Odsłuch cd.

Gałka potencjometru by większa nie zaszkodziła, lecz nie ma na taką miejsca. Jednak solidny opór rzecz dość skutecznie nadrabia.

   Skoro byłem już przy Fosteksach, to sięgnąłem po dynamiczne Fostex TH900 Mk2 z oryginalnym kablem, które od tych planarnych z Tonalium ani trochę nie grały lepiej, tylko chłodniej, z mocniejszym akcentem na pogłos i nieco mniej „lampowo”. Je wolałem w ustawieniu na „LOW” (a więc nominalnie poprawnym), bo grały wówczas żywiej, co kompensowało chłód. Bardzo ta żywość była przy „LOW” żywa i szczegółami przyjemnie chropawa, a samo brzmienie gładkie, gęste, ale z efektem przejścia wskazującym raczej na T60RP. Jedyne co za droższymi przemawiało, to lepsze oddanie spraw delikatnych, co jednak się nie bilansowało. Realizm całościowo lepszy budowały planary i nic na to wam nie poradzę. Może dlatego, że Omega Lupi lepiej się jednak sprawdza przy impedancji „HIGH”, która do dynamicznych Fostex mniej pasowała, stwarzając pewien dysonans na linii soprany-bas. Skraje za bardzo się oddzielały, środek ich dobrze nie sklejał. Zwłaszcza że równocześnie te skraje się „przedobrzały”, traciły naturalność.

Cieplej, a tym samym przyjemniej, zagrały w pasującym do nich „HIGH” Sennheiser HD 600. Też troszkę pogłosowo i jak to one z połyskiem, a przy tym bez zarzutu czysto, stuprocentowo bezpośrednio i popisowo detalicznie. Gdy sobie przypomniałem ich straszne kiedyś brzmienie z lampowym w końcu, choć hybrydowym, słowackim Edgarem, to różnica nie wydała mi się przepastna, ale przepastna do kwadratu. Gładko to tutaj grało, ujmująco, naturalnie i namacalnie – z wszystkimi walorami, które słuchawki te wybiły do miary pierwszego w dziejach przystępnego cenowo słuchawkowego high-endu. Włącznie z analogicznie jak u Fosteksów popisową sceną, nasycaną pięknem i tajemnicą. Nie tak nisko jedynie schodzący bas, albowiem planar est planar.

Niekłamany ból sprawia mi napisanie, że nie wiem czy warto jeszcze uwzględniać w recenzjach AudioQuest NightHawk. Jednak z uwagi na ich posiadanie (nie mam zamiaru się z nimi rozstawać; na pewno z czasem zyskają na wartości, a i wówczas się ich nie pozbędę), ale przede wszystkim z uwagi na liczne grono innych posiadaczy na razie będę uwzględniał. Lecz co tam uwzględnianie, tu chodzi o sprawę inną. Fezz Audio Omega Lupi to dla nich wzmacniacz bez przesady referencyjny spośród tych mniej kosztujących. Co piszę z pełną odpowiedzialnością. Zapewnia bowiem pełną gamę cech niezbędnych wzmocnienia pasującego tym słuchawkom. Przede wszystkim przebija się na wylot przez ich niespotykane zgęszczenie, czyniąc transparencję kompletną i popisową zarazem, jednocześnie nie naruszając wspaniałego czucia medium i masywności obiektów. I druga rzecz zasadnicza – oswojone zostają pogłosy. Nie są one wprawdzie u tych słuchawek jakąś cechą dręczącą, niemniej potrafią się wyobcować. Z Fezz zaś pracują na rzecz poprawy obrazu, całościowej nim fascynacji, więc nie mogłoby być lepiej. Poza tym rzecz sumarycznie najistotniejsza: Omega Lupi gwarantuje istnienie muzycznego piękna. Przywołuje muzykę bogatą, ciepłą, żywą, dynamiczną. Dzięki wielkiemu zapasowi mocy tryskającą energią, przy całej tej energii zamianie w jakość. I na zwieńczenie tego bas. Pisałem niejednokrotnie, że to słuchawki z najpotężniejszym znanym mi słuchawkowym basem. I Omega Lupi w całej rozciągłości tę konstatację potwierdza. Bas z nim w tych NightHawk zjawia się gigantyczny, a jednocześnie na swoim miejscu, jak również przestrzenny i rozdzielczy. Prawdziwa orgia basowości, coś bez wątpienia wyjątkowego. A tu słuchawki przestają robić… Zupełnie jakby stosunek jakości do ceny był w ich przypadku zbyt korzystny i inni producenci w dobie słuchawkowego cen szaleństwa zaczęli wywierać na odstąpienie od nich presję. Kto wie, może za czas jakiś zobaczymy od AudioQuesta jakieś drogie słuchawki? Ani trochę bym się nie zdziwił.

