Recenzja: Sulek Audio RCA IC

Odsłuch: Przy odtwarzaczu

…ale wielu już było takich, co tylko wyglądali, a nie brzmieli.

   Od komputera powędrowałem ku odtwarzaczowi, ale na początku dalej zostałem ze słuchawkami, tyle że napędzanymi przez własny wzmacniacz. Tak więc tor ze znakomitego zrobił się ekstremalny, a by skrócić recenzję pobitego dość dotkliwie van den Hula już sobie darowałem, zostawiając samych tylko antagonistów – srebrnego Acoustic Zen i miedzianego Sulka. Zostawiłem także w opozycji grające słuchawki OPPO i McIntosha, oczekując na tym podwójnym skrzyżowaniu ciekawych zderzeń. I się nie rozczarowałem. Chociaż w sumie nic nowego się nie wydarzyło, poza może jedną rzeczą, ale o niej za chwilę.

Na początek zagrały OPPO z dopasowanym brzmieniowo Acoustic Zen. Raz jeszcze słuchawki te sprawiły ogromną satysfakcję, a ich styl okazał się wyjątkowy. Gnany ciekawością porównałem je wyrywkowo z AKG K812 i Sennheiserami HD 800. To była zacięta walka, ale z dość wyraźnym wskazaniem na OPPO. Dopiero kiedy użyłem referencyjnego Crystal Cable (wykończą mnie te porównania), szanse się wyrównały, ale i tak OPPO zagrały najbardziej bezpośrednio, a w porównaniu z nimi dwa sławne flagowce bardziej teatralnie, na dalszych planach, z większą ilością pogłosu i nie tak naturalnymi wokalami. Ale my nie o tym, chociaż poniekąd także.

Pozbawione procesora K2 słuchawki OPPO nie miały wprawdzie teraz tak silnie wyrażonej holografii, ale wszystkie inne aspekty okazały się dużo lepsze. Czar lamp przepływał srebrnym interkonektem niczym złocista rzeka, ale głównie jako swego rodzaju scenografia, bo najważniejsze było nasycenie powietrzem, piękna złożoność dźwięku i przede wszystkim naturalność grania. Prawdziwy popis. Są te OPPO niezwykłe. A jednak.

Ale niezwykłe są także McIntosh MHP1000, co słychać było już w pierwszej sekundzie. Od razu zrobiły salto w tył z podwójną śrubą, tak by nie było wątpliwości co potrafią. Moc krzyżowała się z delikatnością i aksamitność z połyskiem, a wszystko przy ekstremalnie dokładnym obrazowaniu i super dynamice. Bas walił punktowo, soprany strzelały – istny brzmieniowy cyrk. Nic, tylko puścić na wiwat Marsz gladiatorów, albo jeszcze lepiej tryumfalny Radamesa z Aidy Verdiego. W kontekście kabla Acoustic Zen do powiedzenia jest tyle, że w bardziej wyszukanej oprawie sprzętowej okazał się lepiej do tych MHP1000 pasować, najmniejszej ich popisom krzywdy nie czyniąc. Słuchać można było bezproblemowo, nawet się rozkoszować, chociaż na tle OPPO były to raczej właśnie popisy a nie naturalne granie. Jednak takie naprawdę super, gdyż jedynie same soprany nadmiernie wariowały. W odniesieniu do nich była to już przesada, zarówno ilościowa jak jakościowa. Ale bez prostactwa – co to, to nie. Przestrzenne były i melodyjne, a tylko nazbyt rozbudzone. Z za dużą zawartością procentową w paśmie i przedobrzonym kontrastem.

Na pewno i brzmi i wygląda Acoustic Zen Silver Reference, a że kosztuje podobnie co Sulek…

To teraz Sulek. Podczas słuchania OPPO okazało się, że lepszy tor poprawia ich współpracę z miedzianym przewodem – co było zrozumiałe, bo tak jest zawsze – ale zarazem czyni ją dość podstępną, co już oczywistym nie było. Zaraz po srebrze odnosiło się bowiem wrażenie, że przekaz wprawdzie nabrał masy i stał się bardziej konsystentny, ale mniejsza ilość powietrza czyniła go mniej popisowym. To wrażenie jednak w ciągu paru minut znikało, a w jego miejsce przychodziło odczucie silnego realizmu, popartego wyjątkową elegancją. Nie było to wprawdzie nic nowego względem sytuacji przy komputerze, ale na wyższym poziomie się działo, a przez to jeszcze silniej działało na wyobraźnię. Takie granie dla smakoszy, osób chcących jednocześnie nawiązać bezpośredni kontakt z muzyką i mieć ją w formie szczególnie przyjaznej, bez żadnych ekscentrycznych popisów. Dokładnie bez tego wszystkiego co chwilę wcześniej ze srebrnym interkonektem pokazały MHP1000; całej tej migotliwości, cięcia brzegów jak skalpelem i ekstremalnych kontrastów. Zamiast tego obszernie, z dźwiękową ekstensją, złagodzonym a nie jaskrawym światłem i w płynięciu a nie wibrowaniu. Z naciskiem na melodykę a nie dynamizm i szybkość.

