Odsłuch: Z aparaturą przenośną

Pałąk w części nagłownej wykonano z super elastycznej, niełamliwej stali.

   Celujących ze swoimi stu pięćdziesięcioma omami także po trosze w sprzęt przenośny, tańszych od Sundar o dwieście złotych Sennheiser HD 660S niestety nie posiadam, ale mam kosztujące analogicznie do atakujących rynek „chińczyków” AudioQuest NightHawk, które – by było sprawiedliwie – pozbawiłem drogiego przewodu Tonalium, zastępując go producenckim do sprzętu przenośnego. I w ruch Astell & Kern AK380, czyli sprzęt jak najbardziej przenośny.

AudioQuest NightHawk

Ten kabel nie jest zły; na pewno lepiej się spisuje z aparaturą przenośną niż też oryginalny do aparatury stacjonarnej ze swoim sprzętem docelowym. Szkoda w związku z tym, że to tamtego użyłem w niedawnej recenzji ALO Audio Continental Dual Mono, ale stało się i nie odstanie. Jak teraz zagrało? Przede wszystkim uderzała potęga basu wraz z niezwykłą gęstością. Aż nie do wiary, że po tak cienkim kabelku mogło się transferować coś tak gęstego i dużego. Bo kabel cienki prawie jak ta membrana w zachwalających jej cienkość HiFIMAN-ach (przesadzam, ale rzeczywiście cieniutki), a tu ryk, grzmot i nasycenie podziw budzące. Śladu najmniejszego chudości, redukcji mocy, spowolnienia. Wysoki ciężar zarówno własny jak gatunkowy, a jednocześnie wyraźność z towarzyszeniem braku piskliwości, sybilacji, sopranowej cienizny. Nieznaczne ocieplenie, wysoce muzyczny klimat i zejścia kontrabasu dające dreszcz rozkoszy. Mocarne organy, mocarna siła orkiestr, a kiedy uderzyły równocześnie talerze i kotły w gęstym materiale plikowym, to aż mną potrząsnęło. Medium nie aż tak gęste jak przy Tonalium, ale z odczuwalną obecnością i transparentne bez żadnych ale. Spora przestrzeń, żadnej ciasnoty, a wokal ciepły, nasycony; nieco może za bardzo przyjazny, tak za mało gdy trzeba posępny. To wszystko w aurze bardzo nieznacznego przyciemnienia, że raczej wygrana dnia z nocą, i przede wszystkim ten bas, że jak ktoś lubi, to mniam.

HiFIMAN Sundara

Przeszedłem na Sundary i zrobiło się wyraźnie inaczej. Przede wszystkim większy obszar działania i nieco mocniejszy, odrealniający niestety pogłos, natomiast o wiele mniej nasycenia i mniej mocy. Przy tutti orkiestrowych albo pełnym wejściu organów z NightHawk aż w sobie przysiadałem, a w brzmieniu HiFIMAN-ów znacznie więcej było sopranowych akcentów a mniej basu, przez co z jednej strony większa ta scena, ale też odchudzenie i akustyczne ciśnienie słabsze.

A obejmy muszli z chroniącego przed wibracjami aluminium.

Dźwięk całościowo znacznie lżejszy, chłodniejszy (to nie wada) i z nieco bardziej jaskrawym oświetleniem, przy jednoczesnej obecności dość ciemnych lecz nie dogłębnie czarnych teł. Więcej też wraz z obfitszymi i cieńszymi sopranami poświstów, w efekcie czego „Sweet Jane” Cowboy Junkies już nie całkiem bez sybilacji, ale na pewno daleka od kompromitacji, jaką popisały się w cudzysłowie Ultrasone Edition 10.

