Odsłuch

Tanie, skomplikowane w środku i świetnie się spisujące.

    Zacznę może od tego, co dla wzmacniaczy lampowych ma bardzo duże znaczenie – od ciszy w stanie spoczynkowym. Tu znowu dobra wiadomość: Ω Lupi jest cichy. Bez względu na czułość słuchawek i ustawiony zakres impedancji przy potencjometrze wyskalowanym na głośne jak trzeba granie nie ma irytujących szumów; cisza panuje znakomita i trzeba temu bić brawo. I druga kwestia niebagatelna: jak względem siebie się mają te ustawienia impedancji? Na tej między innymi kanwie uciąłem sobie pogawędkę z konstruktorem i dowiedziałem się od niego tego, co sam już wcześniej zdążyłem zauważyć: że mianowicie nie jest to obligatoryjne – czyli duża do dużych, niska niskich – tylko trzeba dobierać na ucho. A już szczególnie w przypadku słuchawek o impedancji niskiej, jako że te o wysokiej z reguły wolą swoje. Natomiast w przypadku czułych rzecz nie polega na jednoznaczności, a na sposobie bycia. Przy ustawieniu nominalnym soprany się podostrzają, więc mocniej będzie je czuć, co pociąga przyrost dźwięczności, podnosi szczegółowość i intensyfikuje życie medium, natomiast spada niestety muzykalność, zarówno poprzez mniejszą gładkość, jak i nieznaczny, ale do usłyszenia, spadek brzmieniowej głębi.

Na dobrą sprawę efekt jest taki, że mamy do wyboru trzy style. Żywszy i bardziej chropawy, albo spokojniejszy i głębszy, jak również między nimi pośredni. I przyznać muszę, że wybór okazał się niełatwy, a to głównie za sprawą wałkowanej przeze mnie w każdej niemal recenzji przyzwyczajalności. Każdy z trzech okazał się jak najbardziej akceptowalny, ergo mózg szybko się adaptował, na przestrzeni minut nie godzin wyrównując różnice. Że ostawała się tylko jedna – wybór większej podniety bądź błogodajnego spokoju. I to był niemały dylemat, gdyż ta podnieta oznaczała między innymi więcej dźwięczności i światła, a spokój ciemniejsze tła. Często skłaniałem się więc do żywszego stylu, który przeważnie nie męczył, a dawał większą bezpośredniość. Ale to zależało przede wszystkim od płyty, bo te z tendencją do sybilacji wyraźnie lepiej wypadały w ujęciu spokojniejszym, podczas gdy przykładowo dobrze nagrany fortepian niekoniecznie lepszy ale ciekawszy był w ekscytacji. Z pewnością więc tego za was nie rozstrzygnę, co mu się bardziej podoba; każdy będzie musiał sam sobie odpowiedzieć, natomiast można śmiało uogólnić, że ustawienie „High” (czyli spokojne) bardziej się okazało uniwersalne, natomiast dźwięk całościowo był pierwszorzędny niezależnie od słuchawek i ustawienia impedancji. Jako że sam wzmacniacz jest prima i teraz nareszcie o jego dźwięku.

Przyjechał, wypakowałem, podpinam i mina mi trochę zrzedła. Ale od razu powiem, że to skutkiem jesieni. Na dworze nastały nocne chłody i pootwierane na roścież magazyny firm kurierskich się mocno wyziębiły. W ślad za tym i przesyłki, a mnie się czekać nie chciało i chcąc podłączenie mieć z głowy zaraz się za to zabrałem, dzięki czemu mogę powiedzieć, że Lupi nie znosi zimna. Więc gdyby się zdarzyło, że z zimnym pierwszy kontakt, to trzeba to zimne granie z pamięci wygumkować, bo nie jest miarodajne. Natomiast od temperatury pokojowej do bardzo satysfakcjonującego brzmienia zbiera się Lupi dosyć prędko i już po kwadransie gra nielicho. A potem coraz lepiej, bo tak jest zawsze z lampami. I nim na dobre o dźwięku, to jeszcze tylko napomknę, że oprzyrządowałem go tanim okablowaniem VOVOX-a – i pełna z nim satysfakcja. Jedynie więc przetwornik był z takich mocno nietanich, bo Ayon Sigma to solidnie ponad dziesięć tysięcy, i kabel między nim a iOne koaksjalny Tellurim Q Black Diamond też taki, bo do gorszego mnie nie zmusicie (co jego dystrybutor, plując i wierzgając, też przyjął do wiadomości).

Z tyłu niewiele, ale wszystko co trzeba.

