Recenzja: Phasemation EPA-007

Odsłuch

Jego wnętrze jest już jednak bardziej złożone, niż mogłoby się wydawać.

   Zacznijmy najnowszą modą od komputera w roli źródła i by nie bawić się w żadne półśrodki podepnijmy mu DAC-a Eximus DP-1, mający między innymi tę zaletę, że posiada tak nam tutaj potrzebne wyjścia symetryczne. Jego z kolei poprzedzimy interfejsem M2Tech HiFace, by ogromny jitter go nie nękał, i połączymy to wszystko z Phasemation kablami XLR. Posłuchamy tego niecodziennego pakietu do napędzania słuchawek w trzech wariantach: zwyczajnie, biorąc pliki z You Toube, też zwyczajnie, ale już za pośrednictwem programu JPlay i całkiem ekstraordynaryjnie, czerpiąc najwyższą jakość z materiału plikowego MQS.

Z You Tube

Wystartujmy od średniego pułapu, czyli słuchawek Beyerdynamic DT 990 w ich najnowszej wersji „Edition”, mającej w tym wypadku pośrednią impedancję 250 Ohm, czyli nadającą się do wszystkiego, to znaczy aparatury stacjonarnej i przenośnej. Powiadają, i nie bez racji, że jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego. Nierzadko okazuje się to prawdą, ale nie tym razem i nie tutaj. Wybrałem piękną balladę Edwarda Stachury „Życie to nie teatr” i trzeba przyznać, że jak na plik You Tubowy zabrzmiała głęboko i wyraziście, a dostrojenia Phasemation od razu się przydały. Że przydało się to od impedancji, to oczywista sprawa. Dawało jak zawsze lepszą ostrość odwzorowania, chociaż różnice pomiędzy poszczególnymi wartościami nie były specjalnie duże. Były jednak natychmiast rozpoznawalne, a dźwięk w pozycji nieoptymalnej okazywał się stłumiony. Duża była za to różnica podczas kręcenia pokrętłem DAMP. W pozycji SOFT dźwięk był ciepły i bezpośredni, ale trochę nazbyt krzykliwy. Przytemperowałem go do położenia pośredniego i stał się lepiej kontrolowany oraz dokładniejszy. Zmieniłem utwór na sławną meksykańską pieśń biesiadną wylansowaną przez Richarda Valenzuelę, znanego jako Richie Valens. Tu z kolei było nieco inaczej: pozycja SOFT dawała się ustawić prawie do końca bez zniekształceń, a w pół drogi do HARD robiło się trochę za chłodno. Paradoksalnie w ustawieniu HARD struny gitary brzmiały bardziej miękko niż w SOFT, ale dźwięk całościowo wydawał się zredukowany i  dużo mniej angażujący.

Tak dla formalności

Wpiąłem Sennheisery HD 650 i z miejsca skonstatowałem, że przestawienie impedancji do prawidłowej dla nich pozycji najwyższej służy im zdecydowanie. Niemal natychmiast przekonałem się też, że najlepiej brzmią w ustawieniu na jedną czwartą pomiędzy SOFT a HARD licząc od strony miękkości. W połowicznym też było bardzo dobrze, z lepszą kontrolą a trochę mniejszą jaskrawością i muzycznym szałem, a ponieważ regulacja jest płynna, każdy może wynaleźć najbardziej sobie odpowiadające ustawienie, a jest w czym wybierać, bo już malutki ruch pokrętłem daje słyszalne zmiany.

Same HD 650 zagrały od Beyerdynamiców bardziej miękko i gęsto, a z mniejszym naciskiem na staranność artykulacji. Bardziej artystycznie a mniej po inżyniersku. Ogólnie z ciekawszą formą wyrazu, której regulacje wzmacniacza oddały lepszą przysługę. Trudno jest te HD 650 dobrze napędzać, ale jak już się udaje, to pięknie i zaangażowaniem śpiewają. Zwykle mają przy tym tendencję do lekkiego przymglenia i braku ostrości, ale tutaj właśnie odchylanie pokrętła w stronę HARD doskonale tę ostrość poprawiało, czyniąc przekaz jednocześnie bardzo muzycznym i bardzo wyrazistym. Ogólnie z napędzania HD 650 należy się najwyższa nota i słowa uznania.

Semper in altum, powiadali Rzymianie, toteż sięgnijmy po Grado GS-1000i.

Wiecie, to nie jest sprawiedliwe. Dlaczego słuchawki za tysiąc złotych ani za dwa tak nie potrafią? Dlaczego trzeba zaraz sięgać po cztery? Ale co to ja tyle razy przy takiej okazji  czytałem? Co sam nieraz też napisałem? – Że różnica w cenie wielka, a w brzmieniu niewielka – się powiada. No więc nie zawsze, waszmościowie, nie zawsze. Czasami różnica w cenie jest wielka, a i w brzmieniu też. Beyerdynamiki i Sennheisery w porównaniu do Grado były tylko cieniem. Miara naturalności i piękna okazała się zupełnie inna. To była inna muzyka, inny jej wymiar. Tak jakby z foyer wejść na widownię. Nie ma się co znęcać, ale trzeba też powiedzieć, że takie utarte audiofilskie slogany bywają diabła warte i zieje od nich bzdurą.

Duet z Japonii pokarze, na co go stać…

To weźmy na koniec co mamy najlepszego, przynajmniej teoretycznie, z uwagi na tę symetryczność. Symetrycznie podpięte Denony AH-D7100 nie okazały się wprawdzie na słabym materiale plikowym lepsze od niesymetrycznych Grado, ale ukazały inny muzyczny pejzaż. Bardziej gładki, nasycony barwą, błyszczący i z pewną dozą pogłosowości. Ta pogłosowość była tym silniejsza, im bardziej ustawienie zbliżało się do pozycji SOFT, a w HARD nie było jej wcale. Ze słabszym jakościowo „Życie to nie teatr” lepiej sprawdzało się ustawienie bliskie HARD, a z lepszą jakościowo „La Bamba” więcej radości sprawiało to bliższe SOFT. Jednocześnie moc basu i impakt były w każdym wypadku fenomenalne.