Recenzja: Tellurium Q Ultra Silver i Black Diamond Coaxial

Odsłuchy: Tellurium Q Ultra Silver Coaxial RCA

Na oko niemal identyczne…

   W tych pochwalnych recenzjach mogłem między innymi przeczytać, że natychmiast po wpięciu w system Silvera od Tellurium nastąpiła globalna poprawa o zdumiewających rozmiarach. (I mogłem też zauważyć, jak ubogim aparatem opisu niektórzy się posługują.) Sam natomiast mogę powiedzieć, że kabel tak od razu anielskich skrzydeł nie dostał, tylko zrazu grał trochę zbyt jasno i technicznie, a dopiero po kilkunastu minutach bardziej całościowo, muzycznie. Niemniej trzeba mu przyznać, że od pierwszej sekundy realistycznie i dojmująco bezpośrednio, czemu o tyle nie należy się dziwić, że mocno akcentował soprany i dawał przejrzyste w stu procentach medium, a one tak działają.

Odłóżmy jednak na bok te wstępne perturbacje. Po kilku godzinach na rozgrzewkę (jako że nie wiedziałem, czy był do końca ograny) zaczął się produkować w budzący respekt sposób. Momentalnie zgnębił używanego dotąd Acoustic Zen Silver Bytes (za 1000 PLN) i tylko z upływem czasu jeszcze się w tym umacniał. Nim wypunktuję bardziej ogólnikowo jego cechy, wypada scharakteryzować przyczyny tego pognębienia. Acoustic Zen miał jedną jedyną przewagę – grał bardziej spoistym dźwiękiem. Można powiedzieć: lepiej zestrojonym w jeden organizm. Ale cóż z tego, skoro ta bardziej funkcjonalnie zwarta w jeden organizm muzyka jednocześnie miała posmak obcości i przemawiała mniej bezpośrednio. Na tle docierającego do czystych emocji Ultra Silver raziła sztucznością i zdystansowaniem. Muzyczny jej obraz jawił się jak zza niezbyt czystej firanki, którą trzeci od góry Tellurium  momentalnie usuwał. Znikała brudna mgiełka – obraz rozjaśniał się i bezpośredniością uderzał. Zwłaszcza że znikał wraz z tym brudem także niedowarzony, nie pasujący do całości pogłos, czyniący muzykę właśnie obcą. Pogłos zbyt się wybijający jako coś samoistnego i jednocześnie sztucznie ubogiego, pozbawionego brzmieniowej złożoności poprzez brak należytej dźwięczności i trzeciego wymiaru. Ogólnie biorąc dźwiękowego życia. A na dodatek chłodny. I nie dość tego, z Silver Bytes muzyka nie miała takiej dynamiki i pojawiała się w sztucznej, nieprawdziwej przestrzeni. Takiej „wszędzie-nigdzie” i mniejszej; bez porządku i wyraźnego horyzontu, czy może raczej, precyzyjniej rzecz ujmując, należytej płaszczyzny działania. W efekcie grało to całościowo mniej prawdziwie i nudniej, mimo iż krąglej i bardziej w sensie przystawania do siebie dźwięków organicznie. Bez tendencji do analizy, na pewno muzykalniej, ale zarazem na tle droższego konkurenta zgrubnie, zbyt powierzchownie, bez życia. Mniej czysto, ciaśniej, mniej dźwięcznie i ze szpecącym pogłosem. Na osłodę jedynie oblej i z jednoczącym dźwięki akcentem na falowanie – lichszej jednak, uboższej materii dźwięku. Bas przy tym u Silver Bytes miał tę samą co u Tellurium głębokość brzmienia oraz zejścia, ale zdecydowanie mniej był przestrzenny, o wiele mniej obrazowy. Mniej też było tam światła, a temperatura podobna, to znaczy minimalne ocieplenie. Całościowo całkiem ten Silver Bytes w porządku, ale słuchanie z nim – adekwatnie akurat w tym wypadku do ceny – bardzo wyraźnie skromniejsze.

…ale na ucho już nie.

