Recenzja: Phasemation EPA-007

Odsłuch cd.

Z odtwarzaczem CD

Z jego pomocą Denony pokazały nowe oblicze

   Postawiłem pięknie srebrzystego Phasemation na pięknie srebrzystym Cairnie, łącząc w odsłuchową całość dwa najpiękniej srebrzyste urządzenia jakie widziałem. Połączenie przebiegało po kablach symetrycznych od Ear Stream, a równolegle po takich samych w wersji RCA podłączony został ASL Twin-Head, który też jest srebrzysty swoimi chromami, ale już nie tak bardzo.

Oto sytuacja dla recenzenta optymalna: móc porównywać dwa wzmacniacze obok siebie stojące i czerpiące sygnał od tego samego źródła. Jedyna komplikacja rodziła się z tego, że najlepsze rezultaty osiąga Phasemation w konfiguracji symetrycznej, a takich samych słuchawek z okablowaniem symetrycznym i bez nie miałem. Trzeba więc było każdorazowo przemieniać kable albo porównywać nieoptymalne dla japońskiego cacka słuchawki ze standardowym okablowaniem.

Znajomi z Kanady mają ośmiomiesięczną córeczkę, którą zwą Cacunia. Cacunia daje ostro popalić, gdyż jadać cokolwiek nie jest jej obyczajem, toteż karmienie stanowi dla rodziców prawdziwą szkołę życia. Poza tym Cacunia to anioł o blond loczkach. Tak już najwyraźniej jest na tym świecie, że cacka nakarmić prosto nie jest, bo nasz także cacany Phasemation również okazuje się wybredny i lubi podjadać wyłącznie sygnał symetryczny oraz tylko symetrycznie podpiętym słuchawkom go oddawać. Nie znaczy to, że zwyczajnym słuchawkom zakończonym marną pojedynczą wtyczką dzieje się od niego jakaś krzywda, jednak porównanie Denonów z jednym i z dwoma wtykami w przypadku sygnału branego z wysokiej klasy odtwarzacza CD, w odróżnieniu od takich porównań na materiale plikowym natychmiast a nie dopiero po wysłuchaniu całego utworu udowodniło, że bez dwóch zdań sporo się traci z jedną wtyczką, toteż warto o dwie zabiegać. Nie ma w tej sytuacji sensu skupiać się na opisach brzmienia nie mogących wyzyskać w pełni możliwości srebrzystego Japończyka, bo opisywanie tego jak coś gra w sytuacji zubażającej jest z punktu widzenia audiofilizmu bezsensowną stratą czasu. Kto chce kupić Phasemation EPA :007, musi się postarać o słuchawki z symetrycznym okablowaniem i symetryczne źródło sygnału, co – zauważmy – bynajmniej nie eliminuje komputerów jako źródeł, a jedynie ogranicza ilość rozważanych DAC-ów.

W tej sytuacji kluczowe będzie porównanie brzmienia Denonów AH-D7100 symetrycznie podpiętych do Phasemation i niesymetrycznie do Twin-Head, a o innych słuchawkach też coś napiszę, ale raczej na zasadzie dygresji.

Gość specjalny pokazu

Denony, kiedy je dobrze napędzać, to najwyższa liga światowa i jedne z najtańszych super-słuchawek, aczkolwiek porównywane tutaj Ultrasony Signature Pro cenę mają z grubsza analogiczną a pod względem jakościowym dzielnie się broniły. Denony to wygoda, czystość brzmienia i zjawiskowy bas. A czystość brzmienia to właśnie ten aspekt, na który pan Nobuyuki Suzuki, twórca Phasemation, zwracał szczególną uwagę. Tak więc dwaj piewcy i realizatorzy czystości się tu spotykają, a oto co z tego wynikło:

