawy, którą jakość wzmacniacza z tytułu.

I niekoniecznie są to te, o których wszyscy myślą.

Trzy parametry zadecydowały o tym, że Ultrasone z Woo przegoniły Abyss. Pierwszym podobna klarowność melodyczna. Z najsłabszym zestawem lamp wiceflagowy Woo ma tendencję do podostrzania brzmienia, przewagi szybkości i dynamiki nad melodyką, pewnego też skracania wybrzmień. Ogólnie biorąc jest porywczy, przejrzysty i szczegółowy, natomiast nie poetycki, nie romantyczny i nie z najwyższą kulturą. Żadne to zaskoczenie, inaczej lepsze lampy po co? Ultrasone T7 są zaś specyficzne pod każdym względem, w tym pod tym, że przy wielkiej szczegółowości i nasyceniu większym niż od każdych innych słuchawek, potrafią zachowywać wysoką melodyjność. To się w tej sytuacji przydało, a nawet było fundamentem, pozwalając nie zostać w tyle za Abyss odnośnie kluczowego czynnika. Wysunąć pozwoliły zaś skraje pasma – bardziej ofensywne soprany i niższe zejście basowe. Jedno i drugie bardziej rozdzielcze i bardziej frapujące. I jeszcze jedno pozwoliło, nawet od tamtych bardziej – niesamowite nasycenie. Żadne słuchawki nie potrafią dać dźwięku tak nasyconego, tak ciśnieniowego i tak gęstego, a mimo to wciąż naturalnego, pozbawionego naprężenia. Każdemu graniu to się przydaje, ale wiolonczela, fortepian, wielka symfonika i ciężki rock zyskują szczególnie wiele. Jeżeli któreś słuchawki, bywa, że miażdżą inne, to te Ultrasone potrafią, jak żadne, miażdżyć inne dosłownie. W sensie przenośnym nie zmiażdżyły, były tylko nieznacznie lepsze, lecz w nieprzenośnym poprzez zmiażdżenie dźwiękiem o większej esencjalności.

Ale esencje esencjami, a najważniejsza rzecz – wrażenie całościowe. Ta chwila, kiedy puszczasz muzykę i sama w moment się ocenia. Czasami to jest mylne, dlatego trzeba rzecz potwierdzić w długim odsłuchu o bogatym repertuarze. Zarówno w tym pierwszym, jak w kolejnych utworach, odniosłem jednoznaczne wrażenie, że do  WOO AUDIO WA33 przy najtańszej konfiguracji lampowej najlepiej pasują Final D8000 PRO. Ulga, że nie z kablem Tonalium, tylko srebrnym samego Final. To brzmienie było najbardziej nośne, otwarte i swobodnie propagujące ze wszystkich próbowanych. Ze wszystkich też przejawiło najwyższą kulturę. Zupełnie jakby te jedne słuchawki dostały lepszy garnitur lamp, a przecież tak nie było. Pojawił się nie tylko dynamizm, werwa i drajw –  już wcześniej charakterystyczne, ale też uwodzicielska śpiewność, poetyka długo podtrzymywanych wybrzmień, misternie dopieszczające każdy szczegół światło i całościowe wrażenie: „Ach!”.

Potężny potencjometr i jeden tylko włącznik. Za to trzy słuchawkowe wyjścia.

„To było to” – jak mawiają, elementy układanki się dopełniły, każdy osiągnął wysoki poziom. Już wcześniej – z Sennheiserami, Abyss i Ultrasone – grało tak dobrze, że żadnych uwag, a teraz jeszcze świetniej. Muzyka eksplodowała jakością, high-end pokazał, co potrafi.

Dorzucę na koniec parę szczegółów ogólniejszej natury. Wzmacniacz okazał się cichy – nawet wysokoczułe Ultrasone w stanie oczekiwania dawały śladowy pomruk. Nie ma pilota, który przydałby się funkcji przedwzmacniacza, natomiast słuchowiskowemu wzmacniaczowi przydaje się, ale nie jest konieczny. Proces osiągania pełni brzmieniowych możliwości ma Woo dla urządzeń lampowych typowy – ta pełnia się pojawia po circa trzech godzinach. Nabycie lepszych lamp, zwłaszcza mocy i prostowniczej, wydaje się absolutną koniecznością, ponieważ konfrontacja z dużymi triodami w Twin-Head ukazała deficyt brzmieniowej głębi i przede wszystkim tego, co można określać magią. Magiczna sfera nadrealnego piękna, prezentowana przez Emission Labs 45᾽„mesh”, była poza zasięgiem.