Recenzja: Beyerdynamic T1 V3

Odsłuch

I prostszy wzór jarzm pałąka. 

   Tak sobie pomyślałem, że lepiej może będzie zaczynać ocenę słuchawek przy stacjonarnych torach, granie z przenośnym sprzętem traktować jako dodatek. Ważny dodatek, dla wielu nawet kluczowy, lecz o jakości na pewno nie decydujący; więcej i bardziej definitywnie orzekać można na podstawie niemobilnych urządzeń. Zacznę zatem od toru przy komputerze, tego samego, który nie tak dawno opukiwał brzmieniowo wielokroć droższe planarne.

W torze komputerowym

Słuchałem kilka razy wcześniej, a ostatniego dnia przez wiele godzin, konfrontując nowe T1 na przemian z AudioQuest NightHawk, Ultrasone T7 i HiFiMAN HE-R10P. Przejście całego testowego repertuaru pozwoliło dojść do następujących wniosków:

Rzeczywiście, producent ma rację, trwa proces czynienia brzmienia Beyerdynamic T1 coraz cieplejszym, gładszym i łatwostrawnym. Przy czym przejście w takim kierunku między wersjami V1 i V2 (bez udziału Wernhera von Brauna) było głębsze – V2 grały wyraźnie mniej chropawo i mniej neutralnie w sensie temperatury od V1. Grały też ciemniej i głębiej, natomiast mniej impresjonistycznie i misternie. Kontynuacja tego procesu między V2 a V3 to dalsze, ale teraz śladowe pociemnienie i ocieplenie, natomiast bardziej wyraźne czynienie dźwięku gładszym, bardziej nośnym, potęgowym i obfitszym basowo. Niemniej i pod tymi względami nie jest to różnica wyraźna, jedynie się zaznaczająca. Mocniejszy bas jest faktycznie mocny – ale całkowicie odporny na zniekształcenia, w pełni rozdzielczy i w wysokim stopniu obrazowy. Ogólnie bardzo przyjemny w słuchaniu, w sposób naturalny złączony ze średnim zakresem oraz krańcowo różny od duszności czy nadmiaru. Jak wszystko u T1 formę ma trójwymiarową i dzięki trójwymiarowości sceny ma też wystarczająco dużo miejsca. Basowe dźwięki nie kiszą się i nie napierają jako bezpostaciowa masa; bas ma swobodę – i tej swobody dużo; przywołuje naturalne obrazowanie instrumentów, a nade wszystko poprawia humor słuchającego, jako przyjemny i efektowny. Duży, przestrzennie uformowany, wyraźny i natleniony nawet, sprawia świetne wrażenie, zwłaszcza że idealnie pasuje do reszty.

Forma ogólna podobna, całkiem inna kolorystyka.

Ta reszta jest nieco inna niż u wersji poprzednich, choć oczywiście podobniejsza do tej z V2. Zachodzi w kolejnych etapach proces odchodzenia od neutralności w typie słuchawek studyjnych (tyle że na unikalnie wysokim poziomie i nie bez zakusów artystycznych), ku formom bardziej audiofilskim, rozrywkowym i popularnym. Wciąż to ten sam wysoki poziom, ale już teraz nie przede wszystkim dla smakoszy brzmień nieprzeciętnych, wręcz wyrafinowanych, tylko dla szerokiego ogółu pochłaniaczy świetnego grania z naciskiem na duże lecz łatwe do łyknięcia dźwięki; przy czym proszę brać pod uwagę, że opis ten silniej akcentuje różnice, niż ma to miejsce w rzeczywistości. Tak, brzmienie Beyerdynamic T1 V3 stało się trochę cieplejsze, trochę ciemniejsze i trochę bardziej basowe, a większy u T1 V1 nacisk na podkreślanie brzmień delikatnych przeszedł w swe przeciwieństwo – wersja T1 V3 faworyzuje duże brzmienia, a delikatne podkręca do średnich. Ten stan bardzo dobrze obrazowało porównanie do HiFiMAN HE-R10P, które przy równie mocnym basie i nawet większej scenie potrafiły znakomicie ukazywać delikatność żeńskich wokali i lepiej wydobywać indywidualizmy głosów. Na obszarze sopranu i tonów średnich więcej się u nich działo – nie w sensie jakkolwiek rozumianej szczegółowości, tylko umiejętności dokładnego, ergo więc bardziej różnorodnego, formowania dźwięków. Mienienie się, tak eksponowane odnośnie pokryw muszli nowej wersji T1, u nich było mienieniem się głosów, poetyką brzmień wyrafinowanych bardziej. Ale cóż, to słuchawki przeszło sześciokrotnie droższe, coś muszą mieć z tej okazji. Przy czym znowu muszę powiedzieć, że różnica była niewielka; trzeba było zawczasu wiedzieć, do jakiego repertuaru się udać, żeby to dobrze usłyszeć, a nie jest to repertuar popularny ani tym bardziej młodzieżowy.

