Odsłuch: Z Astell & Kern AK380

Żadne zdjęcie nie jest w stanie oddać wyrafinowania i elegancji tych nausznic.

   Skoro są takie dobre, co zawczasu zostało sprawdzone, to nic innego nie pozostaje, jak parować je ze sprzętem mogącym to w całej rozciągłości ukazać, przy czym znów rozpoczniemy od przenośnego, gdyż jego czas nastał. A w konkury, jako alternatywa i lustro poznawcze, także słuchawki najwyższego lotu, bo tylko takie wypada.

Final Sonorous VIII

Chyba za długą miałem przerwę w słuchaniu tego AK380, wypełnianą jedynie odsłuchami Cowona, Pioneera i FiiO. A jeszcze odtwarzacz od ostatniej bytności się dotarł, jako prywatny grajek dystrybutora, toteż od pierwszych sekund… Chyba nie przesadzę gdy powiem, że poraził jakością. I to bez wsparcia wzmacniacza, z którym jest jeszcze lepszy. Tu jednak miał do czynienia wyłącznie ze słuchawkami mało wymagającymi prądowo, tak więc wzmacniacz nie był tak istotny.

Momentalnie zalany zostałem pienistą strugą dźwięku, o właściwościach brzmieniowych ściśle i bez żadnych ustępstw odpowiadających drogiej aparaturze stacjonarnej. Fakt, że w użyciu pozostawały prawie same wysokiej jakości pliki, niemniej aż takiej jakości nie oczekiwałem. Z miejsca przestało dziwić, że tak niektórzy za graniem mobilnym przepadają i wcale nie myślą o innym. Natomiast własnego przenośnego grajka odechciało mi się porównywać, gdyż nie miałoby to sensu. To znaczy, on też potrafi być czarujący, ale dalece nie w takim stopniu.

Skoncentrujmy się na słuchawkach. Względem odsłuchu z Cowonem i porównania do Elearów brzmienie wiceflagowych Sonorous nabrało pełni, rozmachu, dynamiki i przede wszystkim esencjalnego czaru. Żyło, tańczyło, oddychało, oszałamiało urodą. A warto wspomnieć, że poprzedniego wieczoru słuchałem własnych lamp z AKG K1000 i wcale to nie przyćmiło obecnego entuzjazmu. Bez wątpienia grały teraz złociste „ósemki” ciemniej, mocniej, treściwiej i prawdziwiej. Nie głównie poprzez wdzięczenie się i grację, mające jednak pewną umowność i wyczuwalny dystans do żywej muzyki, tylko całkiem realistycznie, bez śladu umowności. Dotyk koncertowej rzeczywistości nie był już ledwie dotykiem, tylko chwytaniem za emocjonalne gardło. Może pod pewnymi technicznymi względami nie grało to aż tak dobrze jak Eleary z Twin-Head, ale w sensie muzycznego przeżycia na identycznym poziomie. W odróżnieniu od jasnego brzmienia Elearów z urokliwym przyciemnieniem – nawiązującym do teatralnej atmosfery koncertów – ale w manierze nieumownie realnej, całkowicie pochłaniającej słuchacza.

Karbonowa konstrukcja jest wytrzymała, elastyczna, a przy tym lekka.

Przesadziłem z pochwałami? Przebiegam wzrokiem po tekście z grającymi słuchawkami na uszach i nie potrafię skromniejszych słów użyć. To by nie było uczciwe, tak właśnie to gra. A zatem bardzo gruby kęs do przełknięcia dla pretendenta i poprzeczka zawieszona bardzo wysoko.

Focal Utopia

Jedna rzecz po puszczeniu uderzyła natychmiast – wyjątkowo podobne brzmienie. Naprawdę dawno temu, o ile kiedykolwiek, słyszałem dwie pary najwyższej klasy słuchawek grających tak podobnie. Żadne różnice się w pierwszych chwilach nie narzucały, a te odczuwane były umiarkowane i takie do wyjaśnienia poprzez uważne, wytrwałe porównania. Porównania te wykazały, że Utopie grają nieco jaśniej, głównie za sprawą mocniejszego w całym przekazie akcentu sopranowego, a także bardziej chropawo i ogólnie z większym naciskiem na nie złagodzony realizm, a mniejszym na umilające życie retusze. Mniej gładko, mniej słodko i mniej lampowo, a bardziej zadziornie, z bardziej nasyconą wysokimi tonami i mniej uspokojoną średnicą, a także z większym całościowym rozmachem, czyli jednak w pewnej korelacji do stylu Elearów.

Jedna się tylko pokazała z czasem wyraźna różnica; bo nie od razu, jako że zacząłem od  kameralistyki i wokali, a tam nie była widoczna. Gdy jednak przeszedłem do muzyki symfonicznej i wszelkiej innej oferującej makroskopowe skoki dynamiki, uderzyła natychmiast realistyczna rozpiętość Utopii na tle bardziej stonowanych Sonorous. Szczególnie pliki DSD, najbliższe realizmu, pozwalały Utopiom rozwijać skrzydła i czerpać obficie z zasobu jakościowego. Natomiast w przypadku plików słabszych bardziej lampowy – upiększony, spokojniejszy i nie tak dramatyczny styl Sonorous, miał swoje niezaprzeczalne zalety, umożliwiając łatwiejsze słuchanie a też dostarczające niezapomnianych wrażeń.

Skórzane pokrycie pałąka zapewnia świetne wrażenia dotykowe.

W sumie zatem wyższa jakość nagrań preferowała Focale, a ich sztandarowym popisem była dynamika, wspierana przez bardziej realistyczne a mniej przetworzone podejście do brzmienia. Poza tym dźwięk miały głębszy, co stwarzało znakomity kontrast względem realistycznie podbarwionej sopranami, nie łagodzonej niczym poza samą jakością nagrania średnicy. Grały przeto Utopie prawdziwiej i zdecydowanie potężniej, natomiast w przypadku słabszej jakości muzycznego materiału bardziej po pewnym czasie nużąco. Wszelako, co wypada mocno podkreślić, pierwszy test porównawczy zaliczyły na wysoką notę, jako mistrzowski partner dla mistrzowskiej aparatury przenośnej i mistrzowskiej jakości plików. Punkt dla nich.