Relacja z Audio Show 2013 cz. IV

Hotel Golden Tulip

   Ten cykl pominięć oraz króciutkich a kuku może stwarzać wrażenie, że nic ciekawego w tym Bristolu mnie nie spotkało. Mylny to jednak wniosek, bo to co usłyszałem w dużej sali Audiofastu warte było więcej niż wszystko inne, i to nie tylko w sensie czysto monetarnym. Ale, jak już mówiłem, o tym będzie osobno.

Kilka kilometrów autem i już byłem a Golden Tulipie, a tam, uprzedzając fakty, od razu powiem, czekała na mnie prawdziwa galeria brzmień znakomitych. Zacząłem od wizyty w Musictoolz, ale i o tym brzmieniu będzie osobno, bo tak im obiecałem. Vis-a-vis Musictoolz rozłożyły się firmy Audio Styl i Support, wspólnie prezentujące zestaw złożony z głośników JBL S3900 oraz elektroniki Marka Levinsona. W skład tej elektroniki weszły CD 512, przedwzmacniacz 326S oraz końcówka mocy 532. Pospinane to było kablami Cardas Clear, zasilone listwą PS Audio i ustawione na stolikach Andrzeja Sroki.  Za swoje nader pokaźne pieniądze (głośniki 46 000, odtwarzacz 70 000, przedwzmacniacz 47 000 zł i końcówka 105 000 zł), system grał bardzo satysfakcjonująco. Dominowała niezwykle silna bezpośredniość i atak. Jak zwykle u Marka Levinsona towarzyszyły temu ofensywne wysokie tony, a cały dźwięk, jak to się mówi, szedł na twarz i to bez żadnej taryfy ulgowej. Towarzyszyło temu wyjątkowe nasycenie bogactwem szczegółów i ogólne wrażenie autentycznego uczestnictwa w wydarzeniu estradowym. Dźwięk był ustawiona na poziom koncertowego live, a kiedy poprosiłem by został przyciszony, pojawiła się wyższa kultura przekazu oraz walory wysmakowanego a nie tylko szarżującego realizmu. W tym cichszym, ale i tak bardzo głośnym graniu, bardzo zaznaczał się mocarny bas, ogólna efektowność prezentacji i nastrojowe bogactwo brzmienia. Klimat był całościowo najwyższej klasy, a przy tym w typie tranzystorowego muzykowania.

Kawałek dalej zapraszało do siebie Grobel Audio, a pan Sebastian Kienitz zorganizował w tym roku prezentację pełną rozmachu, epatującą zbytkownym wyglądem i ekskluzywnością szczytowych pozycji z katalogów luksusowych marek, częstujących słuchaczy wyrafinowanym brzmieniem. W ogóle w Golden Tulipie prawie w każdym salonie grała masa pieniędzy, a Grobel Audio nie chciało być gorsze nawet od najbardziej zasobnych portfeli. Tak więc dźwięk produkowały finezyjnie brzmiące i wyglądające jak milion dolarów głośniki Franco Serblin Ktema, podpięte kablami Jadis1 do zestawu elektroniki tegoż Jadisa, w skład którego wszedł napęd Caliope, przetwornik JS1 MkIV, przedwzmacniacz JP80MC 25th Anniversary oraz monobloki lampowe JA80.  Wszystko to razem stało na marmurowej podstawie a grało…

Grało w sposób niełatwy do opisania. Mówiąc zwykłym językiem: dźwięcznie, popisowo i muzykalnie. Ale nie na tych prostych stwierdzeniach opierała się istota tego brzmienia. Bo przede wszystkim gało to w sposób dwubiegunowy. Z jednej strony potężnie, z drugiej misternie. Dużym dźwiękiem, a jednocześnie z bardzo widocznymi elementami subtelności i delikatności. Z mocnym basem, a przy tym z wyeksponowanymi drobnymi detalami i niuansami. A wszystko było zjawiskowe, błyskotliwe, pełne wysmakowania i głębokich przejść dynamicznych. Koherentna, bardzo precyzyjnie poustawiana scena, nie stroniła od pogłosów i aury ekscentrycznej nastrojowości. Słychać było dobitnie, że gra tutaj mnóstwo pieniędzy, a nie jakiś bardzo udany zestaw mniejszego formatu. Przejawiało się to w niespotykanej na niższych poziomach jakościowych maestrii detali i zupełnie odmiennym całościowym sposobie prezentacji. To był niewątpliwie muzyczny stół zastawiony dla wyrafinowanego smakosza, a nie kogoś tylko głodnego muzyki. Struny harfy brzmiały iskierkowo, jak w słuchawkach elektrostatycznych, a ukazana w perspektywie Montserrat Caballe emanowała autentyzmem a zarazem prezentowała się ze scenicznym dystansem, tak jakby rzeczywiście być na koncercie a nie słuchać jej stojąc obok. Scena rozpościerała się ku tyłowi i tam kierowała uwagę słuchacza, a uwaga ta, przynajmniej w moim przypadku, cały czas przeskakiwała pomiędzy ogólnym zadowoleniem z klasy brzmienia a wyszukiwaniem składników jego niezwykłości. Na niezwykłość tę najbardziej składał się sposób kreowania średnicy, na której spotykała się wspomniana delikatność i misterność wysokich tonów z mocą basowego dołu. W efekcie struny fortepianu także zabrzmiały dość delikatnie, a siła ataku była umiarkowana. Dominowała elegancja i subtelność, dopiero na dolnym skraju pasma okraszone potężnym basem. Sam dźwięk był bardzo szybki, a tonacja lekko cienista, całkowicie wyzbyta elementów jaskrawości. Słowem, uczta dla koneserów i rzecz jedyna w swoim rodzaju. Właściwe ocenienie tego wszystkiego na podstawie półgodzinnego odsłuchu było rzecz jasna niemożliwością.