Komputerowa wszechmoc

   Cóż mam począć z panem Woźniakiem i jego wiarą w komputery a brakiem wiary w byt realny? Odnośnie owej muzycznej metafizyki i nowej religii w wierszach kodu, który na podobieństwo doskonalonej nieustannie Biblii panu Andrzejowi wszystko tłumaczy i wszystko mu załatwia, to oczywiście jest to jedna z możliwych ścieżek i nieraz nią podążałem. To dawno temu się zaczęło i nie jest żadnym novum. Rozbudowany procesor akustyczny był dołączany jako opcja do słuchawek AKG K1000 (debiut rynkowy 1990) – i niektórzy słuchacze ponoć mdleli z wrażenia. A jeszcze dawniej, w latach 80-tych, oferowane były głośniki do wzmacniaczy gitarowych marki Celestion, wyposażone w programowalną akustyką DSP. Sam słuchałem bardzo zaawansowanego procesora od Accuphase i recenzowałem jeszcze bardziej niezwykły procesor akustyczny Ancient Audio P3, przy okazji którego testu o całej sprawie pisałem szerzej i z niekłamanym entuzjazmem. Tak więc już w 2015-tym mówiłem to samo co teraz monsieur Fremer – proszę sobie przeczytać, passus o tym obszerny. Wszystko to bowiem świetne rozwiązania, ale nie dla purystów. Coś podobnego z grubsza do łowienia dwumetrowych łososi w wędkarskiej grze komputerowej, a nie moczenie kija w prawdziwej rzece za płotką. Da się tym komputerowym kodem generować gigantyczne przestrzenie i dźwięk przywoływać skrajnie głęboki; po brzegi też nasycony i majestatyczny pogłosowo. Da się także, co jeszcze cenniejsze z audiofilskiego punktu widzenia, poprawiać wady i czynić prawdziwszymi brzmienia w sensie wyobrażania sobie ich doskonałości albo przypominania jakiegoś wzorca. Jednak to trochę co innego niż purystyczny zestaw audio z gramofonem (albo magnetofonem analogowym), lampami i podstawkami. Także w odniesieniu do akustyki – realnej kontra zmyślona, mimo iż ta zmyślona zoptymalizowana do zadanego komputerowi przez programistów optimum. Jak pisałem przy innej jeszcze okazji – w recenzji wspomaganych komputerowo głośników Ancient Audio Fram – jest ta komputerowa droga przez poprawki i rozszerzenia najkrótszą ekonomicznie do high-endu (prawdziwego, nie żadnego tam erzac), więc to coś bardzo pożytecznego i dającego wielkie możliwości. Niemniej czynnik sztuczności (nawet działający z ramienia prawdy i w imię jej poszukiwań) niezbywalnie w tym pozostaje obecny i purystów może zniechęcać, tak samo jak te ślicznotki ulizane przez Photoshop. I żebyśmy mieli jasność: Także i bezpośrednio cięta płyta wzorcowa, podobnie jak analogowa taśma matka, to również modyfikujące transfery. Ale analogowym wybiegiem (jeżeli można to tak nazwać) lepiej przystające do świata – który wprawdzie na najgłębszym znanym poziomie jest zero-jedynkowy, jednak kwantową zero-jedynkowość względem tej z cyfrowego zapisu audio dzielą eony skomplikowania i różne style zachowań.

