Recenzja: Acoustic Zen Absolute Cooper IC

Budowa i wszystko wokół

Mało ekologicznie, za to praktycznie.

   Badanie zależności między strukturą przewodników a minimalizacją deformacji przepuszczanego przez nie sygnału, doprowadziło Roberta Lee do długokrystalicznych przewodów z miedzi i srebra – maksymalnie aż długokrystalicznych, wręcz monokrystalicznych. Ogólnie biorąc takich, w których nie pojawiają się pojedyncze kryształy jako rozsiane pomiędzy materiałem amorficznym wtręty, bo taki kryształ tylko zaburza przepływ. (Zdaję sobie sprawę, że określenia amorficzny i monokrystaliczny do współwystępowania w opisie tego samego materiału się nie nadają, ale to nie ja nie chcę tutaj wyłożyć kawy na ławę i przedstawić dokładnie, jak ten materiał powstaje i jaką ma strukturę.) Każde odstępstwo od jednolitości powoduje zaburzenia przepływu, tak więc przewodnik powinien posiadać możliwie minimalną ziarnistość, najlepiej żadną. Jaką konkretnie udało się osiągnąć i drogą jakich zabiegów, to w tym wypadku tajemnica. Dowiadujemy się jedynie, że miedź i srebro w tych ujednoliconych morfologicznie przewodach nie powinny być poddawane później żadnym stresom, gdyż to by mogło degradująco ich jednolitość uszkodzić.

Odnośnie całości tych zagadnień pada też zasadnicze spostrzeżenie, iż nie należy postrzegać kabli o audiofilskich właściwościach jako odpowiedników rur w hydraulice, gdzie chodzi o samą przepustowość. Ich zadaniem nie jest wyłącznie ona, lecz przede wszystkim ta niezaburzona, podlegająca możliwie minimalnym turbulencjom transmisja dawek muzycznej energii (muzyka wg Acoustic Zen dzieli się na takie dawki), część z których jest niezwykle krucha – co za tym idzie do naruszenia łatwa, co zawsze skutkuje degradacją. Tak więc zachowanie całej energii i całej strukturalnej postaci muzycznego strumienia akustycznych danych jest tutaj priorytetem; to trudne, ale nie całkiem niemożliwe. Pozytywne rezultaty daje się usłyszeć – tylko osoby pozbawione muzycznego słuchu i cynicy mogą twierdzić, że nie istnieje zależność między jakością okablowania a jakością odtwarzanej muzyki. Odnośnie tego jeszcze jedno istotne spostrzeżenie: muzyka jest zjawiskiem trójwymiarowym i rozwijającym się w czasie, należy zatem możliwie w możliwie najdoskonalszy sposób jej czasoprzestrzenną formę zreprodukować, a nie jedynie oddać tonalne walory dźwięków.

Grafika opisowa nie należy do wyszukanych.

Od ogólników przejdźmy do konkretów. Kabel Acoustic Zen Absolute Cooper wg krótkiego opisu ze strony producenta składa się z „zerokrystalicznej” (czyli możliwie najmniej ziarnistej) taśmy miedzianej, ręcznie skręconej w giętką rurkę. Taką postać przewodu można nazwać rewolucyjną, gdyż nie ma odpowiedników – jedynie Acoustic Zen oferuje kable o tej geometrii. (Ale ALO Audio też chyba takie kiedyś robiło.) Nie mniej innowacyjna jest izolacja. Kabel chroni przed zakłóceniami wewnętrznymi i zewnętrznymi najlepsza znana technologia – jeżeli dobrze zrozumiałem zbyt lakoniczny opis, odnośnie wnętrza chodzi o rdzeń z rurek teflonowych wypełnionych powietrzem, na które tą ujednoliconą morfologicznie miedzianą taśmę przewodzącą nawija się zgodnie z opatentowaną metodą Constant Air Twist. Ten niespotykany gdzie indziej sposób prowadzenia chroni przed wewnętrzną interferencją samowzbudną, która jest nie mniej groźna niż zakłócenia zewnętrzne. Przed tymi chroni… tak naprawdę, to nie wiem. Można spotkać opinie, że to warstwa spienionego teflonu (droższego niż normalny), ale sam producent tego nie mówi, a i mnie samemu wydaje się, że takiej warstwy tam nie ma. Być może chodzi o to, że wokół rdzenia nawija się nie taśmę, tylko przewody w osłonach z tego spienionego teflonu – pojęcia, prawdę mówiąc, nie mam. Oplot stanowią w każdym razie (tyle pod szkłem powiększającym widać) parami prowadzone włókna – być może również teflonowe rurki, a może inne tworzywo – tak czy tak koloru czarnego i srebrnego splecione w luźną siatkę o dużej trójwymiarowości. Technicznego rysunku obrazującego przekrój i wraz z nim dokładną budowę producent nie udostępnia, a sam przecież nie będę ciął. Specyfika materiału przewodzącego też nie została podana – domysły sugerują miedź o czystości 7N, być może z niewielką domieszką srebra o równie dużej czystości.

Za to zewnętrzna warstwa izolacyjna i przyłącza już wyszukane są.

Co nie ulega wątpliwości, to to, że Acoustic Zen Absolute Cooper to interkonekt stosunkowo niegruby, lekki i o sporej giętkości, ale nie na zasadzie że się leje, tylko zwyczajem rurki trzyma łukowy kształt ugięcia i trochę sprężynuje. Przyłącza RCA (z takimi recenzujemy) są złocone i zakręcane, opakowanie to tradycyjny dla Acoustic Zen pokrowiec z przeźroczystego tworzywa zapinany na błyskawiczny zamek. O cenie było, czas na muzykę.