Dacie wiarę? Do tego wzmacniacza psują mniej czy bardziej ale wszystkie słuchawki.

W nawiązaniu do wzmiankowanej wielkiej mocy (na papierze nie wyglądającej na taką), przytoczę najmocniejszy argument w postaci kooperacji z planarami starego typu i na dodatek maksymalnie trudnymi. Chodzi oczywiście o HiFiMAN HE-6. Pod względem mocy wzmacniacz poradził sobie z nimi śpiewająco, czym mi zaimponował; a chociaż nie są to najlepsze słuchawki do grania przy komputerze, to i tak zjawiło się brzmienie w dobrym gatunku. Uprzedzając pytania od razu wyjaśnię, że nie są dobre dla komputerów, ponieważ potrzebują toru dającego głębokie, szczególnie muzykalne brzmienie, a to domeną komputerowych źródeł nie jest. Omega Lupi z Sigmą dawali sobie wprawdzie dobrze radę i grało naprawdę smacznie (dość jasno, analogowo, przyjemne; ciut bez głębi, ale ze świetną szybkością i dynamiką) niemniej ten tor za plecami pozwoliłby minionym słuchawkom flagowym HiFiMAN-a o wiele bardziej zabłysnąć.

Żadnych problemów z głębią nie miały za to planarne MrSpeakers Ether Flow C z kablem Tonalium. Wraz z nimi zjawiło się brzmienie zjawiskowo wręcz muzykalne – ciepłe, gładkie i melodyjne, a także imponująco właśnie głębokie i przy tym naturalne. Urzekające namacalnością i bezpośredniością kontaktu w koncertowej oprawie muzykalności. Więc jeśli ktoś taki styl preferuje, a muzyka pop preferuje zawsze, to grało tutaj referencyjnie. Każdy jednak gatunek dobrze się sprawdzał, nie miałem z tym żadnych kłopotów. Jedynie zwolennicy rozdrapywania ran szczegółami i chłodnych plastrów na duszę mogliby kontestować.

I na sam koniec klasyczne Sennheiser HD 800, zbrojne w kabel Tonalium. (Beyerdynamic T1 akurat komuś pożyczyłem, więc o nich niestety ani słowa.) Miło było nie musieć przy nich się zastanawiać, który tryb impedancji dobrać, i miło było też usłyszeć, jak wzmacniacz wyzyskuje ich rzadko spotykane walory akustyczne. Niewielu bowiem pamięta, i sam czasem o tym zapominam, ale jednym z kluczowych argumentów producenta podnoszonych przy ich promocji był passus: „brzmienie jak z wolnostojących kolumn”. Te słuchawki miały to naśladować najlepiej spośród wszystkich na rynku i trzeba przyznać, że kiedy trafią na „swój” wzmacniacz, to rzeczywiście tak się dzieje. Akustyka zaczyna dominować, poczucie dziania się muzyki w określonym wnętrzu albo plenerze jawnie dochodzi do głosu. W efekcie dostajemy dwa w jednym: scenerię i muzykę. A nieraz mi się zdarzało podczas kolumnowych odsłuchów usłyszeć od wewnętrznej refleksji: „żadne słuchawki tak nie potrafią, tego rodzaju spektakl akustyczny nie jest dla nich dostępny”. Komory akustyczne słuchawek, pomijając takie ewenementy, jak specjalnie profilowane Sony MDR-R10 czy binauralne K1000, które komór nie mają, nie są w stanie nawiązać do akustyki prawdziwych pomieszczeń, lecz u Sennheiser HD 800 tak. Dlatego są takie wielkie i specjalnie ukształtowane, a chociaż nie zawsze tak się dzieje, to z takimi wzmacniaczami jak opisywany zjawia się wrażenie kolumnowego spektaklu.

Wszystkie, nawet te wyjątkowo trudne.

Prócz tego przywołania, o naprawdę zasadniczym znaczeniu, Fezz Audio Omega Lupi dał tym słuchawkom całą resztę. Muzykalność, której za sprawą tej rozbudowanej akustyki same szczególnie dużo nie mają, mistrzowską szczegółowość, do której ich namawiać nie trzeba, a także należną głębię brzmienia, popisowy światłocień, rugowanie wszelkich utwardzeń i dudnień, należyte też wypełnienie i ciśnieniowe medium oraz szczególnie pracowity na rzecz kolumnowej akustyki pogłos. Więc mogę podsumowując napisać, że nie grało to tylko dobrze – grało fascynująco.