Recenzja: System iFi Audio na stelażu iRack

Odsłuch cd.

OPPO PM-1

Czego by jednak w tą wieżę nie wpiąć, gra wprost wyśmienicie!

Pora na finał w postaci słuchawek planarnych. Niestety odjechały już Audeze LCD-3, a LCD-XC dopiero czekają na opis, więc ich nie użyję. Zatem nie będzie okazji chwalić jaki też ten system ifi jest wydajny prądowo i jak dowolne słuchawki wysterowywać umie, ale żadna to tajemnica, bo słuchałem też osobiście samego iCAN-a z Audeze LCD-2 i wiem, że fantastycznie się w tej roli spisał. Tak więc nie o moc tutaj idzie, tylko o brzmienie. A brzmienie znów okazało się ekstra i raczej nie skłamię ani nie przesadzę kiedy powiem, że wydało mi się lepsze niż kiedy na miejscu wieży ifi stał przytaczany tu już, pleczysty i zwalisty wzmacniacz samego OPPO. Nie jest to dla niego ujma, bo nie jest droższy ani żadnych lamp nie ma, a także odrębnego systemu poprawy sygnału USB, chociaż jakiś pewnie ma. Ma za to co innego – ma wejścia symetryczne i symetryczne gniazdo słuchawkowe, a dla swoich PM-1 symetryczny do niego kabel, którego wczoraj użyłem i grało to zdecydowanie lepiej niż po niesymetrycznym, ale o tym będzie inna recenzja. Można jeszcze tylko napisać, że bufora lampowego i iPower USB można też użyć w odniesieniu do niego i zobaczymy jakie to da wyniki, o ile tego ifi wcześniej mi nie zabiorą. A teraz już o samych OPPO PM-1.

W momencie kiedy je puściłem po AKG K812 uderzyły mnie dwie rzeczy – więcej powietrza w dźwięku i większa jego obła łagodność. Natomiast poziom ogólny uznałbym za analogiczny, czyli piekielnie wysoki. Może nie było takiej bezpośredniości, szybkości i żywiołowości, ale same dźwięki za to obszerniejsze i bardzo przyjemnie powietrzem rozdmuchane. I właśnie rozdmuchane a nie napompowane, bo bez żadnego napięcia czy powłoki, tylko elegancko z muzycznym wiatrem płynące niczym dźwiękowe obłoki. A że bas towarzyszył temu popisowy, kapitalnie grzmocący, a całościowe bogactwo i urok nic nie cierpiały, to i poziom był ten sam, podobnie przedni. Po raz pierwszy można też było użyć systemu 3D, przy czym warunkowo i na zasadzie wyboru.

Ze słabymi plikami branymi z Internetu bardziej podobały mi się niektóre wykonania z podbitą przestrzenią, bo wprowadzało to większy porządek w ich kiepską jakością sprawiony bałagan, natomiast w przypadku dobrych płyt i gęstych plików wolałem przeważnie ustawienie bez podbicia, bo jednak to 3D troszkę (choć u OPPO zdecydowanie najmniej) zubażało przekaz, aczkolwiek jeszcze ważniejsze było to, że ujmowało też wyraźnie pogłosowości, a to już mi się prawie zawsze nie podobało. Niektóre płyty wykluczały więc w moim odbiorze takie pierwszego stopnia 3D, o drugim nawet nie wspominając, ale inne, też świetnie nagrane, czyniły je możliwym i pozwalały jeszcze schodzić na drugi stopień. Prędzej było to możliwe w muzyce instrumentalnej, a chwila przyzwyczajenia pozwalała zapomnieć, że słuchamy czegoś dodatkowo przetworzonego. Ale ogólnie biorąc przede wszystkim od sposobu realizacji płyty, a szczególnie od ustawienia pierwszego planu, zależało czy podbijanie 3D ma sens, czy go nie ma. Bas natomiast absolutnie był wykluczony, bo same OPPO mają cały go wagon i podbijanie byłoby czystym przegięciem.

Zdaje się, firma ARM wymyśliła nowy sposób na kupowanie świetnego dźwięku na raty.

Ogólnie mogę napisać, że każdy kolejny stopień podbicia 3D wprowadzał większe uspokojenie i porządek sceniczny, a także czyścił szum tła, ale kosztem pogłosów, wibracji i komasacji dźwięków. Różnice były bardzo wyraźne, tak więc nie była to trudna do wychwycenia mieszanka kanałów, jak u Grace Design czy u SPL Phonitora, tylko coś bardzo uchwytnego, dającego wyraźne efekty makroskopowe, przy czym słuchanie z uruchomionym pełnym 3D było na pewno najbardziej relaksujące i na długą metę znakomicie się sprawdzało.