Recenzja: Beyerdynamic T1 V3

   Tesla Jeden – wersja trzecia, tyle mówią symbole. Nazwa firmy dotyczy zaś historycznie najważniejszej, bowiem najstarszej. W 1924 roku, w Berlinie, inżynier Eugen Beyer (1903-57) zakłada Gebrüder Beyer GmbH – manufakturę głośników kinowych. Świetnie trafia, bo trzy lata później rodzi się kino dźwiękowe z prawdziwego zdarzenia, otwiera się większy rynek. Prócz tego firma bierze się za telefony, urządzenia pomiarowe i poczynając od 1937 też słuchawki, których najstarszy model, Beyerdynamic DT-48, będzie powstawał nieprzerwanie do 2012 roku.

Historia Beyerdynamic toczyła się równo i spokojnie, nie licząc zniszczeń wojennych. Toczyła zawsze do przodu. Spokojny rozrost do rozmiaru dużego przedsiębiorstwa, jednego z liderów rynku słuchawek, mikrofonów i sprzętu studyjnego. Gdy chodzi o słuchawki, ważniejsze daty to rok 1976 – powstanie Beyerdynamic ET1000/N1000, pierwszych słuchawek elektrostatycznych wyprodukowanych w Niemczech. Rok 1980 – moment wprowadzenia na rynek popularnego modelu DT880. I rok 1985 – uzupełnienie oferty modeli z wyższej półki słuchawkami DT770 i DT990, wszystkimi trzema zbliżonymi cenowo.

Pisząc w lutym 2010 recenzję Beyerdynamic T1 V1 rozwodziłem się nad tym, że firma nie miała wcześniej słuchawek flagowych z prawdziwego zdarzenia. Elektrostatyczne szybko zniknęły, pozostałe zajmowały pozycję średnią, lokując się jakościowo poniżej elektrostatów Sennheisera i Staksa, też Grado HP1000 i RS-1 oraz szczytowych modeli Sony i Audio-Techniki. W umacnianiu pozycji rynkowej nic to firmie (przeniesionej po wojnie z Berlina do Heilbronn w Badenii-Wirtembergii) nie przeszkadzało, aż krążyć zaczęły słuchy o nowym modelu flagowym Sennheisera; takim nie arcy drogim, natomiast arcy świetnym. Te słuchy datują się na połowę pierwszej dekady po 2000 roku, i na ten konkurencyjny cios Beyerdynamic już odpowiedział. Flagowiec konkurenta z niemieckiego podwórka zjawił się latem 2009, niedługo potem weszły na rynek Beyerdynamic T1. Jedne i drugie niemieckie flagowe odniosły duży sukces, a jakościowo (choć nie stylistycznie) były bardzo zbliżone. Zbliżone zrazu też cenowo, ale modyfikując swe HD800 do wersji „S” i zamkniętej Sennheiser zaczął uciekać w górę; Beyerdynamic nie uległ tej pokusie, jego wersja V2 flagowych T1 wyceniona została na równe pięć tysięcy. Mało tego – wbrew powszechnej tendencji opisywana teraz rewizja trzecia to ponownie tylko cztery tysiące, a nie jakieś bajońskie sumy, ku którym zmierza konkurencja. Cena więc identyczna jak za T1 V1 kilkanaście lat temu, po uwzględnieniu inflacji znacznie niższa.  

Przystępujemy zatem do opisu zmodyfikowanej wersji słuchawek znanego producenta – flagowych i klasycznych – którym, jako jedynym, w nowszej wersji obniżono cenę. To zaciekawia i rodzi nadzieję, zwiastuje też sukces rynkowy. Którego potwierdzeniem fakt długiego oczekiwania na egzemplarz testowy – w pierwszych partiach się taki nie znalazł, schodziły bowiem na pniu, co wzmagała pandemia. Z jednej strony ograniczająca produkcję i utrudniająca transport, z drugiej nakręcająca słuchawkowy rynek. Praca zdalna, zdalna nauka, miesiącami przesiadywanie w domu – to wszystko miało swoje przełożenie na słuchawki, jako o wiele potrzebniejsze. A skoro już mieć trzeba, może akurat te? Sam pisałem przy różnych okazjach, że Beyerdynamic T1 to jedne z najtańszych słuchawek o pełnej szlachetności, coś naprawdę godnego uwagi. Kiedy je wesprzeć lepszym kablem, stają się realnym konkurentem najdroższych. Co piszę z głębokim przekonaniem i bez naginania faktów. Beyerdynamic T1 w wersjach V1 i V2 to słuchawki światowej ekstraklasy i tam dalekie od strefy spadkowej.