Recenzja: Beyerdynamic T1 V3

Technologia i wszystko wokół   

Kartonowe pudełko, takie samo jak wcześniej.

   Co się zmieniło, co zostało? Nienaruszona pozostała forma całościowa – w tym kształt i zawieszenie muszli, konstrukcja pałąka i padów, kątowe wchodzenie kabla, stosowane surowce. Rzut oka i od razu wiemy, że to Beyerdynamic T1 albo ktoś z najbliższej rodziny. Mimo to wygląd zasadniczo się zmienił i jego odbiór takoż. Słuchawki z popielato-srebrnych stały się grafitowo-czarne. Wyparowało przy okazji poczucie niezwykłości na widok unikalnego deseniu okryw muszli i ich wyszukanego odcienia obróbki aluminium. Słuchawki stały się zwyklejsze i „bardziej nowoczesne”, o ile to coś znaczy. Fakt, wygląd auta sprzed trzydziestu lat bije nienowoczesnością po oczach, ale odnośnie słuchawek? Na ich polu dzieje się często odwrotnie, powtarzają się dawne wzory. Stax właśnie nawiązał do swojego super-flagowca – najstarszej  SR-Omegi[1] (1993), HiFiMAN wręcz się zafiksował w naśladownictwie Sony R10 (1987), Grado tłucze nowe warianty swoich klasycznych HP1000/RS1 (1991 i 1996). U słuchawek nie ma bowiem problemu z zewnętrznym opływem powietrza i brak nowego typu reflektorów oraz komputerowych dodatków. Istotny problem przepływu powietrza rozgrywa swój epizod cały we wnętrzu muszli, a o wymyśleniu czegoś nowego odnośnie padów i pałąka raczej nie może być mowy, chociaż gimbale[2] w Dan Clark Audio STEALTH to pewna nowość odnośnie zawieszenia muszli w słuchawkach high-endowych.

U T1 V3 niczego jednak nie poprawiono – to są w noszeniu i odkładaniu dokładnie takie same słuchawki jak jedenaście lat temu. Zmienił się tylko wygląd, poprzez skok z jasnej kolorystyki w ciemną i zmianę deseniu muszli. Pokrycie ich paskami przeciwbieżnie skośnych prążków zastąpiono perforowaniem – całe są w drobne otworki, tym większe, im bliżej centrum. U góry między otworkami kryje się prawie niewidoczny napis „beyerdynamic”, powtórzony większymi literami tłoczeniem na wierzchu pałąka. Różnica techniczna z  tego taka, że słuchawki są teraz bardziej otwarte; podobno przy tej okazji nieznacznie przeprojektowano przetwornik, ale żadnych odnośnych szczegółów.

Podobne w jego wnętrzu etui.

Dwie są też różnice użytkowe, obie o szczątkowym znaczeniu. T1 stały się dotykowo śliskie w miejsce surowszych, satynowanych, a pady są jak dawniej czarne, ale mikrofibra bardziej kosmata. Guzik to wszystko znaczy w porównaniu z tą większą otwartością, zmianą kolorystyki i deseniu, ale dotyk przy braniu do ręki stał się cokolwiek przyjemniejszy, a pady trochę miększe.

Wygląd całości mniej wyszukany, szczególnie że zrezygnowano z ażurowego kształtu chwytaków – które poprzednio zadawały szyku, a teraz stały się powszedniejsze, takie same jak w niższych modelach. Czy mikrofibra też jest tańsza, tego nie umiem powiedzieć, ale tym jej kosmatość pachnie. Niemniej producent gwarantuje, że to prawdziwa (czyli japońsko-włoska) Alcantara®, więc może tylko odmiana inna. Suma zmian składa się tak czy owak na mniejsze estetyczne wysmakowanie i uproszczenie wyglądu. Mniej też te przeprojektowane T1 rzucający się teraz w oczy, ale zawsze można powiedzieć, że design stał się „nowocześniejszy”, to powszechnie występujące bzdurzenie. Wyrazami tej nowoczesności ma być wg producenta surowcowe przejście odnośnie kołpaków z aluminium na stal nierdzewną i pokrycie ich ażurowej powierzchni powłoką w wyrafinowany sposób mieniącą się przy zmianach kąta światła. Cóż, może na kogoś faktycznie to działa, sam przeszedłem obok tego „mienienia” zupełnie obojętnie. Poprzednie pokrywy podobały mi się o wiele bardziej, te są, powiedzmy, takie sobie.

