Recenzja: Tellurium Q Ultra Silver i Black Diamond Coaxial

Budowa

Czarne, połyskliwie lakierowane pudełka, prezentują się bez zarzutu.

   Dużo o tym nie powiem, gdyż Tellurium pilnie strzeże konstrukcyjnych tajemnic. Nie oferują przekrojów, ani dokładnych analiz technicznych, nie chwalą się technologią. Gdy ich o budowę kabla cyfrowego zapytać, zawsze można usłyszeć, że takie kable są w rzeczywistości analogowe, a cyfrowa (zerojedynkowa) jest wyłącznie przewodzonego przez nie analogowego sygnału interpretacja. I druga rzecz, że tam, w kablu, elektrony nie poruszają się na zasadzie błyskawicznego przepływu, tylko sygnał (fala) wędruje przez nie bardziej na wzór wahadła Newtona, podczas gdy same elektrony dryfują wolno w przeciwnym kierunku. Słyszałem to na własne uszy o szefa firmy, Geoffa Merrigana – i w sumie tyle o kwestiach ściśle technicznych. Zostaje opis wyglądu kabli oraz interpretacja nazw.

Oba kable mają tę samą powierzchowność – metr długie, sztywnawe i trochę ważące. Między wtykami (identycznymi jak używane kiedyś przez Fadela) osłonę stanowi gęsto splatany, impregnowany, materiałowy oplot w odcieniu połyskliwej czerni. Wtyki chroni biała siateczka, a kiedy ją odsunąć, przed wtykiem po stronie źródła odsłaniamy czarną opaskę z tworzywa z nazwą „Black Diamond” lub białą z napisem „Ultra Silver”, podczas kiedy przy drugim wtyku opaska zawsze jest biała i ma strzałkę kierunkowości oraz napis Waveform ™ hf lub Waveform ™ II. Ten drugi na kablu srebrnym, oznaczający jego nowszą wersję, całkowicie ponoć zmienioną.

I same kable też.

W obliczu wątłych danych możemy odnotować, niejako na osłodę, że drugi licząc od góry ze srebrnych (najwyższy to Silver Diamond) był już wielokrotnie recenzowany, zyskując wielkie uznanie. Słów pochwał nie będę cytował, ale to szały entuzjazmu. Natomiast najwyższy kabel węglowy (?) – ogólnie drugi od góry, po tym najwyższym srebrnym – jakoś recenzji się nie doczekał, a w każdym razie producent się takowymi nie chwali, ani też o nich nie wzmiankuje. Nic nie wspomina także o zastosowanych przewodnikach, izolatorach ani o właściwościach brzmieniowych – stajemy sami przed problemem. Zostaje więc posłuchać, a przed odsłuchem odnotować, że wtyki w kablu srebrnym są jak przewody srebrne, a w węglowym (czy też może miedzianym?) są pozłacane.

I jeszcze opakowanie, u obu takie samo. Czarne z grubej tektury pudełka lakierowane na wysoki połysk z czerwonym logo firmy na wieczku. Porządne, ale bez wygłupów niepotrzebnie windujących koszty.