Recenzja: Acoustic Zen Absolute Cooper IC

Odsłuch

A cały kabel prezentuje się elegancko i jest praktyczny w użyciu.

   Flagowy dla Acoustic Zen interkonekt z absolutnej miedzi jest łatwy do scharakteryzowania, trudniejszy do implementacji. Od razu powiem, że odnośnie tej drugiej nadaje się bądź do torów najwyższej klasy, bądź mających mniejsze czy większe problemy z wyraźnością i detalicznością, co w audiofilskim slangu określa się zwykle „muleniem”. Rozwiewanie brzmieniowych przymgleń i wypłukiwanie brzmieniowego mułu to tego interkonektu największe zalety w odniesieniu do słabszych systemów. Zarazem uchowaj Boże implementować go w tory grające za ostro, bo tylko to roznieci – ich słabość nie tylko obnażając, ale jeszcze intensyfikując. To bowiem Robertowi Lee trzeba oddać, że może i nie opowiedział dokładnie, jak swój przewód wykonał, ale na pewno nie plótł na wyrost o przepuszczaniu muzyki z wyjątkową żywością i energią. Od innej strony często oczekiwanych zalet patrząc, nie mamy natomiast do czynienia z audiofilskim łączem, które wniesie do brzmienia kulturę i muzykalność poprzez łagodzenie, pogłębianie, przyciemnianie i wydłużanie wybrzmień. Jeżeli już mowa o kulturze, to Absolute Cooper da ją w postaci zwiększonej dynamiki, większej szybkości narastania i lepszej koordynacji czasowej, jak również przejrzystości i podkreślenia trójwymiarowości, o ile tylko ta już jest, jako że sam jej nie zrobi. W tej sytuacji to kabel stricte wyczynowy, a nie któryś ze słodząco-dopieszczających – jego kulturą jest realizm.  Dosiadamy narowistego rumaka o wielkiej szybkości cwałowania i potędze skoku, a nie z natury spokojnego lipicana, przeznaczonego do jazdy rekreacyjnej i pełnych gracji popisów rodem z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy. (Której siedziba, jakby życie bez tego nie dość  było skomplikowane, mieści się nie w Madrycie a Wiedniu.) Z tym kablem nie będziemy sobie łagodnie truchtać, chodzić stępa na ukos i wykonywać z gracją skłonów – to koń kozacki, zawadiacki, z werwą i animuszem.

Powyższa charakterystyka już od strony teorii sugeruje, że kabel najlepiej powinien się sprawdzać w torach mniej czy bardziej oświetlany lampami. Praktyka to potwierdziła. Muszę w tym miejscu zaznaczyć, że z Absolute Cooper miałem do czynienia wiele razy na przestrzeni lat a nie tygodni – i nie zawsze mi się podobał. Zdarzało mu się nawet z dobrą aparaturą grać jak na moje uszy za ostro, za jaskrawo, na dłuższą metę nieznośnie. Ale zdarzało też wybitnie, aż oszałamiająco. Tak zagrał i tym razem, wpięty pomiędzy przetwornik Prima Luny a wzmacniacz słuchawkowy Ayona; jedno i drugie urządzenie wzmocnione lepszymi lampami, zasilane super kablami zasilającymi – itp., itd. Efektem realizm na bazie armatniej dynamiki, krystalicznej czystości medium i rentgenowskiej przenikliwości, w tym doświetlenia każdego detalu światłem wyzbytym z jaskrawości, lekko aż nawet tonującym – atmosferę dającym przyciemnioną, ale niczego nie chowającym w domyśle cienia i niczego nie zmiękczającym. Brzmienie poprzez ten interkonekt nie łasi się i nie przemawia łagodnym głosem kogoś obłaskawionego prezentem, tylko daje muzyce jej naturalną w odniesieniu do niektórych brzmień ostrość, całkowitą aż po dosadność wyraźność i autentyczną żywość. Poprzez Acoustic Zen Absolute Cooper werbel bardziej będzie grzechotał, wyostrzą się syczące spółgłoski (ale bez sybilacji), prawdziwym trzaskiem trzaśnie deska uderzona podkutym butem. Ale instrumenty strunowe, odnośnie sprawdzenia których od razu zapaliła mi się czerwona lampka, wcale nie okazały się za ostre; przeciwnie – skrzypce i wiolonczele zabrzmiały wyjątkowo esencjalnie, głęboko i trójwymiarowo, a bez śladu podostrzeń. Tak przestrzennie i z taką głębią oraz natężeniem wibracji, że wpadłem w niekłamany podziw. Duża zasługa w tym holenderskiego przetwornika, którego wyjątkowa trójwymiarowość przez kabel była podkreślana, jednak to już za jego sprawą zjawiskowa dynamika szła o lepszą z lampową głębią brzmienia w ozdobie mocnego, malowanego ciemnymi odcieniami kolorów światła.

