Recenzja: System iFi Audio na stelażu iRack

Odsłuch

   Zacznijmy od słuchawek dokanałowych i odpowiadającego im ustawienia. Słuchawek nie byle jakich, bo AKG K3003.

AKG K3003

Nasz iStoliczek jest dostarczany „w proszku”, wiec wszyscy majsterkowicze powinni być zachwyceni.

Te dokanałówki są najbardziej basowe spośród wszystkich jakich słuchałem, a słuchałem wielu wybitnych. Tonację mają obniżoną a bas jak stodołę i jeszcze do tego szybki, punktujący, dość zwarty. W efekcie żadne tam podbijanie basu bass busterem od ifi, bo już bez tego był bass buster. Perkusja zdecydowanie na pierwszym planie, podobnie jak u nowych planarnych OPPO, do których też tu jeszcze dojdziemy. Wysokie tony pogrubione, co znać świetnie na strunach gitary, a tonacja jak zwykle w takich warunkach przyciemniona, ze światłocieniem i przyjemnym pogłębieniem dźwięku. Wszystko mocne, masywne, atakujące, dużego formatu. Ale pośród tej masywności górne rejestry wcale nie powściągnięte, co doskonale słychać było choćby w partii banjo z Whiskey in The Jar Grateful Dead. Świetnie się ta góra zaznacza i buduje ładny kontrast z masywnością całości. A poprzez to wszystko razem żywotna z tej muzyki płynęła energia, bo grało to jeszcze na dodatek szybko, a partie wokalne odznaczały się świetną klarownością i doskonałym akcentowaniem indywidualności głosów, zdobnym tutaj w basowe pomruki tła akompaniamentu.

Sięgnąłem po koncert fortepianowy, by ogarnąć to wszystko na tle potężnej orkiestracji i przebadać funkcyjną zasadność procesora 3D. W przypadku tych słuchawek i całego systemu ifi nie okazała się ona moim zdaniem potrzebna, bo i bez niej było spektakularnie. Powiększanie przestrzeni skutkowało wprawdzie odsuwaniem pierwszego planu, a przy okazji, co mnie niemało zdziwiło, wygaszaniem pogłosów, ale całościowy wydźwięk tej operacji odebrałem negatywnie, bo wraz z tymi cichnącymi pogłosami cały dźwięk się zubażał, tracąc na bezpośredniości i bogactwie. Zdecydowanie gorzej to grało, a tym bardziej, że bez żadnego 3D scena i tak była duża i doskonale zorganizowana. Prawda – fortepian bliżej był orkiestry i bardziej się z nią jednoczył – ale za to ich wspólne brzmieniowe bogactwo zdecydowanie okazało się większe i to takie, że naprawdę chciało się słuchać.

Voilà! Pozostaje tylko upchnąć mikrusy na odpowiednie półeczki…

Odnośnie słuchania. Nie ma sensu udawać – słuchałem tej wieży ifi już kilka razy poprzednio z różnymi słuchawkami, a to co usłyszałem z flagowymi dokanałowymi AKG tylko potwierdzało poprzednie wrażenia. Ten tor posiada jedną szczególną zaletę, i to, jak się okazuje, niezależną od wszystkich tych szeroko reklamowanych zabaw w 3D i podbijanie basu. On gra bardzo ciekawie. Sam z siebie, tak po prostu, bez żadnych sztuczek i dodatków. Puszczasz i masz. A że to co się ma wówczas jest naprawdę kuszące, niech będzie dowodem, że słuchał go także u mnie ktoś poszukujący dla siebie audiofilskiego zwornika pomiędzy komputerem a słuchawkami Fostex TH-900; a posłuchawszy doszedł do wniosku, że to właśnie będzie to, a słuchał wcześniej sporo różności, nieraz nawet sporo droższych. W efekcie niezwłocznie wszedł w posiadanie iCAN-a i teraz pilnie zbiera na pozostałą drużynę muzycznego pierścienia, bo sam iCAN, jakkolwiek naprawdę dobry, to jednak nie to samo.