Dobrze, to teraz już konkretnie, poczynając od Fostex T60RP, o których w jednym z komentarzy pozwoliłem sobie napisać, że jak ktoś tęskni za słuchawkowym high-endem na który nie ma środków, to to jest znakomite zastępstwo, jedno z najlepszych możliwych. Zwłaszcza że AudioQuest NightHawk już wypadły z produkcji, co obok bankructwa OPPO jest najgorszą wieścią z audiofilskiego podwórka w tym roku.

Jak zagrało? – Ha, pierwsza klasa. Z tym że może odrobinę bardziej podobało mi się w ustawieniu na „HIGH”, ale tak całkiem nie jestem pewny. W każdym razie w ustawieniu wysokim dźwięk odrobinę był głębszy i mniej usztywniony, ale też mniej impulsywny i mniej doświetlony. Mniej nieco też tętnił szczegółami, mimo iż tętnił wyraźnie, w zamian za to brzmiąc pełniej. Nie chcę tego całościowo odnosić do wzmacniaczy opisywanych poprzednio, bowiem kabel Tellurium Q Black Diamond stwarzał wyraźną przewagę sygnału źródłowego. Psia krew – świetnie grało. Żywo, gęsto, bezpośrednio, głęboko. Z lekkim mrowieniem ożywionego tła i tego tła ciemną barwą. Dźwięk bardzo dobrze się realizował pod względem trójwymiarowości i czucia jego dotyku, że stuprocentowo bezpośredni kontakt i wizualizacja artystów. Ja wiem – to wszystko już wyświechtane, sto razy te określenia padały, ale wierzcie mi, grało ekstra. Tak nawiasem mam nawet teraz do tych słuchawek kabel Tonalium, dający dźwięk jeszcze ciemniejszy, bardziej gęsty i szczegółowy, ale mam nie dlatego, że sam chciałem, ani dlatego, że sam robię. Sam nie robię i nawet o konstrukcji pojęcia nie mam, ale był u mnie z wizytą twórca i „tak dla hecy” dałem mu posłuchać tanich Fosteksów nie wspominając o cenie. I trzeba było widzieć minę po jej ujawnieniu… Faktycznie, grają jak bardzo drogie, a z lepszym kablem jeszcze lepiej. Z tyłu, pięć metrów za plecami, stał podczas komputerowych zmagań tor za zylion audiofilskich dukatów i wcale mnie nie kusił. No jasne, grało tam lepiej, ale to takie granie z celebrą, że trzeba tam się wybrać, do tego jeszcze skupić, rozsiąść najlepiej w samotności, wypędziwszy z pokoju innych, potem starannie dobierać repertuar… a tutaj tak zwyczajnie, z plikami z Internetu, a fantastycznie się słuchało, ujmując rzecz w cudzysłów – słuchało „bez krawata”. Czy to w pełnym skupieniu, podczas recenzyjnych analiz, czy tak dla towarzystwa w tle, podczas przenoszenia wyników na monitorowy papier – słuchało się znakomicie. Więc od razu mogę napisać, że Fezz się Fezzowi udał i żadnego zasadniczego dystansu pomiędzy jego Omega Lupi a Ayonem HA-3 czy symetrycznym Phasemation nie ma, różnice się sprowadzają do niuansów. Tak, Ayon głębiej przenika w harmoniczną tkankę utworów, a Phasemation ze swą symetrycznością potrafi dać bardziej dookólną scenę, ale to tylko audiofilskie smaczki, a nie zasadnicze smaki. I może jedno wybiję, tak by nie było wątpliwości: Omega Lupi nie ma żadnych słabszych momentów, pod każdym względem ekstraklasa. Nie zmiesza wprawdzie stereofonicznych kanałów jak Feliks Audio Euforia, toteż wypełnienie pośrodku sceny nie będzie aż tak popisowe i nie towarzyszył mu będzie aż taki nawał wzajemnych brzmieniowych relacji, niemniej ogólnie to ten sam poziom lampowej właśnie euforii i pełna lampowa gama brzmieniowej satysfakcji. Ciepłe, namacalne i gęste dźwięki, a jednocześnie świetliste, wyrafinowane, szczegółowe.

Z tą impedancją różnie bywa, ale na pewno dobrze, że jest.

Najmniejszego śladu uproszczeń i (to już naprawdę) żadnych krytycznych uwag pod adresem tych polskich lamp. Grały jak jakieś Mullardy i niech mnie kule biją, jeżeli tak nie było. Długie wybrzmienia, piękna dźwięczność całkowicie sferycznych sopranów, a wszystko w „atmosferze”, że audiofilskie święto. I bas w tych Fosteksach z należytym pomrukiem, a przy tym nie pchający się gdzie nie potrza. I przestrzeń wielka, głęboka, wsysająca i z obietnicą, że właśnie w takiej chcesz słuchać.