Recenzja: Silent Angel Bonn N8

Dźwięk

Kiedyś się mawiało: radio i telewizja.

   A zatem znów YouTube, tym razem z dodatkiem nie Netfliksa a Tidala. I bez segregacji jakościowej utworów, bowiem nie zależnie od tego jak były złe albo dobre, zawsze przemiany szły w tych samych kierunkach. Wszystkie były przy tym wyraźne, że nie granice percepcji z zastrzeżeniem, że w razie ślepego testu niekoniecznie każdorazowo prawidłowe wskazanie.

Pierwsza rzecz (chociaż kolejność w tym wypadku zupełnie bez znaczenia, gdyż sprawy się zazębiające), to wzrost żywości. Powodowany skokiem wyraźności, dynamiki, tempa, przenikliwości i innych czynników żywość brzmieniową powodujących.

Druga – mocniejsze oświetlenie. Podobnie jak telewizyjny obraz, pejzaż dźwiękowy też się doświetlił, wydobywając z tła niedopowiedzeń bytujące w nim na poły anonimowo dźwięki, przez co przyrosły też szczegóły, więcej szumu zaczęły generować igły w płytowych rowkach, zredukowała się tajemniczość i powodowany ciemną aurą relaks, wzrosła wyraźność, także obecność wszystkiego, oraz narzucający się charakter tej obecności.

Trzecia sprawa – to wszystko w niemałym stopniu za sprawą poszerzenia góry pasma. Sopranów zwyczajnie przybyło, a wraz z nimi też oczywista wspomnianej żywości, tego muzycznego nasycenia światłem i całościowej wyraźności. Wszelkie cykania, szumy, wibracje, wżeranie się w muzyczną tkankę, ożywianie przestrzeni – rzeczy filigranowe, mikre, szumiące i ćwierkające – tego wszystkiego stało się więcej.

Po czwarte więc – zanikła nuda, obojętność, precz poszedł mdły nastrój i nijakość. Zaangażowanie – chcesz czy nie – stało się obowiązkiem, nie można było tej muzyki przepuszczać mimo uszu.

Kolejna rzecz – to wszystko nie stało się kosztem muzycznego la. Może nie było ono dominantą, ale pozostawało ważnym czynnikiem sprawczym i nie było powodu by się dopatrywać w tej mierze jakichś braków, nawet słuchając bardzo skromnych jakościowo produkcji z YouTube muzykalność była obecna.

Dziś raczej video i hi-fi.

I następna – pomimo intensywnego przyrostu sopranów nie zwiększyła się pogłosowość, a odwrotnie, utwory przesadnie nią okraszone powróciły do normalności.

Także to, że w jakiejś mierze za sprawą tych sopranów, ale na pewno nie tylko, poprawiła się swoistość głosów. Doświetlone, bardzo wyraźne i sopranowo lepiej wyrażane zyskiwały wyraźnie na naturalności, obecności i smaku własnym.

Ale znowu nie żadnym kosztem – konkretnie nie kosztem sybilacji. Złowroga jak zawsze, surowo oceniająca ten aspekt Sweet Jane Cowboy Junkies przeszła gładziutko, bez wężowego syku.

Tak samo jak sopranów i smakowej soli, na środku pasma przybyło gatunkowego basu. Lepiej pokazującego swój kontur, a jednocześnie pozbawionego irytującego dudnienia w miejsce prawidłowego dźwięku.

I na koniec dodatkowa uwaga odnośnie tego z punktów, który powiada, że przejście od grania wprost z routera do podanego przez Bonn N8 zmuszało do skoncentrowania na dźwięku, wyrywało z audiofilskiej drzemki, wszak nieraz przecież miłej. Więc może szkoda tych prawie dwóch tysięcy? Tu wątpliwości rozwiewała próba powrotu do bez N8. Bolało – i oszczędności wraz z tym bólem przestawały być dobrym pomysłem.

I jeszcze coś, tym razem niejako awansem. Mam u siebie takie audiofilskie zwierzątko, które nazywa się I-O Data Soundgenic HDL. To serwer o pojemności 4 TB z wysokiej jakości muzyką. Wymagający podpinania w towarzystwie innych łączy także kablem ethernetowym (w każdej z paru użytkowej konfiguracji), bo steruje się nim bezprzewodowo. W jego przypadku użycie Bonn N8 też powodowało poprawę; normalizując brzmienia, podnosząc ich realizm, czyniło jeszcze lepszymi i tak już bardzo dobrze brzmiące pliki o wysokim standardzie jakościowym.

Obraz ulega znacznej poprawie, a dźwięk nie chce być gorszy.

I może jeszcze jedna uwaga. Wraz z Bonn i I-O Data Soundgenic HDL wrócił do mnie na chwilę zrecenzowany w październiku  kabel ethernetowy Fidata LAN HFCL (3 799 PLN/1,5 m). W recenzji stoi, co potrafi, a tu tylko napiszę, że jego ponowne wpięcie w miejsce własnego Neytona znów mnie zirytowało, bo znowu pokazało, jak dużo łączówka Fidaty umie. Piszę o niej jednakże nie dlatego, tylko żeby podkreślić, iż wszystkie wymieniony poprawy brzmienia dzięki Bonn N8 uskuteczniały się poprzez ten kabel, działanie jego niejako podwajając. Przy okazji sam siebie pytałem, co jeszcze można by dla sygnału branego z plików zrobić? Na pewno niejedno, a rzecz najprostsza, to mieć dwa kable ethernetowe Fidaty, a jeszcze lepiej trzy. Pierwszy pomiędzy router a N8, drugi między N8 a komputer, trzeci dla I-O Data Soundgenic HD. I jeszcze najlepiej długaśny czwarty, między N8 a satelitarny tuner. Żyć nie umierać z tymi kablami…