Recenzja: Ayon KRONOS Ultimate

Budowa

KRONOS

   Przetworniki D/A to tak naprawdę obudowane układy scalone – obudowane zasilaniem, taktowaniem, stopniami wejściowym i wyjściowym oraz pancerzem i obsługą. Ilu to dotyczy i jakich układów przemieniających ciągi cyfr w analogowe falowanie, plus to, z towarzyszeniem czego się dokonuje – ot, całe zagadnienie.

    Już napisałem, że układy Kronosa pochodzą od AKM i są to najprawdopodobniej któreś ze szczytowej serii AK5572, AK5574, AK5578, wyróżnianej przez dynamikę powyżej 120 dB w ramach najnowszej generacji procesorów z oznakowaniem VELVET SOUND. Ale czy to na pewno któryś z tych (bo może to wciąż AKM 4497EQ, pracujący w Ayonach z linii CD-35), też ile ich tam się znalazło oraz w jakiej konfiguracji, tego producent nie zdradza. Mówi jedynie o pełnym zbalansowaniu, tak więc kości minimum dwie (inaczej sobie nie wyobrażam w przypadku flagowego urządzenia); mówi także o braku buforów i sprzężenia zwrotnego oraz o wyjściu lampowym w klasie A na triodach.

    Od strony fundamentalnego w tym wypadku przetwarzania cyfrowego dostajemy informacyjne uściślenie odnośnie obsługi plików PCM do gęstości 384 kHz/32-bit włącznie, jak również o natywnym odczycie sygnału DSD pobieranego przez gniazdo USB lub profesjonalne łącze 3 x BNC; przy czym pliki rodzaju PCM zostają automatycznie upsamplowane do 768 kHz/32-bit, a unikalną umiejętnością Stratosa jest odziedziczona po odtwarzaczu Ayon CD-35 zdolność przemiany ich w format DSD 128 lub DSD 256, którą użytkownik może wymuszać naciśnięciem jednego przycisku. Sztuczka ta oparta została o bardzo zaawansowany obwód konwertujący stworzony na zamówienie samego Ayona; obwód tak nawiasem udoskonalony, którego pierwsza wersja rodziła pewne zastrzeżenia odnośnie efektów pracy, natomiast poprawiona nie budzi już najmniejszych, dając pełnowartościową alternatywę, której dokładnym opisem zajmiemy się w części odsłuchowej. 

    Odnośnie dokładności wzorcowego zegara, czyli drugiego obok samego procesora kluczowego czynnika decydującego o jakości przemiany cyfrowych danych w analogowy sygnał, dowiadujemy się od producenta tylko tyle, że wbudowany w Kronosa redukuje jitter do bardzo niskiego poziomu, a komu to nie wystarczy, może podłączyć zegar zewnętrzny jednym z wejść profesjonalnego złącza 3 x BNC.
    Cóż…. moim zdaniem lepiej by było, gdyby dokładna specyfikacja zegara w danych technicznych się znalazła, bo tak, to co – mamy zgadywać?… Niepodawanie specyfikacji zegara to tak nawiasem utrwalona praktyka, ale jakże niesłuszna. Specyfikacją zegarów chwalą się jedynie ci, którzy postarali się o naprawdę szybko taktujące, co bardzo rzadko się zdarza.

Też KRONOS.

    Wchodzić możemy do Kronosa mnogimi wejściami cyfrowymi; zależnie od formatu to dla PCM gniazda USB-24/384kHz, SPDIF, I2S (wtyk Ethernet), AES/EBU i BNC; a dla alternatywnego DSD to USB i 3 x BNC (DSD-L, DSD-R & WCK). Możemy także wchodzić z sygnałem analogowym przez łącza RCA, bo Kronos ma wbudowany przedwzmacniacz, pozwalający regulować głośność w domenie analogowej. Wyjściem po parze RCA i XLR, z którymi tradycyjnie dla Ayona sprzęgnięty został skobelkowy przełącznik na tylnej ściance, pozwalający wybierać pomiędzy wychodzeniem tylko przez XLR, tylko przez RCA, albo obniżającym minimalnie jakość sygnału stanem równoczesnego przez obydwa. Temu przełącznikowi towarzyszą dwa inne; jeden pozwala wybierać pomiędzy większą a mniejszą mocą sygnału, drugi przy ustawieniu „Direct” zamiast „Normal” skraca do minimum obwód, co jednak łączy się z ostrzeżeniem o mocniej słyszalnym szumie lamp. (U mnie w praktyce tak nie było.)

    Skoro o lampach. Dla obu kanałów jest wspólna prostownicza GZ30T, za którą następuje rozdzielenie i każdą ścieżkę obsługuje osobny transformator R-Core oraz po jednej lampie 5687 SE (podwójna trioda sterująca) i 6H30 (trioda mocy). Obsługuje nieustająco – nie ma spotykanego czasami przełącznika trybów „transistor/tube” – przetwornik może pracować wyłącznie w trybie lampowym. Na rzecz tych niewyłączalnych lamp cztery w wierzchniej pokrywie kratki wentylacyjne; a sama obudowa to ayonowy klasyk – potężny plaster na czerń anodyzowanego aluminium z mocno zaokrąglonymi narożami i długim, wąskim wyświetlaczem. Też tradycyjnie czerwonym i możliwym do przygaszenia lub całkowitego ściemnienia, wyświetlającego wybór przyłącza oraz głośność, regulowaną z pilota albo srebrnym pokrętłem po prawej. Na rzecz symetryczności wyglądu po lewej identyczne pokrętło wyboru wejść, a całą pozostałą obsługę zapewnia czarny, aluminiowy pilot.  

   Urządzenie jest zatem nowej generacji w sensie modułowości wewnętrznej, natomiast tradycyjne w mierze wyglądu i obsługi. Korzystający z wyrobów Ayona poczują się jak w domu i nie będą musieli nerwowo szukać włącznika głównego, który też tradycyjnie jest pod spodem.

    Przed testem odsłuchowym pozostaje do napisania, czym różnią się od siebie trzy jakość wyznaczające moduły, stanowiące o wersji Kronosa. Najskromniejszy, z oznaczeniem XS, ma mniej gatunkowe lampy i mniej markowe kondensatory, nie posiada też funkcji przetwarzania PCM w DSD. O stopień wyższy Signature te lampy ma już lepsze i wyższe gatunkowo kondensatory, a przede wszystkim jest wyposażony w powód do dumy producenta – konwerter PCM w DSD. Recenzowany Ultimate to triody mocy 6H30 w miejsce  6N6P plus wszystkie kondensatory najwyższej klasy – głównie produkcji Mundorfa.

I jeszcze raz KRONOS.

    Waży mająca go szczytowa wersja aż 17 kg, odstęp pomiędzy szumem a sygnałem zapewnia minimum 120 dB i jeszcze lepszą dynamikę, pasmem akustycznym ogarnia przedział 20 Hz – 50 kHz, a zniekształcenia harmoniczne (THD) spycha poniżej 0,002%. Dysponuje też miękkim startem z rozruchem circa 30 sekund, a maksymalny poziom sygnału to dla wyjść RCA współczynnik 2,6 V, a dla alternatywnych XLR aż 5,2 V.

    Co z tego w mierze brzmienia?