Recenzja: HiFiMAN Sundara

   Chiński HiFiMAN (słowo chiński brzmi teraz dumnie, wystarczy rzucić okiem na zdjęcia Pekinu czy Szanghaju) to marka słuchawek stworzona przez dr Fang Bian w okolicach 2009 roku, której pierwszym produktem były planarne HiFiMAN HE-5 o drewnianych muszlach i niskiej, trudnej do zaspokojenia mocą skuteczności. Dr Fang zajmował się jednak słuchawkami już wcześniej i między innymi stworzył (udaną ponoć) kopię legendarnego Sennheisera Orpheusa, a teraz, po blisko dekadzie, jego HiFiMAN-y są przez wszystkich w słuchawkowym światku rozpoznawane i każdy wie kto zacz. Sam też napisałem parę recenzji i były zasadniczo pozytywne, choć nie bez uwag.

W tym miejscu musimy nawiązać do pewnych zawirowań, choć ich na pewno z marszu, ani nawet modnym ostatnio zwyczajem biegając, nie rozstrzygniemy. Zawirowania tak na dobre rozpoczęły się w 2015 roku od modelu HiFiMAN HE-1000, czyli nowego wówczas flagowca, postrzeganego jako brzmieniowo udany (aczkolwiek nie przez wszystkich), ale za mało dobrze wykonany. Utyskiwano zwłaszcza na problemy z pałąkiem, który potrafił się łamać. Dołączyły do tego niebawem problemy z flagowcem elektrostatycznym – popisowym zestawem Shangri-La – który cenę posiadł astronomiczną (50 tys. USD), a brzmieniowo za wielu na tle konkurencyjnego Orpheusa HE-1 nie przekonał. W efekcie wokół prosperującego dotąd HiFiMAN-a zaczęła narastać atmosfera, przed którą każdy właściciel firmy broni się jak tylko może. Popatrywać zaczęto z ukosa, coś jakby mrużyć oczy i w towarzystwie sarkastycznych uśmieszków: „pan żeś się wykopyrtnął”. HiFiMAN zareagował błyskawicznie, wprowadzając poprawiony model HE-1000 V2 i poprawił też, a właściwie wydatnie przeprojektował Shangri-La; i teraz jakości wykonania ani brzmienia nikt nie śmiał już kwestionować i tylko konkurencja (od czego w końcu ją mamy) cośkolwiek rezonowała poprzez podstawionych internetowców. Ale pech HiFiMAN-a tak całkiem nie opuścił, i niestety na własne życzenie. Zapewne za sprawą dynamiki Kraju Środka, przeżywającego bezprecedensowy dla naszych czasów boom gospodarczy, który wszedł właśnie w fazę dochodzenia do bycia największą gospodarką świata. Drapacze chmur dużo wyższe od amerykańskich i tylko trochę mniejsze od amerykańskich lotniskowce są kamieniami milowymi chińskiej drogi do dobrobytu, od wzorca taniej siły roboczej na przestrzeni trzydziestolecia przeszłej do stania się technologicznym gigantem. Ku przerażeniu między innymi Japończyków, którzy po latach bycia krajem zdemilitaryzowanym też wzięli się za budowę lotniskowców.

Na łonie tego chińskiego boomu wszystko wydaje się możliwe, a w każdym razie dużo więcej, niż w tkwiącej w zastoju Europie. Ta zapatrzyła się nie w dynamiczną Azję a w barbarzyńską Afrykę i postanowiła zakosztować barbarzyńskich zwyczajów, ale to temat na inną rozmowę. W tej atmosferze wzrostu i łamania stereotypów dr Fang stworzył słuchawki planarne HiFIMAN Susvara, mające być najlepszymi spośród takich i przy okazji najdroższymi. Przy cenie $6000 faktycznie najdroższymi się stały, ale tu znowuż pojawiła się kontrowersja, czy aby warto aż tyle płacić? Bo konkurencja nie próżnuje i takie Pioneer SE-MASTER1, Audio-Technica ATH-ADX5000, albo Final D8000, wcale nie są poczytywane za gorsze, a dołączają do tego Audeze LCD-4, Ultrasone Edition 15, Kennerton Odin, Focal Utopia, Abyss AB-1266, Sony MDR-Z1R, Crosszone CZ-1 i wiele jeszcze innych, gotowych na twardych warunkach bezpośredniej konfrontacji udowadniać, że wcale gorsze nie są. I nie są to czcze przechwałki, rzecz ma materialne podstawy. Więc po co płacić aż tyle, gdy to nie daje przewagi? Wpływowi tej argumentacji uległa nawet polska dystrybucja i na ostatnim AVS dowiedziałem się, że Susvar u nas nie będzie, bo rzecz się nie opłaca. W efekcie ich nie testowałem, ale miałem okazję chwilę słuchać i na tej podstawie opinię, że coś w tych Susvarach jest i jest to coś dobrego, ale dokładnie co i o jakim zasięgu, tego wyrywkowy odsłuch z przypadkową aparaturą nie mógł rozkodować. A więc Susvary zawieszamy, może i na nie przyjdzie pora, natomiast konkurencja okazji nie przespała; zwietrzyła świeżą krew i dalej wilczym stadem. Nuże podsycać atmosferę, że HiFiMAN-y be – że po nich, że nie warto. Sypie się toto, nie gra – jak najdalej od tego.

Nie wiem, w na ile trudnym położeniu się chińska firma znalazła, bo ma za sobą chiński rynek, a on jest tak ogromny, że cała Europa blednie, niemniej złe echa i tam mogły dotrzeć, w dzisiejszych czasach to nie problem. O ile mi wiadomo, Chińczycy są właśnie tymi, którzy najczęściej przeczesują Internet w poszukiwaniu opinii, i w tej sytuacji dr Fang poszedł po rozum do głowy – zarzucił ekstremizmy i wziął się za słuchawki „normalne”.  I zrobił właśnie te, o których głośno teraz. Że z kolei coś cudownego, że świat od dawna czekał, bo za niewielkie pieniądze (dwa raptem tysiące złotych) wpadają nam w ręce i na uszy faktycznie warte krocie – super wygodne, super grające, że drożyzna może się wypchać.

To tyle ogólników, pora przejść do konkretów.