Recenzja: Ultrasone Signature PURE

Brzmienie

   Czy podłączanie słuchawek za osiemset złotych do toru za sto tysięcy ma jakikolwiek sens? Oczywiście – a jak inaczej przebadać maksimum ich możliwości? Maksimum i tak to nie było, drugi tor jeszcze lepszy i droższy. Ale tam już nie podłączałem, faktycznie byłaby to przesada. Tamten jest ultra stacjonarny, z fotelem naprzeciwko, z założenia powinien być wyposażony w któreś z wysokich lig słuchawki, a nie takie niedrogie do sesji nagraniowych i szybkiego (bez rozsiadania się) lub w tle słuchania. Ale zostawmy teorię. Tor przy komputerze był w sam raz, aby wodę z ogniem pogodzić – piekący ogień wysokich cen z kojącym nurtem taniości. Podpompowany okablowaniem (najdroższym z tego wszystkiego) i strojny audiofilską biżuterią rasującą mu dźwięk, miał za zadanie pokazać: a) jak grają Ultrasone PURE, b) jak to granie wypada na tle ich kosztownego pierwowzoru Ultrasone Tribute 7, udających naprawdę pierwotne Ultrasone Edition 7. Nie będę tych opisów rozdzielał, bo różnic okazało się za mało, żeby na ich podstawie klecić jakiś obszerny podrozdział. Chociaż… No ale nic, połączmy.

      Oszacowując brzmienie zacznę od najprzyjemniejszych rzeczy, zatem niemal wszystkiego. Bo, co tu dużo mówić, te Ultrasone nie mają wad. Słuchałem ich przez kilka godzin cięgiem, prując przez znany sobie na wylot repertuar – i ani mnie to nie znudziło, ani nie pojawiły się żadne mankamenty od strony wygody. Lekkość, niewyczuwalny niemal docisk i doskonale dobrany materiał padów gwarantowały pełny komfort, tylko naprawdę ekskluzywnie wygodne słuchawki bywają jeszcze wygodniejsze. Kiedy przypomnę sobie, w jak okropnym imadle zaciskały głowę na bazie identycznie wyglądającego pałąka moje dawne Edition 9, i ile było roboty z tego zaciskania zelżeniem… Ech, dawne czasy, łezka w oku się kręci, od tamtej pory Ultrasone gruntownie poprawiło ergonomię.

     Ale przejdźmy do brzmienia. Tutaj znów dobre rzeczy, poczynając od najważniejszej – kwantum energii akustycznej. Od iluż to już lat trwają zabiegi firmy Stax, mające za zadanie kwantum tego zwiększenie w odniesieniu do elektrostatów. I czym szczycą się nowego wzoru słuchawki elektrostatyczne od Warwick Acoustic, Dana Clarka i Audeze? Szczycą się tym, że mocne i basowe są identycznie jak planarne, nic już im nie ustępują. W tym marketingowym chełpieniu zaszyty jest pewien kruczek, otóż faktycznie one są jak planarne, ale nie są jak dynamiczne. Utarło się dawno temu, przy okazji powrotu słuchawek planarnych, powracających pod hasłem braku zniekształceń jak u elektrostatów i basu jak od dynamików, przeginanie z tym basem i sugerowanie, że najpotężniejszy jest u planarów. Nie jest to prawda, mam najlepsze planary i pozostałych słuchałem, basu takiego jak w Ultrasone E7, E9 i T7 żadne planary nie mają. Za to mają go inne słuchawki – nie planary za trzydzieści tysięcy, tylko te właśnie dynamiczne Ultrasone Signature PURE. To jest ten sam miażdżący bas i ta sama miażdżąca energia, co stało się oczywistością nawet jeszcze przed porównaniami do Ultrasone Tribute 7. Ten bas jest ociupinę mniej wyrafinowany, gdy chodzi o obrazowanie instrumentów perkusyjnych, ale to niuans bez znaczenia przy przyjemnościowym słuchaniu. Te Ultrasone powinny się nazywać TURBO, a nie PURE, chociaż ta dana im przez producenta nazwa wcale nie jest od czapy. Bo obok takiej akustycznej mocy i ultra zejść basowych podczas słuchania tych PURE najbardziej zwraca uwagę czystość i precyzja artykulacji.

