Wkład do brzmienia

Sześć gniazd, parami o różnym przeznaczeniu.

    W sumie mógłbym to zawrzeć w jednym czy paru najwyżej zdaniach i też wszystko byłoby jasne. Ale rozwińmy z szacunku dla przedmiotu, jego twórców i czytelników temat, a zacznijmy od tego, że tor użyty został wyjątkowej jakości, sporządzony z elementów zgromadzonych na okoliczność recenzji najdroższego interkonektu świata. A zatem całe okablowanie klasy mega, za źródło jeden z najdroższych odtwarzaczy, fantastyczny lampowy przedwzmacniacz, z którego naprawdę jestem dumny, A-klasowe końcówki mocy, o jakich marzy się w snach, i jeszcze kolumny głośnikowe za prawie sto tysięcy. Do porównań dołączyły dwie drogie, rasowe listwy, natomiast nie miałem żadnego kondycjonera. I w ogóle mimo takiego zaplecza warunki testu były spartańskie, ponieważ Unicorn Vericto był u mnie zaledwie jeden wieczór. Jednego dnia przyjechał, drugiego już go nie było, ale sam zgodziłem się na tak niekomfortowy stan rzeczy, chociaż pierwotnie miał być normalny. Urządzenie miało się produkować przez kilka tygodni, jak przystało na dobre rozpoznawanie dźwięku, ale to się zmieniło, gdyż egzemplarz obiecany się sprzedał. Pojechał na odsłuch zakupowy i słuchający go potencjalny nabywca nie chciał się już z nim rozstać, a ja nie chciałem wyjść na tyrana. Obiecuję wszakże, że do tego Unicorna jeszcze na innej bazie porównawczej w innych recenzjach wrócę, jako że ma się ponownie zjawić, tym razem faktycznie na dłużej. A tak w ogóle, to przecież sprzęt i tak często kupujemy na podstawie pojedynczego odsłuchu, bo na kolejne nie ma czasu albo okazji, a odsłuchy krytyczne podczas pisania recenzji też nieraz pojedyncze robię. Nie ma więc co wybrzydzać i pora wyłuszczyć sprawę. Sprawa zaś jest przyjemna i jednocześnie nieprzyjemna. Przyjemna, bo urządzenie celująco zdało egzamin, a nieprzyjemna, bo tak jak ten nabywca, też bym wolał, żeby mnie nie opuszczało.

Zacznijmy może od znanego szeroko wśród audiofili zastrzeżenia, a właściwie to dwóch zastrzeżeń. Pierwsze odnosi się do lamp a drugie mocy. Według obiegowej opinii urządzeń lampowych nie powinno traktować się kondycjonerami, bo one filtracją ograniczają, a zatem listwy bez filtrów, jako całkowicie bierne i działające na tej samej zasadzie co dobre kable zasilające, powinny mieć przewagę. Drugie zastrzeżenie dotyczy mocy i jest analogicznej natury. Filtry w kondycjonerach to dławienie energii, toteż wzmacniacz, a już szczególnie o większej mocy, najlepiej wpiąć wprost do ściany, nawet czasami lepiej niż poprzez też ograniczającą listwę. Z tymi dwoma zastrzeżeniami sama firma Unicorn w zasadzie też się zgadza, bo jak wcześniej pisałem, sami odeszli od filtracji i ich kondycjoner jest nastawiony na to, by te zastrzeżenia brać pod uwagę, zgodnie z teoretycznym zapleczem takich opinii oferując zasilanie ani trochę nie ograniczone filtracją. Ma być więc czysta moc i energia, tyle że właśnie czysta, stabilna, natychmiastowa. Czy to tak właśnie wygląda w pomiarach, tego nie wiem, bo niczego nie pomierzyłem. Posłuchałem jedynie najpierw z listwami, a potem do akcji wszedł Jednorożec. Wszystko zostało mu podpięte – dwie końcówki o dużej mocy, przedwzmacniacz i oba składniki odtwarzacza. Rezultat?

