Budowa

Do naszej redakcji trafił niezwykle ENIGMAtyczny gość.

   Tym samym wkroczyliśmy na teren technicznych konkretów. Całościowy pomysł konstrukcyjny przejęły Dharmy od pierwowzoru, czyli owych zamierzchłych AKG K340, które przed pojawieniem się modelu K1000 były flagowcem sławnej firmy. Niemniej konkretne rozwiązania okazują się inne. W K340 impedancja wynosiła 400 Ω, a punkt podziału między przetwornikami zawieszono na wysokości 4000 Hz, poniżej której to wartości dźwięk obsługiwał centralnie położony niewielki przetwornik dynamiczny, na obwodzie którego symetrycznie rozlokowano sześć okrągłych „plastrów” elektrostatycznych, obejmujących obsługą zakresem 4 – 25 kHz. W Dharmach wygląda to całkiem inaczej i analogiczna jest jedynie centralna lokalizacja przetwornika dynamicznego. Nie jest on wszakże niewielki, tylko ma wyjątkowo nawet jak na dzisiejsze standardy pokaźną, 52-milimetrową celulozową membranę. Wykonano ją rękodzielniczo z tradycyjnego japońskiego papieru czerpanego Washi, sporządzanego z włókien edgeworthi papierodajnej lub drzewa Kozo.

Zwyczajowo używa się takiego papieru do modelowania figurek origami i druku najelegantszych wydań książkowych, natomiast zastosowana w Dharmach najszlachetniejsza odmiana Washi, zwana Mitsumatagami, odznacza się znacznie większą gładkością i spójnością konsystencji, znajdując zastosowanie jako papier pod druk banknotów lub podkład ozdobnych kaligrafii. Powstały w oparciu o nią duży przetwornik dynamiczny obsługuje pasmo 5 Hz – 10 kHz, potrafi zatem schodzić wyjątkowo nisko i sięgać bardzo wysoko. Dopiero na tej niespotykanie dużej przy podziałach ról wysokości zastępuje go elektrostatyczny Sopranino, mający postać pojedynczego plastra, częściowo przysłaniającego dynamiczną membranę. W komorze znalazło się jeszcze miejsce dla obudowanej po stronie ucha zwrotnicy, od zewnątrz widocznej przez siateczkę obudowy jako płytka montażu powierzchniowego, a sam kształt muszli jest niemal identyczny jak u obecnie flagowych modeli AKG – K812 i K872. Także została wysoko wysklepiona i także ma płaskie denko w obrębie metalowego pierścienia. Podobne jest też jej mocowanie, pozwalające na niezbyt obszerne ale spełniające dopasowawczą rolę przechyły w osi pionowej i poziomej, zapewniające pasowne ułożenie na głowie. Podobne również są pady o niewielkiej szerokości i dużej średnicy, nie przysłaniające dzięki temu przetworników. Przydano im przyjemnie gładkie obszycie ze sztucznej skóry oraz mięciutkie wypełnienie, zapewniające odpowiednią wygodę i dobrą izolację. Różna natomiast jest regulacja zawieszenia, które u AKG ma postać regulatora punktowego, a u Dharm jest samoczynne w oparciu o gumowe mocowanie opaski nagłownej pod pałąkiem.

Nieznana szerzej firma porwała się na przywrócenie niezwykle odważnego konceptu, dawno temu wymyślonego przez sławne AKG.

Słuchawki osiadają pewnie, docisk mają solidny, a podobny jak u AKG także pałąk nasuwa podejrzenie, że to w którejś z fabryk tej firmy zostały wykonywane. Inne niż u AKG okazują się jeszcze tylko przyłącza kabla, które wzięto dla odmiany od flagowych Sennheiserów. Przewody doprowadzone są do obu muszli i wchodzą w nie za pośrednictwem profesjonalnych wtyków Lemo, identycznych jak u HD 800. Odpinany kabel oznacza oczywiście swobodę podmiany, a jego trzymetrowa długość w połączeniu z  lekkością i elastycznością wygodę, nie wykorzystano natomiast szansy uczynienia go symetrycznym, kończąc klasycznym jackiem 6,3 mm. Dobrze chociaż, że wraz ze słuchawkami dostajemy dobrej jakości przejściówkę na mały jack, choć z drugiej strony porównanie symetrycznego i niesymetrycznego wyjścia we wzmacniaczu Questyle pokazało brak przewag symetryzacji. Niemniej w takim Phasemation czy Headtrip ma ona przełożenie na architekturę dual mono, zapewniającą podwójny potencjał wzmocnienia. Niezależnie jednak – symetryczny czy nie – ten kabel mi się nie spodobał. Leciutki i mięciutki trącił tandetą na tle ciężkiego i sztywnawego Tonalium, czy lekkiego wprawdzie ale splecionego w elegancki warkocz FAW Noire. Postanowiłem zatem porównać i sprawdzić, czy jego podmiana coś daje.

Konstrukcja opisywana jest przez producenta jako półotwarta i może przenieść pasmo 5 Hz – 40 kHz przy impedancji 26 Ω. Odznacza się modną dzisiaj bardzo wysoką skutecznością (103 dB) oraz zniekształceniami na poziomie poniżej 0,3%. Całość waży solidne 450 gramów, ale przy dobrej ergonomii nie psuje to ogólnej wygody. Dominantą estetyczną pozostaje matowa czerń ze srebrnymi akcentami pierścieni na pokrywach, prowadnic pałąka i wtyków kabla, a elegancji całości przydaje obszycie pałąka prawdziwą skórą z wytłoczonym napisem ENIGMAcoustic. Za korzyść uznać należy brak lśniących pokryć lakierniczych, łatwych do porysowania,  co wraz z mocną całościowo konstrukcją składa się na odporność względem uszkodzeń. Do wygody przyczynia się z kolei brak pionowej regulacji (unisize), z którą nagminnie są kłopoty – a to zbytniego luzu, a to zbyt twardego lub nieprecyzyjnego przeskoku.

Koncept zdążył już narobić zamieszania w słuchawkowym światku. Oto ENIGMAcoustic Dharma D1000.

Dharmy dostaje nabywca w dużym pudle, dokładnie takim samym jak Sennheisery HD 800, tyle że otwierającym się wzdłuż dłuższego a nie krótszego boku. (Zastanawiające te wszystkie podobieństwa, nieprawdaż? Czyżby to jakaś kompilacja wydębiona od chińskich fabryk, do których AKG za sprawą Harman-Kardona przeniosło całą produkcję?) Pudło, jak one same, jest matowo czarne, a wyścielono je czarną pianką imitującą aksamit. W komplecie poza słuchawkami i kablem jest tylko wspomniana przejściówka oraz parę nieistotnych papierków. Dane techniczne też nie porażają obfitością, do już wymienionych dodając jedynie maksymalny poziom sygnału wejściowego, szacowany na 2000 mW. Za to wszystko przyjdzie zapłacić 6950 PLN, czyli nieznacznie więcej niż za super wypromowane, kanoniczne już niemal Sennheiser HD 800S. Przeciwko nim Dharmy wystawić mogą jako oręż swój elektrostatyczny super tweeter, dużą membranę z papieru Washi oraz posmak czegoś niecodziennego i jednocześnie tajemniczego, czego smakoszem może zostać ktoś nie mający ochoty na posiadanie słuchawek skażonych popularnością. W zanadrzu mają jeszcze Dharmy liczne nader pozytywne recenzje, doceniające ich odmienność i własną szkołę brzmienia. A zatem brzmienie…