Recenzja: Little Dot MK VI+

Odsłuch

Rzut okiem na wnętrzności.

   Podłączyłem Little Dota do dzielonego Ayona bardzo drogim kablem symetrycznym Siltecha i wspomogłem jeszcze droższym zasilającym, a to przede wszystkim dlatego, że oba były pod ręką. Nie przystawały one do niego cenowo, ale kiedy usłyszałem jak gra, pomyślałem z miejsca, że jednak pasują. Ten wzmacniacz naprawdę dużo umie i żadne towarzystwo nie będzie dla niego za dobre. Pozostawiłem zatem wykwintne źródło i jeszcze wykwintniejsze okablowanie, bo zwyczajnie szkoda było psuć coś tak dobrego. Trochę sobie następnie posłuchałem, a dnia kolejnego wziąłem się za odsłuchy badawcze, i oto co usłyszałem:

AKG K712

Profesjonalne AKG dobrze pasowały cenowo, choć Little Dot ma aspiracje jak Wielka Kropa a nie Mała Kropeczka, a jedyne czego tutaj zabrakło, to symetryczności, której podpinane 3-pinem do jednej muszli profesjonale AKG nie pozwalają sobie zaaplikować. Bardzo jest to niekorzystne, a w przypadku Little Dot już szczególnie, ale tak to sobie AKG wymyśliło i trzeba to znosić.

Co innego jest jednak ważniejsze, bo jeśli ktoś szuka wzmacniacza dla swoich wiceflagowych AKG; czy to tych z sygnaturą audiofilską K701 bądź K702, czy z profesjonalną K712, to właśnie go znalazł. Bowiem gdy się nie lubi grania mdłego w oparach relaksującej szarości i smaków mdło neutralnych jak kaszka z mleczkiem, a mało kto chyba granie tego rodzaju lubi, to Little Dot MK VI+ zatnie te AKG batem i zmusi do galopu. Soprany im otworzy i zaakcentuje, basu przyda porcję niemałą, a na średnicy sypnie groszem szczegółów i talarami piękna.

Tu należy zwrócić uwagę na symetryczne przełączniki gainu.

I pognają te AKG jakby od nowa stworzone a chyżo i zupełnie nie jak one grać zaczną; tak jak zawsze grać z porządnym wzmacniaczem powinny, a prawie nigdy nie chcą. Uspójni się ich porozrzucana za bardzo i osobnymi punktami grająca scena, a we wszystko wstąpi życie i nudny relaks przeistoczy się w nie lada atrakcję. Może nie będzie to aż żywa przestrzeń na miarę narkotycznego snu i przeżyć głęboko esencjalnych, ale granie całą już gębą i bez żadnych słabości. Takie że się go chce jak najbardziej, a nie przed nim ucieka czy tylko toleruje. Naprawdę smacznie zagrało, co tym jest jeszcze ważniejsze, że pan recenzent w mej nieskromnej osobie na rajskich pastwiskach ostatnio się pasał i smak tym sobie breweryjnie wydelikacił, a mimo to bardzo mu smakowało. A że jeszcze tych AKG K712 na co dzień nie lubi, to chwała temu Little Dot za to tym bardziej.

Sennheiser HD 600 (kabel FAW Claire)

Pomimo zastosowania lepszego kabla wciąż tkwić będziemy w niesymetryczności, ale ją cierpieć będą musieli wszyscy tutaj poza jednymi tylko słuchawkami, bo Little Dot wpadł bez zapowiedzi i nie miałem czasu się przygotować, co w przypadku recenzenta jest oczywiście tłumaczeniem głupim, ale innego nie mam. Trzeba będzie w końcu się zaopatrzyć w różne symetryczne kabelki, bo ich brak daje się we znaki i staje nieznośny. Ale na razie musimy żyć bez nich. Na pociechę klasyczne Sennheisery nawet w niesymetrycznym trybie połówkowym zagrały pierwsza klasa, a z kablem FAW Claire względem słuchawek dwa i więcej razy droższych zabrakło im jedynie nieco dźwięczności górnych rejestrów, jakichś cech od ogółu wyróżniających i tej szczególnej gracji, stanowiącej ostatni szlif słuchawek bardzo wysoko latających. Tej gracji to jednak naprawdę minimalnie, bo kiedy słuchać osobno, to tylko owej dźwięcznej góry można się nie dopatrzyć, a reszta pozostawała świetna i do słuchania przykuwająca. Bardzo bogatym i doskonałym w każdym aspekcie dźwiękiem to grało, a minimalnie przyciemniona tonacja rozświetlana sopranowymi iskrami pomimo braku najwyższej dźwięczności i tak była dużej urody, podobnie jak sama konsystencja brzmień i głosów, składających się na piękny w sumie całościowo spektakl. Bardzo polecam kabel FAW Claire do tych słuchawek, bo je rozświetla a jednocześnie wcale nie rozjaśnia, co dźwiga ich granie na zdecydowanie wyższy poziom. Sam zaś Little Dot kolejny raz udowodnił, że Little jest tylko z nazwy, a sam z siebie Big Guy.

