Porównanie: Najlepsze słuchawki planarne

Finał

   Lecz że nie lubię spraw zostawiać w zawieszeniu, postanowiłem skorzystać z posiadanej przejściówki (od Tonalium) »odczepy kolumnowe na 4-pin XLR« i zaprząc do roboty końcówkę mocy Crofta. Przy przedwzmacniaczu gramofonowym wyposażonym w potencjometr nic w sumie niemożliwego, jedynie ETHER znów pominięte, jako niemożliwe do wpięcia. Trudno, jeszcze do nich się wróci – spróbuję ściągnąć kabel symetryczny. A że Meze zostają na dłużej (pożyczka producenta), to z nimi przynajmniej konfrontacja. Tymczasem trzej planarni muszkieterowie…

Nieraz się zdarza, że zmiana sprzętowego planu przynosi duże przewartościowania, jednakże nie tym razem. Aczkolwiek trudno było nie spostrzec, że pewne rzeczy się zmieniły. Zwłaszcza to, że Final porzuciły całkowicie najniższą temperaturę, zrównując się z Meze i Audeze. Te ostatnie minimalnie ze wszystkich były najcieplejsze, a właściwie to nie tyle cieplejsze, co mniej akcentujące soprany. I wraz z tym wciąż najbardziej posługujące się bryłą, bo wiadomo – soprany od basów cieńsze. Ale – uwaga! – wcale nie były wraz z tym najbardziej masywne i nasycone, a tylko z najniższym dźwiękiem i najspokojniejsze. Na tle dwóch pozostałych w gramofonowej turze przy mocy mogącej je w razie nieopatrznego ruchu gałką natychmiast porozrywać (przesadzam, potencjometry krokowe), dawały dźwięk najbardziej relaksujący i jednocześnie wspaniale modelujący dźwięki oraz scenę. Wszystko najbardziej objętościowe, a wszelkie tła i akompaniamenty z mocniejszym udziałem w całości. Przeszkadzajki perkusyjne, wybijanie rytmu i zawodzenia chórków, cichy gitarowy akompaniament, jakieś pomruki, całe to życie tła – wszystko to było u nich nie tylko modelowane najlepiej, ale też najbardziej obecne i najbardziej wyodrębnione.  I wraz z tym także poszczególne sceniczne plany i cała sfera holografii. Tak więc jeżeli ktoś woli dźwięk stratosferycznego poziomu, ale niższą tonacją uspokojony i z najmocniejszą głębią sceny, to Audeze.

Final nabrały zaś temperatury – ich srebro przetopiło się w złoto. Wyraźnie mocniej od Audeze (pomimo ogólnego ciepła) akcentowały przy tym składniki sopranowe, co nie przeradzało się w agresję (nie ten poziom), ale dawało większą aktywność, mniej spokoju. Relaks precz, ani śladu – gramy jak na koncercie. Lecz przy tym pewien rozłam w spójności pasma, bo te soprany trochę oddzielne, a niżej wokal spokojniejszy, taki z lekka moderowany, nie do końca w sopranowe wzloty idący. Ślad tego, ale wyczuwalny i zmieniający obraz ogólny w mieszankę sopranowej ekscytacji i spokojniejszej średnicy. Oczywiście całkowita, jak zawsze u nich, otwartość prezentacji, ale Audeze też otwarte –  bardziej jedynie domykające dźwięki basowym dociążeniem, zamiast otwierać je na oścież sopranowym poszumem. Do tego Final z bliższym, bardziej napierającym pierwszym planem, a dalszymi mniej widocznymi. Ogólnie zachwycająca mieszanka aktywności wysokich tonów i łagodniejszych średnich, coś dla miłośników mniejszego uspokojenia.

A Meze? Meze jeszcze inaczej, to znaczy całkiem estradowo. Soprany nie tylko najbardziej ekspresyjne (bardziej niż u Final, choć niewiele), ale przede wszystkim bez przełamania pomiędzy nimi a średnicą. Wokale więc także bardziej aktywne, okraszane sopranowymi wzlotami. Audeze lepiej modelowały kielich trąbki – wewnętrzną przestrzeń powstawania dźwięku, natomiast u Meze sam dźwięk był bardziej prawdziwy– prawdziwsze puzon, trąbka, saksofon. Naturalnie ostre, wibrujące i dosadne, a nie cofnięte w malowaną niższymi tonami sferyczność. I w ogóle dla realistów Meze, jako najbardziej prawdziwe. Dla zwolenników minimalnego uspokojenia – Final, a dla takiego dalej posuniętego z oprawą zjawiskowej sceny – Audeze.