Odsłuch

Nowy DAP okazuje się dość masywny, jednak w żadnym wypadku toporny.

   Zacznijmy od czegoś sympatycznego, czyli od dawno nie słyszanych Meze. I także od tego, że sprawdziłem na wstępie upsampler – i działa. Po jego aktywacji dźwięk staje się bardziej miękki, zmysłowy i płynny, a zatem same pozytywy. I jeszcze jedno – odtwarzacz oferuje trzy filtry: sharp, short i slow; a chociaż słowo slow nie kojarzy się za szczególnie, to akurat w przypadku filtrów audio zwykle oznacza optimum. I tak też było tym razem. Short bowiem podbija soprany, a sharp jest rzeczywiście ostrzejszy, natomiast slow oznacza kolejną porcję analogowości, toteż najbardziej mi się podobał. Nic dziwnego, skoro kości Sabre same są wyraziste i kontrastowe, przez co dorzucanie im analogu nie może być pomyłką.

Meze 99 Classics

Same Meze to też analog i gęstość plus super bas, a w przypadku zasilania przez Onkyo miały jeszcze jeden fundamentalny walor, mianowicie największą siłę głosu. Były jednymi z dwóch, spośród próbowanych, na których dało się grać naprawdę głośno, tak żeby uszy puchły; co dość mocno mnie zaskoczyło, jako że pozostałe słuchawki także były dedykowane aparaturze przenośnej. Co prawda ustawienie wyjściowego sygnału w pozycję A.C.G. dawało siłę głosu nieco większą niż automatycznie rozpoznający słuchawki tryb Balaced, ale jakość dźwięku równocześnie spadała, czyli sumarycznie nic to nie pomagało. Poza tym przyrost głośności okazywał się niewielki, a więc tym bardziej. Pociechą było zaś to, że Meze zagrały naprawdę przebojowo. Pełniejszym nieco i lepiej podającym soprany brzmieniem niż z Cowonem – ogólnie spójniej, masywniej i bez wysmuklania góry pasma. Zarówno więc treściwiej, jak i prawdziwiej, choć można brać też stronę Cowona, jako bardziej różnicującego brzmienia. Jego wokale zabrzmiały delikatniej, a całość miała więcej składników sopranowych. Więcej także pogłosu i nieco mocniejszą ekspresję szczegółów, jako następstwo tej  większej sopranowości. Bas przy tym także duży, choć nie tak ofensywny, a za to bardziej rozdzielczy.

W sumie więc dałbym remis, ze wskazaniem Onkyo przy plikach wysokiej gęstości, a Cowona przy zwykłych. To wydaje się zaskakujące, ale to pozór, gdyż oba odtwarzacze grały analogowo, a większa ilość szczegółów i lepsze panowanie nad basem Cowona pomagało słabszym plikom. (Słaby sygnał oznacza przede wszystkim makroskopowe zniekształcenia basu.) Wystarczało jednak już nie nawet przejście na wyższą gęstość, a tylko zripowane płyty lepszej jakości, by Onkyo zaczynało grać ciekawiej – gęściej, spójniej, potężniej. Przy czym ze wszystkimi plikami i oboma odtwarzaczami niedrogie Meze wypadły, rzekłbym, rewelacyjnie, toteż raz jeszcze podtrzymuję zdecydowaną dla nich rekomendację, zwłaszcza że tym razem okazały się też najłatwiejsze do napędzenia. I wcale nie przesadzę, gdy napiszę, że wysokiej jakości nagrania z nimi i Onkyo były brzmieniową ucztą.

AdioQuest NightHawk

Częściową przynajmniej porażką  okazały się natomiast NightHawk, grające z Onkyo i za cicho, i zbyt pogłosowo. Odradzam to zestawienie z dołączonym do nich kablem dla sprzętu stacjonarnego, w przypadku którego nawiązanie bezpośredniego kontaktu z muzyką jest niemożliwe. Zupełnie brak synergii i trzeba się z tym pogodzić. Bardzo dobry odtwarzacz plus wybitne słuchawki oraz teoretycznie lepszy ich kabel, a efekt łączny to katastrofa. Znacznie lepiej sprawa wygląda z kablem dedykowanym DAP-om. Cieniutka nitka nie stawiała takiego oporu sygnałowi i nie narzucała charakterystycznego dla kabla właściwego (wzorowanego na głośnikowym Castle Rock) pogłosu, toteż brzmienie było głośniejsze i bardziej naturalne.

Nad wszystkim króluje spory panel dotykowy o świetnym obrazie i szybkości działania.

Wciąż pozostawał jednak pewien ślad obcości i chłodu, nie pozwalający na bliskość i przyjazność oferowaną przez Meze. A także wciąż nie było specjalnie głośno, tak więc  lubiący bardzo głośne granie obeszliby się smakiem. Same NightHawk grały przy tym jak na swe możliwości nieco zbyt powierzchownie, za mało wnikając w tekstury i nie pogłębiając dźwięku tak bardzo, jak potrafią. Brzmiało to znośnie, nawet przyzwoicie – przy gęstych plikach i dobrych płytach wręcz bardzo dobrze – ale przekaz Meze podobał mi się dużo bardziej.