Pandora Hope VI

A wszystko to schładzają dość głośne wentylatorki komputerowe 80 x 80 mm, które warto wymienić na jakieś zacniejsze sztuki, jak choćby marki Noctua.

Szkoda, naprawdę szkoda, że ta Pandora jest aż tak czuła, wściekle się do każdego brumu przyczepiając i potęgując go do nieakceptowalnych rozmiarów. Wiem, że grajki przenośne to teraz główny nurt młodzieżowego trendu, ale wzorem Beyerdynamica można przecież zaoferować osobną wersją z wyższą impedancją tego samego modelu, tak żeby i wzmacniacze stacjonarne miały z niej coś dla siebie. Dopóki tak się jednak nie stanie, nadaje się ta Pandora tylko do wyjątkowo cichych wewnętrznie wzmacniaczy, pracujących w reżimie klauzurowym niczym zakony medytacyjne. Little Dot niestety do takich nie należy, co jest częstą przypadłością urządzeń typu push-pull, znaną choćby ze wzmacniaczy Lebena. Nie ma się go jednak co czepiać, bo z wielu próbowanych jedynie Pandora mruczała, ale niestety jak już, to zajadle, i trudno nad tym było przejść do porządku dziennego. Jednak kiedy już muzyka zaczynała płynąć, zakłócenia stawały się właściwie niesłyszalne i można było rozkoszować się muzyką, w czym pomagał fakt, że brum był najgłośniejszy w krańcowych ustawieniach potencjometru, a pomiędzy nimi wyraźnie cichszy. Ale oczywiście lepiej gdyby nie było go wcale, a już zwłaszcza w sytuacji kiedy te pasujące cenowo, nieszczególnie drogie słuchawki dają takie popisy. Pandora Hope zwykle najbardziej popisuje się wprawdzie sopranami i tutaj też one bardzo się popisywały, obdarzając szczególną dźwięcznością i ekstensją, ale tym razem jeszcze bardziej popisywał się bas, który jak uważnie sprawdziłem miał najdoskonalszą spośród wszystkich porównywanych formę, zarówno co do samego bogactwa, jak i brzmieniowej postaci. Dźwięczną, wspaniale akustyczną i perfekcyjnie różnorodną, przydającą instrumentom perkusyjnym popisowych możliwości oddziaływania na słuchacza. Nawet takie tuzy jak AKG K812 czy Sennheiser HD 800 okazały się pod tym względem słabsze, co w sporym stopniu mnie zaskoczyło i w efekcie nabrałem jeszcze większego szacunku dla całkiem jeszcze niedawno nieznanych sobie Pandor. Wiedziałem już wprawdzie uprzednio, że mają wielki potencjał, ale że wyraźnie pobiją w basowym zakresie takich konkurentów, to bym się nie spodziewał. Zarazem w przekazie metalowych, tubowych Japończyków o jedynym takim podwójnym przetworniku na świecie, pokazał się brak impedancyjnego dopasowania. Pandora daje bowiem zwykle ogromną masę szczegółów, a szum podkładu jest u niej szczególnie dobrze słyszalny.

Wstępne oględziny zakończone, „liche” kable Siltecha podpięte, można słuchać.

Tym razem tego nie było, tylko tło raczej wyciszone, a szczegóły bardziej niż zwykle schowane, natomiast brzmienie całościowe dało prawdziwy popis. Ogromna scena, bajeczna akustyka, piękna gładkość, popisowa głębokość i fantastycznie muzyczna atmosfera ogólna. Zupełnie niczym prawdziwy koncert i można się było na amen zasłuchać. Jedynie partie wokalne okazały się być traktowane bardziej ogólnikowo niż u słuchawek z lepszym dopasowaniem, tak jakby słuchać wokalistów z większego oddalenia a nie w bezpośrednim kontakcie. Całościowo był to jednak rewelacyjny popis i taki rodzaj grania, że w sekundę wiesz, iż gra to fantastycznie.