W przypadku kontrabasu akcent na wibrację strun i wejście dźwięku w duże pudło, natomiast samo zejście basowe bardzo wyraźnie słabsze i dużo mniejsza gęstość. Medium z odczuciem wielkości i otwartości, a także z pełną przejrzystością, natomiast czucie go bardziej poprzez szczegóły i iskrzenia niż ciśnienie. Kontury wyrysowane ostrzej, ale mniej trójwymiarowo. Ładna za to ekstensja, duża szybkość i w brzmieniach niestety mniej muzyki, a więcej nacisku na obrazowanie wszystkiego wyraźne. Zapewne z myślą o audiofilach młodszych, często preferujących takie podejście.

Wraz z ubytkiem ciepła na pewno lepsza umiejętność roztaczania posępnych klimatów, ale brak jednoczesny potęgi i wypełnienia psuł to dosyć znacząco. Niemniej dobra bezpośredniość i bardzo dobre łapanie szczegółów, a wraz z nimi podnieta i mocne poczucie obfitości bitowej. Brakowało w tym jednak tkanki łącznej, przynajmniej komuś do niej przyzwyczajonemu. Ta muzyka bardziej się przetwarzała w pewną na jej temat wariację niż pojawiała we własnej postaci, zwłaszcza na tle NightHawk, które ucieleśniały ją lepiej. Więcej tchnęły naturalizmu i życia, choć niewątpliwie na mniejszych scenach. Tym niemniej rock w wykonaniu Sundar wypadł dobrze: był posępny, należycie brudny, dobitnie wyrazisty i mocny w całościowym wyrazie. Przy lepszym wypełnieniu byłby groźniejszy i silniej wbijający w fotel, ale i tak dobrze grało. Dobrze także wypadały wszelkie utwory bazujące na dużych obszarach i atmosferze smutku. Dużo tlenu, całkowita przejrzystość, daleka linia horyzontu. Saksofon Jana Garbarka niósł się poprzez metafizyczne połacie świat napełniając zadumą. Niemniej po przejściu na NightHawk zabrzmiał zdecydowanie lepiej i nic na to nie poradzę. Niczym byś tchnął w martwy obraz życie, obrócił nieżyjące w żywe. I nie dziwota – wszak taka rola wypełnienia: przydawać duchom ciał. Brzmienie Sundar miało coś z ducha, a brzmienie NightHawk z żywych istot.

MrSpeakers Ether Flow

A teraz będzie niesprawiedliwie, niesprawiedliwie podwójnie. Słuchawki aż trzy razy droższe i na dodatek z symetrycznym kablem. Identycznie planarne, identycznie otwarte i identyczne z siebie dumne, a przy tym o rodowodzie bardzo niezwykłym, można powiedzieć zakręconym. Bo wywodzące się w prostej linii od tanich Fostex T50; trzy razy dla odmiany od Sundar tańszych, co pokazuje skalę wariactwa słuchawkowego świata. Lecz co w związku z tym względem brzmienia? Dźwięk otwartych planarów od MrSpeakers okazał się także lepszy. Dający więcej odcieni, płynniej przechodzący przez frazy, subtelniej oddający delikatność i dobitniej głośne fragmenty.

Kabel jest odpinany.

Ogólnie biorąc zdecydowanie muzykalniejszy, zarówno poprzez gładź oraz głębię brzmienia, jak i swobodę przepływu. Potężny bas miękko otulał i łączył się bez drażniących luk z elegancko rozsmarowanymi na przestrzeń sopranami, które u Sundar były ostrzejsze, bardziej płaskie i bardziej oderwane. Inna jakość bez wątpliwości, aczkolwiek to nie znaczy, że Sundary są nieudane. Niemniej obietnica czegoś zupełnie szczególnego się u nich nie ziściła. Wokale podawały z lekko wyobcowującym pogłosem i trochę jednak za chłodne; cisnące przede wszystkim na sopranową wyrazistość konturu, a nie analogową pełnię i naturalność wypowiedzi. Na tle dużo droższej konkurencji brzmiały trochę jak tranzystorowe radio przy gramofonie; i tym oczywiście męczyły.