Recenzja: Tellurium Q Ultra Silver i Black Diamond Coaxial

Odsłuchy: Tellurium Q Black Diamond Coaxial RCA

Srebrny ma wtyki srebrne, a Black Diamond złocone.

   Pora na kabel drugi – ofertowo o stopień wyższy i o osiemset złotych droższy. Niemalże identyczny na oko, ale na ucho mocno różny.

Tellurium Q Black Diamond XLR to referencyjny mój interkonekt analogowy o wtykach symetrycznych, z powodzeniem konfrontowany z dużo droższymi innych firm, o czym już wspominałem. Cechujący się brzmieniem w miarę ciemnym, głęboko nasyconym i bardzo melodyjnym. Spektakularnie ucieleśniający i humanizujący muzykę także pod kątem wspomnianej cyfrowości, którą w wysokim stopniu eliminuje. I ku niemałej mej satysfakcji wersja cyfrowa RCA te cechy w pełni podtrzymała. Nie słyszałem dotąd kabla koaksjalnego porównywalnej jakości, a chociaż nie jestem takich kabli jakimś szczególnym znawcą, to miewałem do czynienia z droższymi. Przejście z tak chwalonego powyżej Silver Ultra na Black Diamond to niewątpliwy krok naprzód. Krok wyraźny, a nie tam jakiś kroczek. Co nie znaczy, że srebrna wersja nie miała porównawczo nic do powiedzenia. Z takich spraw dwie ważne, dla kogoś mogące stanowić nawet rzecz zasadniczą: Kabel srebrny silniej analizował – bardziej akcentując szczegóły, następstwa czasowe i echa. To jako konsekwencję tego, że mocniej i cieniej ciągnął soprany, słabsze miał wypełnienie oraz bardziej wyosobniał pogłosy. Z tego samego powodu dawał też lepszą, bardziej narzucającą się wizualizację ogromu, niesienia się dźwięków w dal. Strzelistymi snopami sopranów i wędrówkami w bezkresie echa budował większą przestrzeń, bardziej się tą wielkością narzucającą. Ale to tyle z przewag dla ewentualnych ich smakoszy. Cała reszta, a więc przede wszystkim sama muzyka w aspekcie przywracania jej do analogowej postaci z cyfrowej katastrofy, była lepsza wyraźnie.

Accuphase DP-750 mógł przyjąć oba naraz.

Nie był to aż gramofon, ale odejście w analogową stronę wyraźnie się zaznaczało. Płynność, sferyczny, gładko powierzchniowy i tylko na ozdobę z chropawą inkrustacją tekstur modelunek dźwięków, a także odczuwalne wyraźnie ciśnienie medium i wrażenie organicznej całości – tym wszystkim Czarny Diament bardzo wyraźnie górował. I teraz to wypunktujmy:

– Temperatura analogiczna, to znaczy minimalne ocieplenie.

– Całościowy obraz ciemniejszy i z bardziej nasyconymi barwami.

– O lepszym wypełnieniu i głębszym całościowo brzmieniu.

– Wyraźnie większej analogowości.

– Czyli dźwiękach lepiej ze sobą powiązanych i bardziej zaokrąglonych.

– A także naturalnie miękkich, pozbawionych twardawej wewnątrz pestki.

– Pogłosach jeszcze lepiej powiązanych z dźwiękową całością i bardziej wielowymiarowych – bogatszych brzmieniowo.

– Bez sybilacji. (To także mocno się zaznaczało.)

– O mocniejszym akcencie basowym przy zachowaniu aspektu przestrzennego. I w efekcie bas mocny, sferyczny, rozdzielczy, wspaniale wizualizujący perkusję.

– Pełniejszy w następstwie tego wszystkiego i bardziej analogowy wokal. Głębszy, bardziej rozfalowany i naturalnie miękki.

– A więc i sami wokaliści bardziej obecni, cieleśni.

– Bardziej intymny z nimi kontakt i jeszcze większa bezpośredniość.

– Lepsza namacalność wszystkiego.

– Ogólnie bardziej miękko i pełniej.

– Mniejszy nacisk na dźwięczność.

– Mniej powietrza i góry.

– Nieco wolniejszy, głębszy, bardziej płynący dźwięk

– Wyraźnie większe ciśnienie medium.

– Identycznie jednocześnie ożywionego i transparentnego.

– Dźwięk całościowo potężniejszy, bardziej serio, prawdziwy.

– Przestrzeń idąca do słuchacza, a nie od niego odchodząca.

– Redukcja sopranowej rzewności w sensie braku jej podkreślania.

– Lepszy fortepian: potężniejszy, naturalnie dźwięczny i wyraźnie lepiej w całość złożony,

– Brak analitycznych ciągot.

– Zdecydowanie mniej cyfry w cyfrze.

– Szczegóły w pełni ukazane, ale dokładnie wkomponowane w muzykę

– Lepsze w muzyce zanurzenie.

– Bardziej koherentna, wypełniona dźwiękami scena.

– Więcej liryzmu, a mniej rzewności.

– Śpiewniej.

– Mocniejsze uderzenie.

– Realniejsze wszystkie instrumenty – od perkusji po dzwonki.

– Brak jawnych niedociągnięć.

– A więc poniekąd referencja.

– I dlatego na koniec roku będzie nagroda „Golden Analog”.