Recenzja: SULEK kabel słuchawkowy

Brzmienie: z HEDDphone

To nie jest ewenement, świat widział inne czerwone.

   Tych słuchawek najbardziej byłem ciekaw, są najbardziej niezwykłe. Najtańsze z tu obecnych, mimo tego najbardziej przestrzenne, także  w sensie trójwymiarowe. Nie zawiodłem się – oto synteza poprzednich z własnymi dodatkami. Takim największym dodatkiem, jednocześnie atutem, umiejętność wstawiania dźwiękowego planu w bardziej wyraźną perspektywę. Wiele słuchawek chwali się umiejętnością naśladowania prezentacji głośnikowych – wyrywania słuchacza z musu prezentacji wciskającej całą scenę do głowy ze ścisłym, bez najmniejszego mieszania kanałów, podzieleniem stronami. Wielu ludzi tego nie znosi, skutkiem słuchawek nie używa; albo dlatego, że nie chce, albo nawet nie może, gdyż to wywołuje mdłości. Nie będę wracał do wiele razy wałkowanej sprawy radzenia sobie z tym problemem – czy to konstrukcją samych słuchawek, czy specjalnym wzmacniaczem, czy specjalnymi nagraniami. HEDDphone nie atakują marketingiem obiecującym wybrnięcie z tego, lecz w odróżnieniu od wielu – na przykład polityków – robią coś, czego nie obiecują. Ani zawczasu się nie chwalą, ani nawet po fakcie, tymczasem muzyczne ich obrazowanie okazuje się bardziej przestrzenne, na dodatek w dwójnasób – i skutkiem ujmowania całości w scenariusz perspektywy, i produkcji każdego dźwięku jako bardziej trójwymiarowego. Dzięki temu zyskujemy poczucie kolumnowego stylu bez reklamowego hałasu i zapewnień o nadzwyczajnych rozwiązaniach – samą siłą sposobu grania przez przetworniki AMT. Ta ujęciowa inność nie musi być dla kogoś obytego ze słuchawkami czymś jednoznacznie lepszym. Przyzwyczajeni do grania w głowie i braku, bądź śladowej, perspektywy, mogą się nawet poczuć nieswojo – wyrzuceni ze swego świata. Sam tak się nie poczułem, od razu przyjąłem do wiadomości wyższość takiego stylu. Tu jednak nie o niego chodzi, bo ani testowany kabel, ani przymierzany konkurent, nie mieli wiele do powiedzenia w sensie stwórczym odnośnie tego zagadnienia. Ich wkład do poprawy brzmienia (w obu wypadkach bezdyskusyjny) wciąż oscylował wokół kwestii podejścia do melodyjności i  brzmieniowego kolorytu skutkiem różnej reprodukcji sopranów. Pod tym względem nic nie uległo zmianie, natomiast trzeba wrócić do początkowej wzmianki o syntetycznym charakterze HEDDphone. Od Meze Empyrean czerpały spokojniejszą melodyjność, od Erzetich Phobos większą ekspansywność przestrzenną. Jedno i drugie także jako pochodne podejścia do sopranów, przejawianego też przez kable: – albo wysmuklającego z rzewnością przechodzącą w większą przestrzeń; – albo pełniejszego, radośniejszego, przechodzącego w analogowość i mocniejszy konkret. Jedynie w tych HEDDphone takiego i takiego: – płynnie melodyjnego bez sopranowej ekscytacji odnośnie ludzkich głosów i brzmienia instrumentów w polu bliskim słuchacza; – niespodziewanie przejawiającego sopranową podnietę na obszarze dalekich planów. Jak w tym się odnajdywało porównywane okablowanie, a zwłaszcza kabel Sulka? Przepatrzmy po kolei.

z kablem Tonalium

Zastosowany wtyk w sam raz dla FIDELICE by Rupert Neve.