Prócz wielu innych zawsze z komputera puszczam sobie nagranie, które w tej konfiguracji wypadło świetnie, tak jakby muzycy i nagraniowcy stojący za nim zmówili się z Robertem Lee i przyjąwszy wynagrodzenie udowadniali, że nie mijał się z prawdą odnośnie swoich kabli. Realizm aż przytłaczał – realizm ostry, dosadny, całkowicie wyprany z łagodzenia. Realizm „bycia tam”, słuchania tego na żywo. Częstujący rzadko spotykaną brzmieniową intensywnością i wyjątkową (to już naprawdę) trójwymiarowością wraz z (też) eksplozyjną dynamiką. Odnośnie tej intensywności wspieranej głębią uzupełnienie, że ani ona, ani to lekko stonowane do tych ciemnych odcieni światło (stopień zależny od nagrania) nie miały w sobie nic z budowania zwalistości, nietransparentnego zgęszczania ani ociężałości. I to właśnie było najlepsze: to połączenie transparentności z esencjalnością, pozbawionego jaskrawości światła z żywością i przenikliwością, dynamiki z trzecim wymiarem.

To nie jest łatwy kabel – nie tak łatwo go uplasować. Taki mu dobrać tor, żeby się idealnie wpasował. Ale kiedy to już nastąpi, to amatorzy muzyki bez złagodzeń, czyli jak prosto w jazzowym klubie, ci będą mieli używanie. Jest drajw i jest naturalna pikanteria (saksofony w aparaturze audio to zwykle letnia nuda), zarazem, zgodnie z obietnicą, trójwymiarowa postać dźwięków i eksplozyjna dynamika. Do tego stopnia rozwinięte, że nawet ja, który żadnych podostrzeń wysokich tonów na dłuższą niż kilkadziesiąt sekund metę nie toleruję, słuchałem z rosnącą satysfakcją przez długie wieczorne godziny. A za plecami podśpiewywała żona, która w odróżnieniu ode mnie każdą podobającą się melodię natychmiast podchwytuje i umie perfekcyjnie wyśpiewać. Niestety umie też przedrzeźniać i świetnie parodiować, co jest ogromnie śmieszne, ale z wyjątkiem awantur.

Odnośnie jeszcze pasowania. Kabel jest naprawdę wybredny, bo z trzech próbowanych słuchawek tak całkiem do dna podobał mi się z jednymi. Z HEDDphone brzmienie było o włos za chłodne, co już trochę psuło zabawę, mimo iż było to granie znakomicie przestrzenne i popisowo wyraziste, też wyjątkowo różnorodne. (Każdy instrument z własnym brzmieniem, a nie wszystkie na jedno kopyto.) Z Sennheiser HD 800 podobał mi się tak samo – czyli tak, owszem, nawet bardzo, ale nie do samego koniuszka. Brzmienie pokazało się bardziej zmiękczone na konturach, co miewa swoje zalety, zwłaszcza w odniesieniu do budowania brzmieniowej całości; miało też więcej półtonów oraz temperaturę ciutkę wyższą. Ogólnie ten sam poziom, ale w odmiennej kompozycji rozkładania akcentów. Jednak sto procent satysfakcji dawały tylko Ultrasone Tribute 7. Idealnie trafiona temperatura, najbardziej rozbudowany ambience, największa dynamika i zgniatająca ciśnieniem akustycznym moc. To ostatnie szczególnie pasowało do reszty, jako ostatni klocek do pełni realizmu; stanowiło zwieńczenie owocujące perfekcją. Jedno z najlepszych brzmień jakie zbudowałem przy komputerze, co w świetle umiarkowanej jak na high-end ceny interkonektu dawało podwójną satysfakcję.

Oczywiście jest kierunkowy.

Kolejne próby – z kolumnami, CD i gramofonem – nie wniosły nic nowego: kabel ma opisaną wyżej naturę i rodzaj toru jej nie zmienia. Czy z kolumnami, czy słuchawkami będzie dawał realizm, lecz skonfigurowanie tego realizmu tak, by stał się całkiem jak żywy, to zadanie niełatwe. Audiofilskie „sztuczki z ogonkiem” – stoliki, podstawki, ustroje akustyczne, kable zasilające – to może być przydatne, ale jak samo źródło i wzmacniacz nie pasują, podobnie jak efektor dźwięku, to ten czynnik trochę poprawi, ale nie da perfekcji. Ta jednak warta jest szukania, gdyż to naprawdę coś. Wyjątkowa okazja dla tych, którzy chcą mieć prawdziwy koncert. Acoustic Zen poszłoby na rękę, gdyby spróbowało sporządzić listę takich pasujących urządzeń, lecz to myślenie życzeniowe. Wszak mają co innego do roboty, niż sprawdzanie interkonektu z jak największą ilością urządzeń. Wystarczy chyba, że zrobili taki, który jest realistyczny naprawdę.