Recenzja: Destination Audio WE417A

Podsumowanie

     Audiofilizm jako zjawisko i audiofilia jako nałóg, jak również melomania, będąca próbą podniesienia im kulturowej rangi, rozpadają się wewnętrznie nie tylko na stopnie zaangażowania oraz poziomy znawstwa, też stratyfikują ekonomicznie. Jak w każdej dziedzinie rekrutacji adeptów nie wolnej od ponoszenia kosztów, następuje podział na tych którzy ledwo ledwo, tych którzy całkiem całkiem i tych którzy dużo dużo, czasami nawet wszystko. Recenzowany pre gramofonowy może paść łupem tych ostatnich, dla pozostałych pozostanie marzeniem. Szkoda w sumie, bo chociaż pre gramofonowy z okolic dziesięciu tysięcy już potrafi czarować, a taki EAR Yoshino czy Grandinote CELIO to już wysoka szkoła jazdy, ale najwyższe szlify tu dopiero, okraszane zabawą z lampami i długim korowodem wynikających z niej możliwości. Poniżej jakościowości wziętego tutaj na warsztat Destination Audio WE417A mało prawdopodobnym się wydaje aż tak wnikliwa analiza, taka różnorodność brzmieniowa i przede wszystkim taka jedność dźwięku i przestrzeni na rzecz kreowania całościowego obrazu brzmienia. Na otarcie łez nie posiadaczom pozostaje pociecha, że przy tym stopniu wnikliwości sporo bezstresowej uciechy musimy oddać analizie i w jej następstwie konstatacji, że dużo płyt prezentuje sobą tak naprawdę dość kiepski poziom, w sumie o wiele słabszy niż nam się wydawało. Na nie-pociechę z kolei to, że kiedy płyta wchodzi z tych wszystkich analiz obronną ręką (tak naprawdę żadne to analizy, gdyż to natychmiast słychać), wówczas świadkowie brzmienia dostąpią przeżyć nieosiągalnych zwykłym zjadaczom muzycznego chleba (choćby to nawet był chleb wypieczony przez piekarnię analogową). I to niech będzie podsumowaniem, nie ma co dalej się kręcić wokół tego samego. Przedwzmacniacz okazał się popisowy, ale większość muzycznej braci będzie musiała obejść się smakiem.