Wskazałem już na niekonsekwencję pana Woźniaka odnośnie wzorca przyjemności, a teraz pozwolę sobie jeszcze nawiązać do stawianego przez niego zarzutu rzekomej „stuprocentowości” uników ze strony innych niż on recenzentów, ośmielając się zauważyć, iż z palca została wyssana. Ilekroć testowałem kable, czy jakieś inne precjoza, zawsze dbałem o porównania i nawet mi zarzucano, że jest tych porównań zbyt wiele. Nawet w recenzji Bogu ducha winnych podstawek pod kable głośnikowe porównywałem dwa ich rodzaje i oczywiście sytuację bez nich. Ma się rozumieć, wyrażając przy okazji swoje odczucia nie tylko w warstwie czysto opisowej, ale także przez pryzmat emocji; bo recenzja to także (a może nawet przede wszystkim) zapis subiektywnych odczuć w odniesieniu do brzmienia. Tak samo jak recenzja filmu czy książki wsparta na subiektywnym podłożu z towarzyszeniem obiektywnych aluzji historycznych oraz techniczno-warsztatowych. Bardziej o wiele przy tym obiektywna właśnie w przypadku sprzętu audio, bo nie odnosząca się do fabuł, które jej nie dotyczą, gdyż rzecz nie tyczy samej muzyki. Lecz generalnie subiektywna, z którego to powodu postulują niektórzy, by pisać wyłącznie takie będące możliwie lakonicznym zbiorem relacji pomiarowych. To wieczny motyw powrotu audiofilskiego sporu i nieraz się do tego odnosiłem, przywołując zwłaszcza argument, że taka baza pomiarowa niejednokrotnie i niejednego recenzenta przywiodła na manowce. Że potem dzikie awantury ze strony czytelników: „jak pan mógł coś takiego napisać, gdzie pan takie coś słyszał!?” W następstwie czego jeden, dosyć znany, wolał przejść na emeryturę. Odnośnie natomiast uwikłanej w to wszystko proporcji zmiany jakościowej, to chyba wszyscy posługujemy się zrozumiałym dla siebie językiem, a w razie wątpliwości można dopytać. Przynajmniej u mnie można. Zadowolenie z czegoś w słupkach? Mój Boże, czy jak sprawiamy sobie albo komuś innemu radość, to dbamy o jakiś słupek? Mniej politycznych sondaży bym polecał, by więcej przyjemności czerpać z życia.

Poza tym „stuprocentowym” zarzutem pan Woźniak ma jeszcze inne – i na każdy z nich, okazuje się, napisałem odpowiedź jeszcze w tym tekście o audiofilizmie z 2013-go roku. Szczególnie podniecają i turbują pana Antoniego bardzo wysokie ceny urządzeń, kabli i akcesoriów audio, które postrzega wyłącznie z perspektywy zwyczajnego, niezamożnego człowieka. Zupełnie do niego nie dociera kwestia rozplenionego bogactwa i związanego z nim prestiżu, z czym najwyraźniej nie miał do czynienia i czego sobie nie wyobraża. Nie dociera do niego, że dla niejednego milion złotych albo i euro to nie są żadne pieniądze; i że ci ludzie lubią błyszczeć, lubią spełniać swoje zachcianki. Nie dociera także, że rynek właśnie jest w równowadze i te potwornie drogie przedmioty są tego odzwierciedleniem. Wydaje mu się (bo nie patrzy wnikliwie), że na przykład punktualne i ładne zegarki za niewielkie pieniądze unicestwią te drogie, podczas gdy jest dokładnie na odwrót; i teraz, kiedy takie są wszędzie, te arcydrogie i ekskluzywne święcą największe tryumfy. Naiwne to wyobrażenie, iż wszystkim zależy na oszczędnościach i wszyscy chcą być rozsądni, toteż kiedy usłyszą, jakie to komputerowe audio doskonałe i tanie, zaraz porzucą drogie zabawki i za zaoszczędzone pieniądze pójdą kupować płyty. Uświadamiam panu, panie Antoni, że tacy, których stać na wydawanie setek tysięcy i milionów, i tak kupią sobie coś drogiego, a chciane płyty już mają. I gdzieś mają wszelkie oszczędności z całymi tymi komputerami, bo by ich kumple z klubu golfowego albo posiadaczy Ferrari wyśmiali jako hipokrytów. Nawet przestaliby z nimi bywać, ponieważ nie byłoby to w dobrym tonie. Fakt, Rockefeller był najbogatszy, a dzieciom kazał donaszać młodszym po starszych ubranka. Ale to nie jest obecny standard, to w przełożeniu na nasze czasy ekstremalny, baptystyczny wyjątek. Elita chce być elitarna, o oszczędności nie dba. Mało nawet – one są dla niej be, ona się ich wystrzega. Dlatego z jej punktu widzenia te komputery może sobie pan Fremer wsadzić, a przynajmniej do czasu, gdy też będą bardzo drogie. Można się na to zżymać, ale tak dziś polityka wygląda i całe stosunki społeczne; nie są to żadne odosobnione audiofilskie brewerie. Proszę sobie odnośny artykuł przeczytać, bo go nie będę powtarzał. (I drugi o luksusie, i trzeci o muzyce – i jeszcze parę innych, w tym ten o procesorze P3.)