I teraz rodzi się pytanie: Jak to możliwe, że tyle pozytywnych recenzji powstało pod obecność skromnego Acoustic Zen? Wypada więc po raz kolejny zwrócić uwagę na proces adaptacji. O ile brzmienie nie zawiera jakichś rażących błędów, takich nie do przyjęcia, że zero akceptacji, mózg szybko koryguje obraz, prędko nadrabia braki. Nie zwalczy wprawdzie rozwiniętego do pełnej postaci sopranowego kłucia, czy mocno dudniącego basu, albo jawnie twardego dźwięku, ale taką jak tu „firankę”, czy te nieprawdziwe pogłosy, upierze i oswoi, że ich nie będzie znać. Zwłaszcza gdy jeszcze wcześniej w użyciu był kabel niższej jakości, więc względem niego jawna poprawa. Gubią się wówczas braki, dominuje przyrost jakości. Z tego powodu wzdragam się przed porównywaniem na odsłuchowy dystans; radzeniem komuś, co kupić, gdy się nie ma za sobą porównawczego testu rozwiewającego wszelkie wątpliwości.

Przejdźmy do cech Tellurium Q Ultra Silver w wymiarze samoistnym. Kabel jest:

– Leciutko ocieplony. Wyczuwa się to, ale tak marginalnie, trzeba na tym się skupić, by stało się widoczne.

– Stuprocentowo przejrzysty.

– Bezdyskusyjnie realistyczny i całkowicie bezpośredni.

– Muzykalny, lecz nie w stopniu referencyjnym. Są pod tym względem lepsi. Już Silver Bytes na przykład.

– Zarazem detaliczny i muzykę sekcjonujący.

– A w ramach tego uważnie analizujący sektory czasowe – żadnego zlewania, komasowania dźwięków, zacierania się brzmień na stykach.

– I oczywiście szczegółowy, ale bez nadmiernego wyosobniania szczegółów, wyprowadzania ich poza muzykę.

– O bardzo dobrej dźwięczności, co się od razu narzuca.

– Z wyraźnym akcentem pogłosu, lecz należycie powiązanym z dźwiękiem i bez posmaku obcości.

– Dający wielką wraz z tymi pogłosami przestrzeń.

– Nie mający żadnego cofnięcia sopranów, ale bez sopranowej uciążliwości. (Więc wielka przestrzeń tym bardziej.)

– Oferujący dobre, jednak nie akcentowane wypełnienie

– Z predyspozycją do oddania dowolnego muzycznego nastroju. (Gdyż tylko nieznaczne ocieplenie i ten nie wycofany sopran.)

– O bardzo dobrej szybkości.

– I bardzo dobrej trójwymiarowości.

– Dający dużo powietrza i światła.

– Ale bez rozjaśnienia – już prędzej nieznaczne przyciemnienie.

– Wyważone, naturalne wokale (nie starzone i nie odmładzane, czyli rzadkość).

– Świetne dęciaki i świetną perkusję.

– Przejrzyste partie orkiestrowe i bardzo dokładnie odwzorowany co do poszczególnych brzmień fortepian.

– Bardzo też dobre harfy i dzwonki – z bogactwem harmonicznym złożonego, wielopłaszczyznowego i nośnego, jawnie „promieniującego” dźwięku

– Dobry rytm.

– Bardzo dobre widzenie głębi.

– Bardzo także udane wydobywanie dźwięków z tła.

– Natychmiastowy atak i długie podtrzymanie

– Dużo tajemniczości i żywą przestrzeń, jednak bez ciśnieniowego medium.

– Umiarkowane zejście basu, ale z pięknym akcentem na przestrzenność.

– Piękne też echa.

– Całościową poetykę.

– Pierwszorzędne ogólne wrażenie, natychmiast słuchacza przekonujące.

– A z rzeczy mniej pozytywnych minimalną twardość.

– Tendencję do sybilacji.

– Ten brak stuprocentowej muzykalności.

– Nie do końca zaokrąglone dźwięki. (Których w krągłej postaci nie musi się zresztą lubić.)

– Nieprzesadny koloryt i wypełnienie barw. (Ciemne tła, ale jasna paleta.)

– Lekką chropawość głosów i tekstur. (Co można z kolei lubić i sam na przykład lubię.)

– Medium całkowicie transparentne, ale bez mocnego się przez nie odciskania (wysokiego ciśnienia).