Pandora Hope VI

Przerwijmy na chwilę tę strugę pochwał i zajmijmy się słuchaniem. W obliczu basowo brzmiących i przyciemnionych AKG, postanowiłem sięgnąć po ich słuchawkową przeciwwagę, czyli coś jasnego i z obfitością wysokich tonów, a takie najbardziej z tego co mam są Pandory. Tym razem bass buster się przydał, jakkolwiek nie było to jednoznaczne. To znaczy słuchać można było z wielką satysfakcją zarówno z nim jak bez niego, a kwestią wyboru pozostawało, czy zostawimy wszystko sauté i pozwolimy wysokim tonom srebrzyć się i szaleć, czy o stopień lub dwa obniżymy tonację i uczynimy je łatwiejszymi w odbiorze. Tak i tak było pierwsza klasa, ale do słabszych a obfitych w soprany nagrań jednak wolałem jednostopniowe podbicie basu, bo na długą metę inaczej było męcząco.

…i cieszyć się efektem końcowym.

Natomiast wciąż nie znajdowałem zastosowania dla uprzestrzennienia 3D, bo znów zubażało przekaz, a rozsuwanie źródeł i odsuwanie pierwszego planu wcale nie było za to rekompensatą. Wszystko od razu blakło i marło, nawet kiedy wyrównywać głośność, która po użyciu 3D zawsze spada, za każdym razem o wyraźny schodek przy przełączaniu.

–  Zmarniały porządek, tak bym to określił. Mniej dźwięczny i spontaniczny, taki w stronę głuchości, uboższych tekstur i mrącej spontaniczności, toteż nie dałem się nań namówić. Za to w stanie normalnym, bez żadnego 3D, słuchałem pęczniejąc z satysfakcji, bo naprawdę rzadko się zdarza, by przy komputerze tak coś grało, a gdybym miał pokazywać co grało na pewno lepiej, to dopiero Calyx Femto ze wzmacniaczem Phasemation, a więc okolice trzydziestu tysięcy. Niczego innego bardziej interesująco brzmiącego przy komputerze nie słyszałem, poza może jeszcze Mytekiem i Lebenem, ale to jest z kolei ponad piętnaście tysięcy, tak więc też całkiem inny przedział cenowy. A po największe medale za sprawianie tego interesującego brzmienia niewątpliwie pierś miały prawo wypinać holografia i całościowy muzyczny szał.

Głębia sceny, jej wielowarstwowość i poczucie, że jesteśmy na trójwymiarowym planie, były bardzo silne i żadne 3D nie było do tego potrzebne, a nawet jego włączanie psuło zabawę. Podobnie świetna była pienistość i wartka akcja tej muzyki, dająca porwanie rytmem, basową siłę i całą masę muzycznych różności, na podobieństwo koronek i rokokowych zdobień muzyczny obraz urozmaicających. Masa tego wszystkiego była i poryw wspaniały. A mówiąc szczerze, kiedy pierwszy raz tę wieżę ifi usłyszałem, szczęka opadała mi bardzo prędko i nie wierzyłem własnym uszom, tak to holograficznie zabrzmiało; i aż poczułem się głupio, że ta czereda brzdący wyowijana kablami tak grać potrafi, że niejeden wielgus mógłby się wstydzić. No ale kiedy na sumę cen rzuci się okiem, to już to tak bardzo nie dziwi.

Dla jednych będzie to aluminiowo-kablowy chaos.

A same Pnandora Hope? No cóż, napisałem w ich recenzji, że to najtańszy słuchawkowy high-end dużego formatu. A taki high-end od tego mniejszego różni się przede wszystkim bogactwem brzmienia, które u Pandor jest na poziomie szczytowym i tego im nikt nie odbierze. Można woleć słuchawki z cofniętymi sopranami, można chcieć jeszcze więcej basu, choć mają go one naprawdę dużo, ale w całościowym przekroju są to słuchawki high-endowe w pełnym wymiarze i tego żadne czyjeś grymasy nie zmienią. A że wieża ifi też gra w tym stylu i nawet do samych Pandor podobnie, bo tak jak one holograficznie, żywiołowo i z bogactwem górnych rejestrów, to się to w wyjątkowo bogatą całość poskładało, zwłaszcza że Pandory przy całym tym swoim sopranowym ataku nie mają najmniejszych nawet tendencji do dręczenia słuchacza, bo całkowicie wolne są od pikanterii i pisków. Co najwyżej ukażą nędzę samego nagrania albo na dłuższym dystansie czasowym podmęczą ilością bitów.