     Z miejsca należy zaakcentować, że ich wielką zaletą jest połączenie takiej energii z taką czystością brzmienia. Na intuicję by się zdawało, że skoro taki bas i takie kwantum energii, powinny one spowić brzmienie i uczynić mało czytelnym, jako całe zlane sosem basowym oraz sztucznie wyolbrzymione, a tu nic z takich rzeczy. Bas i rasowanie energią pozostają na swoim miejscu i imponują tam gdzie trzeba (np. pomrukami symfonicznej orkiestry i żywiołowością sceny rockowej), w najmniejszym stopniu poza ozdabianiem nie zakłócając czytelności wokali i brzmienia instrumentów. I na tej kanwie dochodzimy do kolejnej cechy kluczowej, do traktowania sopranów. Kiedy na koniec porównywałem tanie z drogimi Ultrasone, jedna rzecz tylko się narzucała jako różnica zdecydowana, bo już ta druga mniej.

     Tą pierwszą właśnie sopran, u drogich bardzo obecny, do wszystkiego się mieszający, całą przestrzeń nasycający srebrzeniem i poszumem. Stanowiący wyraźną kontrę do czerni zwalistej basu i jednocześnie coś, czego ta super siła brzmienia nie mogła sobą ozdobić, gdyż to było zbyt przenikliwe, żyjące swoim życiem. Dwie skutkiem tego rzeczy zaburzające przyjemność słuchania: primo, słabsze nagrania w słabości swojej obnażone; secundo, cała przestrzeń utkana szumem, więc więcej informacji, ale też trochę mniej czytelnie. Jeżeli uznać za kluczowe to kwantum informacji, to dzięki dużo mocniej obecnym sopranom Tribute 7 są lepsze. Ale sam tak tego nie odebrałem, a to za sprawą dwóch rzeczy. Otóż te PURE faktycznie mniej akcentowały soprany, ale kiedy były potrzebne, jak w koloraturowych ariach czy solach gitarowych, to jak najbardziej były, nie występował żaden deficyt. Nie były aż tak przenikliwe i tak obficie się sypiące, lecz każdy sopranowy finisz był jak najbardziej w porządku. A jednocześnie dzięki takiemu bardziej kontrolowanemu używaniu sopranów scena stawała się bardziej przejrzysta odnośnie czytelności źródeł. Jeśli zamiarem twórców słuchawek PURE była profesjonalna czytelność na rzecz przeglądu akcji, to ani słowa krytyki, to znakomicie się udało.

    Mamy już więc bas i energię, jako naprawdę popisowe, oraz dobrze kontrolowane soprany z brakiem poczucia niedostatku. Pozostał środek pasma oraz kształt i rozmiary sceny. Odnośnie tego środka, to równocześnie dwie rzeczy. Miara wyrafinowania i indywidualizacja głosów nie były aż jak od najlepszych, zarówno poprzez słabszą zmienność barw, jak i trochę skrócony finisz. Ale w kontrze do tego te barwy jako głębokie, ta indywidualizacja wyczuwalna, a finisz nieznacznie skrócony. Gdyby chcieć rozkoszować się głosami i wyrafinowaniem wybrzmień, to takie Stax SR-X9000 czy HiFiMAN Susvara lokują się poza zasięgiem; lecz mimo to personalizacja wykonawców dochodziła do skutku dzięki dostatecznemu zindywidualizowaniu głosów, ogólnej precyzji formowania dźwięku i transparentności medium. Brak było jedynie zaśpiewu, lecz poza mną who cares?

     Ostatnią kwestią kształtowanie sceny, o której zdążyłem już napisać, że okazała się bardzo przejrzysta. Przejrzysta i nie rozlewająca się szeroko na boki, węższa od tej u Tribute 7. Skupiona bardziej na tym, co dzieje się na wprost słuchacza, a nie po jego bokach. I na tym „wprost” bardzo głęboka, bezproblemowo potrafiąca oddać ogrom. Przywoływać dalekie dźwięki na tłach głęboko czarnych lub podświetlanych poświatami, w zależności od klimatu utworu. I jeszcze raz podkreślę, że wszystko na tych scenach, niezależnie od ich głębokości, rysowane było super wyraźnie, by zadowolić realizatorów dźwięku. Same postaci wykonawców zaś o normalnej posturze, żadnego powiększania źródeł.

      I jeszcze jedno trzeba dodać – te Ultrasone PURE grają żwawo, rytmicznie, z werwą. Nawet milisekundy opóźnień, co dla mnie bardzo ważne, bo mało co tak mnie denerwuje, jak ślimaczące się z brzmieniami słuchawki. Na szczęście takich jest niewiele, ale niestety się zdarzają, choć teraz tylko sporadycznie. A niegdyś? Właśnie dlatego tak błyskawiczną karierę zrobiły elektrostaty, wychodząc na liderowanie, że konkurencja grała dźwiękiem wolniejszym, a nie tylko mniej wyrafinowanym. Ale membrany dzisiejszych dynamików są dużo elastyczniejsze, odpowiedź impulsowa także u nich następuje bezzwłocznie.