Recenzja: System iFi Audio na stelażu iRack

Odsłuch cd.

AKG K712

Inni na pewno docenią ten uczesany techno-bałagan.

Rozochociłem się. Zwłaszcza że tak sopranami ten system sypał. Początkowo miałem nie brać żadnych tańszych słuchawek, bo skoro kosztuje taka wieżyczka ponad sześć tysięcy, to Pandora Hope VI za dwa osiemset (akurat właśnie znowu staniały) wydawała się czymś w sam raz i po kiego schodzić niżej? Ale tak mnie tknęło. Prawdę rzekłszy, tknęło mnie w stronę Sennheiserów HD 600, ale je pożyczyłem. Pożyczyłem także HD 650, ale zostały na szafie AKG K712. Wahałem się dłuższą chwilę, bo dzień był gorący i siedzenie w słuchawkach nużące, ale się przemogłem, gdyż żal mi się zrobiło tych wszystkich, którzy te słuchawki męczą i szukają dla nich zaplecza, a poza tym jakichś jednych bodaj tańszych niż za trzy patyki wypadało użyć. No to niech będzie – pomyślałem – bo ta żywiołowość, holografia i drajw pospołu z sopranami wydawały się wyjątkowo komplementarne względem urody samych AKG, które brzmienie zazwyczaj miewają postne i pustelniczo ubogie. Takie z priorytetową wstrzemięźliwością, jakby w życiu doczesnym uciechy ciała i ducha miały za coś gorszącego i tylko chciały odprawiać muzyczne gorzkie żale.

Jasne, przesadzam. Aż takie to one nie są, ale że potrafią przynudzać i irytować, to fakt dość oczywisty. Ale nie tylko to potrafią, bo czasem się zdarza, że wstępuje w nie duch inny, duch radośniejszego życia. No i tak tu się właśnie zdarzyło, bo puściłem na próbę La Bambę Ritchie Valensa prosto po Pandorach i wcale to nie zagrało wyraźnie gorzej, chociaż bardzo inaczej co do stylu. Góra wprawdzie była temperowana i spokój ogólny bardziej od szału na każdym centymetrze kwadratowym sceny, ale mimo poseparowanych źródeł dźwięku i pustek pomiędzy nimi, tam gdzie grało, to grało a nie plumkało. Jeżeli istnieje coś takiego jak szał spokojny i uporządkowany, to to właśnie było coś takiego. A że holografia temu wciąż świetna towarzyszyła, a i ogólna werwa każdemu brzmieniu przydana, i jeszcze dokładność wypowiedzi, wyśpiewanej do ostatniej nuty i ostatniego westchnienia, to razem dawało to znowuż wielką satysfakcję i odsłuchową frajdę, no i oczywiście chęć kontynuacji. A kiedy dłużej się przysłuchałem, doszło do mnie, że tu obok holografii i wysforowanych sopranów największą rolę gra dynamika, bo rzeczywiście dynamicznie to grało i tchnęło życie w niemrawe zazwyczaj i trudne do napędzenia AKG.

Zamiast zwykłego pliku z You Tube wziąłem parę porządnie nagranych płyt i kilka plików wysokiej gęstości, no i jest życie na planecie AKG K712, nie ma wątpliwości. Życie żwawe a zarazem dostojne i wytworne brzmieniowo, aczkolwiek tak trudne do rozruszania, tak niełatwe do uczynienia ciekawym i bogatym.

Pora sprawdzić, czy w tym szaleństwie jest metoda.

Stało się też zarazem jasne, dlaczego podobnie ospałe Audeze LCD-2 też tak się komuś wcześniej z iCAN podobały, ponieważ one naturę do tych AKG mają nieco podobną i też im dźwięcznej góry i dynamiki trzeba, z tym że one z kolei lubią włączony system 3D, a z AKG nic takiego nie zachodziło, jednak wydaje mi się, że to bufor lampowy sprawia, iż nie ma takiej potrzeby i w stanie naturalnym wszystko znakomicie przebiega bez żadnego ekstra upiększania. A grało to (czy ja sam siebie słyszę?) w taki sposób, że naprawdę można by tego słuchać i słuchać, i za niczym innym nie tęsknić. Czy ja to powiedziałem? O AKG K712? Nie wierzę sam sobie. A jednak.

AKG K812 (kabel FAW Noir)

To niech już będzie przed skokiem w planarność to święto firmy AKG, bo w końcu zacna jest i o obecność swoich słuchawek u mnie zadbała. Porównajmy przeto starego i nowego flagowca o całkiem innych lokacjach cenowych. Co to za różnica? Prosto ją można opisać. To wyjście na świeże powietrze. Fala orzeźwienia i fajerwerki spontaniczności. Mocniejsze, bardziej migotliwe światło, przebłyskujące pośród muzycznych cieni. Poczucie naturalności i obecności. Życie, a nie tylko odtwórczy jego wizerunek. Ilość bitów na sekundę dwa razy większa i aż to męczy, takie jest prawdziwe. Struny gitary stają się strunami bez cienia umowności, a głosy jak z życia, jak prosto z estrady. W całym przepychu naturalnej swoistości i wibrowania. Łaszące się, upojne, zmysłowe, należące do osób które są z nami. A przy tym kawał basu towarzyszy temu bez żadnego podbijania i dźwięk jeszcze szybszy, ofensywny, przełamujący wszelkie bariery pomiędzy muzyką a słuchaczem. Ale nade wszystko ta holografia. Tak, ona była tutaj dominująca i to signum brzmienia wieży ifi. Od pierwszego słuchania kilka dni temu do teraz to się utrzymuje i ciągle jeszcze pomimo tylu godzin słuchania zdumiewa. To jest holograficzne brzmienie w bardzo rzadko widywanym wydaniu, naprawdę urzekające głębią i fascynujące urodą. Od pierwszej sekundy kiedy je usłyszałem, i aż mnie w tym momencie zatkało, bo myślałem że śnię, że to nie jawa, bo jak nie sen, to niektórzy będą musieli zapłakać, bo taka holografia to dla nich tylko marzenie. Nie podejrzewałem tego systemu o takie granie i taką umiejętność napędzania różnych słuchawek, nawet tych bardzo trudnych. A z tego wszystkiego wynika rzecz najważniejsza, charakterystyczna właśnie dla takiej jak u ifi holografii. Wynika ciekawość. Ciekawość jak zabrzmi kolejny utwór, jak wypadną kolejne słuchawki, jak bardzo mi się to spodoba.

I żeby nie było, dołączone kable są świetne, ale wypada też sprawdzić możliwość upgradu.

To właśnie jest w całym audiofilizmie najmilsze – kiedy słuchanie staje się przygodą, kiedy tak bardzo się go chce, że się nie można na nie doczekać. Nie kiedy jest do bólu poprawne i dokładne, kiedy nudzi swoją jednostajną precyzją i zalewem szczegółów niczym w ryżu na sypko z warzywami, tylko kiedy wprowadza w świat tajemniczy, w wielowymiarową muzyczną przestrzeń pełną zagadek.