Znowu muszę przypomnieć, że takie opisy posługują się przesadzonymi epitetami, tak więc OPPO z miedzią nie grały jak słoń puszczony na filmie w zwolnionym tempie, tylko także żywo i z ikrą, tyle że z innym rozłożeniem proporcji i akcentów. Naciskiem na melodię, wypełnienie i brak dźwiękowych obrysów zastępowanych u nich promieniowaniem, a nie poprzez ostry rysunek, pierwszoplanową żwawość i popisowe kontrasty.

Ale dopiero teraz będzie najlepsze, to znaczy Sulek Audio IC ze słuchawkami McIntosh MHP1000. Najlepsze dla jednych i drugich, jako że się spotkali i pokochali. Słuchawki te nie są teraz przedmiotem recenzji, a tylko sprzętem pomocniczym, ale że one dźwięk wyprodukowały, ich rola siłą rzeczy staje się bardziej pierwszoplanowa. Ujmijmy to zatem w całość. Interkonekt Sulka popisał się tym, że całkowicie zapanował nad dzikimi sopranami McIntoshy. Początkowo aż nie mogłem uwierzyć i przez liczne utwory zmuszony byłem przejechać, by się na koniec upewnić, że tak jest istotnie. O-la-la!, o-la-la! – zaczęło mi wówczas w głowie podśpiewywać. To taki z ciebie Sulek…

Kable potrafią okrutnie namieszać, tak więc niby to w sumie nic zaskakującego, a mimo to byłem poruszony. Specjalnie podpiąłem na powrót srebrny interkonekt i posłuchawszy raz jeszcze kilku sopranowych popisów wróciłem do miedzianego. Tak, niewątpliwie – nastąpiła radykalna poprawa. Tego nie można zresztą nawet nazwać poprawą, ponieważ słowo to jest w tym wypadku niewystarczające. Tu nastąpiło uleczenie wariata. Uzdrowienie radykalne. Dzikie sopranowe piki zamieniły się w odgłosy pudeł instrumentów, w normalne struny, w pozbawione nerwowej ekscytacji głosy. Coś jakby cofnąć nagranie z tłukącym się wazonem i rozbity na kawałeczki z powrotem w całość złożyć. Bardzo przyjemne odczucie i pełna w związku z tym satysfakcja. Jednocześnie brzmienie MHP1000 przesunęło się w stronę OPPO, ale ich styl pozostał specyficzny.

…to pozwolimy sobie na małe porównanie.

Bo one są inne, tak jak czym innym jest dźwięk saksofonu – złożony głównie z dmuchania, w którym twardsze i ostre fragmenty są jak rodzynki w cieście, a czym innym dźwięk dzwonków bądź naprężonych strun metalowych, gdzie dominuje nie powietrze tylko punktowe błyski, wrzeciona i pogłosy. Znowu to jest przesadą, bo różnice nie odpowiadają dokładnie różnicom pomiędzy słuchawkami OPPO i McIntosha, ale procentowy udział dźwięków dmuchanych w OPPO zdecydowanie jest większy, a błyskających, cyzelowanych, punktowych u McIntosha. U jednych granice na obrzeżach dźwięku się zacierają, u drugich się rysują i utrzymują. Dźwięk OPPO jest zatem niczym obłok, a McIntoshy jak ornament. Dlatego słuchawkom OPPO podobają się bardziej interkonekty ostrzej formujące, a McIntoshom plastyczne, kubiczne, łagodnie modelujące, wycieniowane.

A sam Sulek Audio IC? On jest bardziej z tych drugich, ale w przypadku sprzętu najwyższej jakości świetnie pasował do obu typów brzmienia, tak więc wysoce jest uniwersalny, chociaż bardziej na elegancji i melodyce niż ekstatycznych popisach skupiony.