Kabel pozostał identyczny i wciąż, tak samo jak u T1 V2, wpina się go via małe jacki. Wciąż także, dla wygody, wchodzi w muszle pod kątem. Ta wygoda jeszcze by wzrosła, gdyby udało się wypłaszczać muszle i odkładać na płask, ale tego nie uczyniono, słuchawki odkłada się twardo. Dzięki temu pałąk jest prostszy, koszty produkcji są niższe. Nie przeszkodziło to słuchawkom w zdobyciu nagrody German Design Award 2021 właśnie odnośnie wzornictwa. Ale cóż, skoro Tokarczuk i Szymborska mogły dostać po Noblu z literatury, to wszystko odnośnie nagradzania jest jak najbardziej możliwe.

Mniej podobne słuchawki, ale głównie przez kolorystykę.

Kabel ma specyfikację OCC 7N i jest dołączany do słuchawek w wersji niesymetrycznej z końcówką jack 3,5 mm plus przejściówka na 6,35 mm. Za symetryczny zapłacimy osobno, około tysiąc złotych. Producent chwali się, że okablowanie dał świetne, wykonywane na  specjalne zamówienie.

Clou wszakże to nie wygląd ani kabel, a przetworniki z rodziny Tesla, zaprojektowane dla pierwszych T1. Są bardzo mocne – porównywalne energetycznie z planarnymi, i ustawiane w muszlach pod specjalnie dobranym kątem, by naturalizować scenę. Odnośnie nich i tego ustawiania powtórzę dawną uwagę, że trudno o słuchawki równie trójwymiarowo formujące dźwięki i równie trójwymiarowo obrazujące scenę. Wraz z mocą to paleta zalet czyniąca T1 produktem ekskluzywnym; pod względem trójwymiarowości dźwięku nie znajdziecie równie szlachetnych w zbliżonym rewirze cenowym, odkąd Sennheiser HD 800 kosztują ponad sześć tysięcy.

Nic nowego odnośnie opakowania. W białym kartonie pudła, opatrzonego wizerunkami T1, brezentowe etui na błyskawiczny zamek; praktyczne, niemal wojskowe. Popielate, zupełnie sztywne, z samymi słuchawkami i tym jedynym niesymetrycznym kablem. Dołączona książeczka ma kieszonkowy format i wydrukowana została na najtańszym papierze w konwencji czarno-białej, co pewnie w jakiejś części ukłonem do ekologów. Zarówno wygląd, jak dodatki, świadczą zaś przede wszystkim o próbie minimalizacji kosztów; cała para poszła w poprawę dźwięku i nie podwyższanie ceny. Moim zdaniem – w słusznym kierunku. Dzięki temu dźwięk stricte high-endowy pozostanie w zasięgu ręki przeciętnego użytkownika, a będzie to dźwięk od bardzo zasłużonego producenta, a nie któregoś młodego wilka.

Także pokrywy muszli ze stali nierdzewnej, a nie aluminium.

W palecie danych technicznych zaszła pojedyncza, lecz ważna zmiana: impedancję przystosowano do urządzeń przenośnych: wynosi teraz nie sześćset, a trzydzieści dwa Ohmy. Mimo to nie podskoczyła skuteczność, oscylująca nadal wokół wartości stu decybeli. Efektem braku inżynieryjnych zmian, największą z nich także obserwujemy z zewnątrz: zaglądając do wnętrza muszli możemy się przekonać, iż wygląd przetwornika uległ poważnej modyfikacji – z pewnością to nie kosmetyka. O celu tego, czyli dużych zmianach odnośnie postaci brzmienia, samo Beyerdynamic ustami głównego projektanta, Guntera Weinemanna, powiada, że celem było przede wszystkim wzmocnienie basu i uczynienie dźwięku cieplejszym, jak również dalsza naturalizacja sceny, przyrost czystości brzmieniowej i całościowy w następstwie wzrost autentyzmu, podnoszący przyjemność słuchania.

Dodajmy na koniec, że Beyerdynamic T1 są otwarte, ale od samego początku towarzyszy im odmiana zamknięta z symbolem T5p.