Rezultat, przynajmniej dla mnie, nie pozostawiał złudzeń – z kondycjonerem okazało się być lepiej. Dźwięk wyszlachetniał, pogłębił się, stał ciekawszy. Nie mam w tym wypadku zamiaru ostrożnie poprzestawać na uwagach w rodzaju: „wydawało się początkowo, że nie zaszła poprawa i nic się nie zmieniło, jednakże po pewnym czasie…” Albo inaczej, też w tym samym stylu: „niby nic takiego nie zaszło, ale dźwięk się uporządkował…” W żadnym razie nie podziało się w tak szczątkowy sposób, toteż nie będę się za tego rodzaju chwytami opisowymi dekował. Jakieś marginalne porządki i śladowe „post-odsłuchowe” poprawy zostawmy na inną okazję, a tym razem poprawa okazała się całościowa i jak najbardziej konkretna. Skok się wydarzył o całą jakość a nie wąziutki margines; słuchanie bez i z Jednorożcem to były różne słuchania. Pomimo takiego toru, w tym takiej klasy kabli, także zasilających. Jak również tego, że w ścianie mam markowe, lite przewody po cztery milimetry kwadrat.

I zintegrowany kabel zasilający Furutecha.

Co jednak z tą elegancją i pogłębieniem – czy to się da uściślić? Owszem, można o tym nieco więcej powiedzieć. Kolory się nasączyły, powierzchnie zaczęły być bardziej lśniące, tło sczerniało i zyskało większą pojemność, a amplitudy zyskały gładsze i głębsze siodła. (Co sobie szczególnie cenię). Wiele razy już o tym pisałem, ale tu znowu dużą furą na sam środek to wyjechało – dźwięk zyskujący szczególną urodę dzięki dynamice połączonej z brzmieniową słodyczą, gdy właśnie te siodła stają się głębsze i gładsze. Coś trochę jakby zastąpić zwykły cynowy talerz prawdziwym perkusyjnym Zildjiana, albo głos pani przedszkolanki szkolonym, rasowym sopranem. Inny zgoła wymiar muzyki i okazuje się, że przy pomocy Unicorn Vertico też takie cuda się wyprawiają. Oczywiście nie tak zasadnicze, ale wcale też i nie małe – bynajmniej nie śladowe. Od razu kopnęła mnie jednorożcowa muzyka lepszym wyraźnie brzmieniem i szkoda mi teraz, że ta miedziana skorupa zabrała się i odjechała. Wyszlachetniały zresztą nie tylko głosy ale także pogłosy, a jak już także wiele razy pisałem, piękno w pogłosach może być ważniejsze, ponieważ nie niesie form znaczeniowych i jest dzięki temu łatwiej rozpoznawalne. Te pogłosy dzięki Vertico nabrały piękności naprawdę, coś niczym by kolumny ze zwykłych zastąpić tubowymi. A zwróćcie kiedyś uwagę, o ile wybrzmienia i pogłosy przy tubach są piękniejsze i bardziej trójwymiarowe. Podobnie jak lampy mają tuby swoje specjały i przewagi, lecz kondycjoner Vertico potrafi w znacznym stopniu je znosić, przydając zwykłym głośnikom tubowego charakteru a tranzystorom lampowego czaru. Nasyca brzmienia, pogłębia hiperbole i uszlachetnia pogłosy. Czyni wszystko bogatszym, ciekawszym, barwniejszym, bardziej ekskluzywnym. A do tego, jak obiecali twórcy, nie ma w tym żadnego coś za coś. Nie spada szybkość, dynamika, otwartość ani potęga brzmienia.

Nie będę brnął dalej w opis, bo nie dość że to był jeden wieczór, to jeszcze byłem zmęczony wcześniejszym pisaniem i słuchaniem. Dlatego dokładniejszą analizę odłożę na obiecany powrót i kolejne odsłuchy, ale nawet jeżeli nie wróci, mogę tego Verticico spokojnie rekomendować. Nie porównam go niestety do innych drogich kondycjonerów, z którymi stając w szranki podobno świetnie wypada, ale że jest użyteczny i coś jeszcze za swe niemałe pieniądze poza kwitem, uśmiechem sprzedającego i wyglądem wnosi, to nie ulega wątpliwości. Nie zdążyłem niestety także sprawdzić jaką oferuje relację pomiędzy drogimi kablami zasilającymi bez jego udziału a tańszymi przy jego uczestnictwie, ale może kiedyś uda się to jeszcze posprawdzać. Na razie mogę napisać, że najdroższe nawet zasilające kable i rasowe, markowe listwy go w pełni nie zastąpią, i to się samo wystarczająco tłumaczy.