Brzmienie symetrycznie napędzanych Denonów faktycznie okazało się czyste, i to czyste jednocześnie w dwóch aspektach. Czysty był sam dźwięk, sama jego artykulacja, ale przede wszystkim czysta i przejrzysta była scena. To właśnie w brzmieniu tej pary szczególnie zostało zaznaczone: – Brzmienie wizualizowało się pod postacią wyjątkowo rozległej i uporządkowanej sceny, której porządek znajdował wyraz zarówno w wymiarze lokalizacji źródeł jak i indywidualizmie poszczególnych dźwięków. Polifoniczność nie miała tu nawet śladowych cech wewnętrznego zlania, zacierania się poprzez zgęszczanie, czy odchodzenia w tracącą kontury dal. Wszystko i w każdym miejscu było doskonale widoczne i odróżnialne, a nakładające się głosy pozostawały cały czas różne i doskonale specyficzne w swej odrębności. Drugą istotną cechą, także mającą oparcie sceniczne, była, jak już wspomniałem, tejże sceny rozległość. Opcja symetrycznego dual mono wyraźnie poszerzała muzyczną panoramę, czyniąc ją na boki bardziej rozległą, a przez to bardziej właśnie czystą i czytelną, bo zdolną unikać natłoku na wąskim obszarze. Ta sama ilość dźwięków, ale ulokowana na poszerzonej scenie, dawała wyzwolenie od ciasnoty i bałaganu, tak jakby to samo umeblowanie i tych samych ludzi przenieść do większego pokoju. Taki całościowy porządek na dużym metrażu ogromnie mi się podobał i sprawiał świetne wrażenie, jak zawsze kiedy z tłoku wychodzimy na otwartą przestrzeń. Nie była to względem Twin-Head duża różnica, ale dawało się ją odczuć. Czasami takie rozwarcie – tego rodzaju otwarty i uporządkowany obszar – daje wrażenie pewnej obcości i nienaturalności. Muzyka traci koordynację i przestaje być grą zespołową, wydając się do pewnego stopnia jakimś performansem, w ramach którego grupa osób tworzy nieskoordynowane, z nie pasujących do siebie ról złożone widowisko, właśnie w nadziei wywołania uczucia odrealnienia i utratę przez widza poczucia sensu, celem wyrwania go z rutyny i zaszycia w codzienność. Tu jednak nic takiego nie miało miejsca; muzyka pozostała sobą, a składające się na nią dźwięki pomimo odrębności pozostały jednobrzmiącym zespołem. W efekcie otrzymywało się zarówno swobodę wielkiego obszaru, jak i pożądaną dla muzycznego przeżywania w stopniu najwyższym sieć zniewolenia jednolitą, harmonijną pięknością. Znakomita to była mieszanka i świetnie się we wnętrzu tego przebywało.

Niby zimne profesjonalistki, a jednak mają swój czar

Ogólnie zatem trzeba napisać, że wzmacniacz słuchawkowy Phasemation okazał się sprawcą dźwiękowej magii, aczkolwiek takiej potrafiącej czarować nie nadwymiarową słodyczą czy ciepłem lampowego zapiecka, tylko swobodą, czystością i rozległymi widokami, których poszczególne elementy nosiły cechy charakterystyczne dla sprzętowego wyrafinowania, ciesząc słuchacza właściwą sobie najwyższą klasą. Twin-Head jednak też nie jest od macochy i ma te swoje lampy 45 w OTL-owym wydaniu, a wybitna lampa, jak to niektórzy powiadają, jest kwintesencją muzyki. W efekcie starcie było zacięte a walka krwawa. Co trzeba po jej obejrzeniu powiedzieć? Na pewno to, że scena w wydaniu dual mono okazała się szersza, a głosy i dźwięki na niej jednak trochę bardziej osobne. Może nie tyle w sensie czytelności samej, bo na Twin-Head też wszystko było doskonale widoczne i odróżnialne, co w mierze wrażenia odrębnej personalizacji. Twin-Head bowiem niewątpliwie muzykę bardziej scalał, czyniąc ją bardziej zespołową i jednolitą, a Phasemation bardziej analitycznie ją rozpraszał, choć, jak napisałem, w żadnym razie nie powstawało przy tym wrażenie jakiejś sztuczności, braku współpracy czy wyobcowania. Przeciwnie, był to piękny, popisowy i wręcz twórczy porządek harmonii doskonale ukazanych dźwięków.

Dwie jeszcze były różnice, obie mniej oczywiste i trudniejsze w pierwszej chwili do wypatrzenia. Phasemation miał nieco wyższą tonację, zwłaszcza na średnicowym obszarze i jednocześnie dźwięk trochę gładszy, bez tej miary głębokiego tłoczenia w tekstrurującej fakturze. Bynajmniej nie był gładki jak jedwab, ale wrażenie – nazwijmy je umownie perskim dywanem – miał odrobinę słabsze. W efekcie robiło się jakościowe zamieszanie, bo z jednej strony dźwięk rodem z dual mono dawał więcej swobody i przestrzennego wytchnienia, a z drugiej na dłuższą metę nieco niższy, ciemniejszy i bardziej kudłaty dźwięk Twin-Head bardziej przyjemnie uszy głaskał. Wszystko to jednak były niuanse na imponująco wysokim pułapie jakościowym i obu aparatur słuchało się z zachwytem. A że Phasemation jest ponad dwukrotnie tańszy i jeszcze w eksploatacji z uwagi na brak zużywania się lamp i poziom wydzielanego ciepła bez porównania bardziej ekonomiczyn, jemu należą się większe brawa.