Pałąk niemalże identyczny, lecz pozbawiony ozdobnych wstawek.

Odnośnie tego typu repertuaru bardziej miarodajne było porównywanie do Ultrasone T7. Oczywiście potężniejszych basowo i ciśnieniowo mocniejszych, oczywiście bardziej też kontrastowych, wyraźnie bardziej chropawych i mocniej akcentujących szczegóły. Beyerdynamic gładko płynęły muzyczną strugą ze stopą wody pod kilem, a Ultrasone szorowały dnem, cały czas utrzymując wysoce szmerowy charakter, podobnie jak to czynią Dan Clark Audio STEALTH. Z kolei porównania do AudioQuest NightHawk najbardziej były zaskakujące, ponieważ te słuchawki grały tak podobnie do testowanych, że chwilami miałem trudności z odróżnieniem. Z tym, że to były NightHawk ze swym oryginalnym kablem, który jest bardzo marny, ale Tonalium do nich pożyczyłem. Grając ze swoim miały od T1 V3 trochą bardziej mrukliwy i niżej schodzący bas, ale nie wolny w najtrudniejszych partiach od zniekształceń. Tych u T1 V3 nie było, a bas miały przestrzennie swobodniejszy. Powyżej działo się u obu niemal identycznie, z czego by wynikało, że można i T1 w wersji trzeciej akcelerować lepszym kablem.

Trochę tym T1 V3 nautykałem, lecz generalnie niesłusznie. Grają fascynująco, a pewne słabsze punkty względem słuchawek wielokrotnie droższych nie stanowią przeszkody w czerpaniu wielkiej satysfakcji. Cóż z tego, że w pewnych momentach kobiece wokale są u nich trochę pogrubione i nie tak ładnie się mienią; cóż z tego, że ich aspekt szmerowy nie jest tak uwypuklony? Poza już wymienionymi mają tę cechę znakomitą, że przydawania brzmieniom mocy, a muzyce wartkości, nie okupują naprężaniem. Brzmienia produkują głębokie, nasycone i z idealnie dobraną masą, a jednocześnie struny pozostają prawidłowo naciągnięte, dzięki czemu dźwięki nie są wypukłe i nie zamykają się w bąblach. Inaczej mówiąc: muzyka jest otwarta i naturalnie prężna.

Kabel tak samo odpinany jak w wersji V2.

W połączeniu z całkowitą transparentnością, dobrym ożywianiem przestrzeni, trójwymiarowością, rozwartym po obu stronach pasmem i sporą dawką natlenienia robi się z tego świetny spektakl – bierzesz to z marszu i słuchasz. Słuchasz, i nie odczuwasz żadnej potrzeby, żeby to analizować. Sam analizowałem z przyczyn zawodowych, poniekąd wbrew przyjemności słuchania.

To nie jest brzmienie tak nadzwyczajne przestrzennie, jak u naśladowcy Sony R10, tak szmerowe jak u najlepszych, ani basowe na miarę mistrzostwa. Ale całościowo rewelacyjne, i jeśli twórcom szło o to, żeby sprawiać przyjemności, to rzecz się w pełni udała.