Recenzja: S.M.S.L SP400

Dzieło dziesięciu inżynierów

Niewielki, zgrabny i wewnątrz krzepki.

   Dziesięciu to nie jest bardzo dużo – sprzęgło Bugatti Veyron konstruowało pięćdziesięciu, rakietę Saturn V – dziesięć tysięcy. Ale mało też nie. Przywykliśmy do tego, że audiofilskie graty, nawet takie najdroższe, bywają dziełami jednego inżyniera – nikogo to nie dziwi, ani nikogo nie złości. Wspaniałe wzmacniacze, gramofony, kolumny głośnikowe i przewody do ich łączenia – to często dzieła jednej osoby, choć oczywiście w sensie umownym. Umownym, czyli projektowym, bo nikt z nich sam nie wykoncypował idei ogólnej głośnika, tranzystora czy elektronowej lampy, podobnie jak nie stworzył metodologii wytopu miedzi ani teorii  elektromagnetyzmu. Ci twórcy to zbieracze-układacze: zbierają cudze dokonania w nowo wymyślane całości. I często to robi jedna osoba, a u S.M.S.L robi dziesięć. Czy dziesięć razy skutkiem tego lepiej? – Może już się przestanę wygłupiać, ale po drodze zauważę, że „co dwie głowy, to nie jedna”, choć u kucharek inaczej to wg przysłowia przebiega. Ale dajmy spokój problemom ilościowym i innym sprawom ogólnym.

Czarny i z ekranikiem.

Przed nami słuchawkowy wzmacniacz S.M.S.L SP400, na wzmacniaczu ekranik. Ekranik OLED – kolorowy i nieduży –  jak całe zresztą urządzenie. Którego wymiary to 225 x 210 x 43 mm, przy wadze 1,3 kg. Niewielki, płaskawy plaster elektroniki użytkowej wierzch ma z lśniącego czernią pleksiglasu, obwód panelowy z aluminium na czerń anodyzowanego. Twardego, matowego i rodzącego poczucie solidności poprzez nieustępliwość uciskową. Od przodu z lewej ten ekranik (można go ściemniać w sześciu krokach), obok, ku prawej, dwa wyjścia słuchawkowe w najtypowszych standardach – symetrycznym 4-pin i niesymetrycznym duży jack. Dalej już tylko potencjometr, wyposażony w przycisk centralny, którym wchodzimy do menu. Tam trzy poziomy wzmocnienia, wybór wejścia, dwa tryby pracy samego potencjometru oraz informator wyrzucający na ekran aktualne wersje oprogramowania. Potencjometr może pracować gładko lub jako drabinka rezystancji, a na ekraniku wyświetla się aktywne wejście, wybrany GAIN i poziom wzmocnienia w liczbach od 0 do 99. Z tyłu po jednym wejściu XLR i RCA, normalne gniazdo zasilania i symetryczne wyjście PRE OUT XLR. Stoi toto –  niewielkie i nieciężkie – na prostokątnych, elastomerowych podkładkach i wygląda niczego sobie, dzięki porządnym materiałom i zaokrąglonym narożom. Do kompletu niewielki pilot z porządnego tworzywa, też umożliwiający obsługę menu (kółkiem), a oprócz tego potencjometru, wyboru wejścia, włączania/wyłączania i całkowitego ściszania. Osobnym przyciskiem obsługuje także poziomowanie GAIN, przy czym jedno ma osobliwe, mianowicie przyciskiem z literą B trzeba go najpierw aktywować. (Bez tego próżna mitręga z przyciskaniem i podstawianiem pod nos urządzeniu.)

Na którym coś się nawet wyświetla.

Wewnątrz chip THX AAA-888, którym firma bardzo się chwali – gdyż jego skutkiem duża moc, niski poziom zniekształceń oraz obsługa plików Master Authenticated Quality (MQA). Autorski układ zasilania to dwa zasilacze 24 W wysokiej wydajności, z niskim poziomem szumów, w reżimie 18 V. Całkowita ilość poziomów wzmocnienia opiewa na 256 z bardzo dużą precyzją kroku, ale najlepsze są moce. W przypadku zbalansowania to 2x 12 W/16 Ω; 2x 6 W/32 Ω; 2x 880 mW/300 Ω i 2x 440 mW/600 Ω; przy jego braku niższe o połowę. Kawał zatem wzmocnienia, pocwałują każde słuchawki (przynajmniej te normalne). A regulacja GAIN poszerza paletę obsługową, dając bezszumne pole popisu także tym bardzo czułym. Szum własny urządzenia to bowiem ledwie – 133 dB, THD tylko 0,00007%, a pasmo przenoszenia robi wrażenie objętością od 0,1 Hz do 500 kHz (-3 dB). Toteż gdyby parametry liczbowe o wszystkim miały decydować, mielibyśmy genialny wzmacniacz w genialnie skromnych pieniądzach. A jak jest rzeczywiście?