No jasne, że ten kabel cisnął na wielkość przestrzenną. Podwajał przecież zdolność samych słuchawek do jej rozdmuchiwania. Przenikliwe sopranowe wrzeciona słały w dal nieskończoną – wciąż nie pozbawione trójwymiarowości na tyle, by stało się za ostro. (Odnośnie tego – ani śladu.) Tym bardziej teraz, u najbardziej trójwymiarowych słuchawek. Mieszanie czerni i srebra odnośnie kolorytu też było dobrze widoczne na obszarach dalekich, natomiast zanikało całkowicie na bliskich. W zależności od temperatury nagrania ciepłe lub neutralne ludzkie głosy i takie same instrumenty więcej aniżeli poprzednio miały ze złocistości i tła malowały mieszaniną powietrza z miękko kładzionymi cieniami, a nie czernią podkładu. Bardzo więc ciekawa mieszanka, jedyna w swoim rodzaju, czyniąca właśnie te słuchawki tak dalekimi od przeciętnych. Z kablem Tonalium był to całościowy realizm o śladowym posmaku sopranowej podniety; wyjątkowo nęcący, wyjątkowo szlachetny. Nie uciekający się do atakowania wysokimi ciśnieniami i maksymalną dynamiką; także nie gramofonowy w wyrazie, ani nie przepojony słodyczą – ale szczególnie objętościowy, napowietrzony, holograficzny, precyzyjny i czysty. Oddychający muzyką, bardzo przyjemnie chropawy i dojmująco realistyczny, bez złagodzeń. Jeżeli coś mu wytykać, to chyba jedynie to, że ta wszechobecna perspektywa odsuwała plan pierwszy, czyniąc postaci na nim mniejszymi niż na przykład u Sennheiser HD 800. Ewentualnie jeszcze brak ocieplenia, jeżeli ktoś takowe ceni.

z kablem Sulek

Pierwsze wrażenia po przejściu na Sulka? Nieco  mocniej odczuwana ciepłota, bardziej analogowe brzmienie, i przede wszystkim głębsze. Lepsze także ogniskowanie źródeł i precyzyjniejsze ukazanie odległości dzielących od słuchacza. Lepsza w takim razie organizacja sceny, a dźwiękowe obrysy mniej postrzępione i nie pozostawione trochę w domyśle, jako coś mniej ważnego od propagacji. Krawędzie i powierzchnie dobrze uwidocznione, elegancko falującymi liniami otaczające bardziej trójwymiarowe kształty. Więcej także energii, mocniejsza postura wszystkiego, bardziej przytłaczający bas. Jak również nacisk na sprawy dziejące się na pierwszym planie, ale tak samo wielka i przejrzysta aż po horyzont przestrzeń, tyle że bez tęsknego zewu dali. Fantastyczna wygoda brzmieniowa – że użyję nowego określenia. Słuchacz znakomicie pośród tego się czuje, bez najmniejszego wysiłku przyswaja najskomplikowańsze brzmieniowe figury i układy. Wszystko klarowne, doskonale czytelne, znakomicie komponujące się w całość i całkowicie analogowe nawet w przypadku zwykłych plików z Internetu. (Ewenement.) Muzyka tańczy wokół, otacza ciepłem, kolorytem, ale ani troszeczkę nie wydaje się sztucznie umilona. Najczystszy naturalizm – żadnych uproszczeń, łaszenia się i grania dla efektu innego niż realizm. Realizm gramofonowy, z zachowaną jego wyższą energią; i tylko ona może zmęczyć, gdyby ktoś długo słuchał samych wysokoenergetycznych utworów. HEDDphone wprawdzie to nie Ultrasone Tribute 7, z ich miażdżącym ciśnieniem, ale nacisnąć ucho też potrafią, że para pójdzie ustami.

Te z drugiej strony dla planarów.

Rzecz ujmę na koniec dygresyjnie: Tonalium czerpie z poetyki obrazów czarno-białych. Daje wprawdzie kolory, nawet je mocno nasyca, lecz sama atmosfera bierze coś z tamtych wizji – z widzenia świata nie do końca przyjaznym i nie bezrefleksyjnym. Mocno uderza w duszy struny, które rodzą zadumę i każą patrzyć na wszystko inaczej. Naprzeciw tego Sulek daje muzykę w pełnym rozkwicie i całkowicie poddaje się jej narracji. W przypadku radosnej radość, w przypadku smutnej smutek, wyraźną refleksję daje dopiero w refleksyjnej. Dwa różne więc obrazowania, dwa różne realizmy. Jeden z przynoszoną refleksją własną, drugi zdający się na muzykę. Cały będący muzycznym żywiołem, zdolny przekazywać całe jej dane bogactwo i całą eksplozyjność. Też przy okazji pełną melodykę, głębię i moc brzmieniową; w razie dobrego toru muzyka staje przed nami jak żywa. Największa różnica między porównywanymi dotyczy traktowania przestrzeni. Z Tonalium będzie miała swą własną tajemnicę, żyć będzie trochę własnym życiem. Z Sulkiem zaś lepiej zorganizowana i tylko na usługach pojawiających się w niej dźwięków.