Relacja z Audio Show 2013 cz. IV

   Pora zmienić hotel. Drugiego dnia udałem się najpierw do Bristolu, gdzie wizytę rozpocząłem od  sali Audiofastu i ulokowanych tam ich skarbów, ale doszedłem do wniosku, że opiszę jak to grało w odrębnym tekście, bo na to ten dźwięk niewątpliwie zasługiwał. Skierowałem się następnie do sali Hi-Fi Clubu, gdzie okazało się, że jest kolejka i trzeba umówić się na godzinę. To nie jest zły pomysł robić odsłuchy przy drzwiach zamkniętych by nikt nie przeszkadzał, ale nie miałem czasu czekać pół godziny i wyruszyłem dalej. W tej dali trafiłem następnie do drugiego pomieszczenia okupowanego przez Audiofast, ale słuchałem tam tylko chwileczkę, gdyż grał akurat zestaw mający trafić do mnie w całości na odsłuchy, tak więc szkoda było uciekającego czasu, zwłaszcza że ludzi była tam masa i warunki słuchania ciężkie. Zajrzałem też na chwilę do pana Jarka Waszczyszyna, u którego do posmakowania Ancient Audio Oslo Master ustawiła się kolejka, jak w PRL-u po mięso. Okazało się, że poprzedniego dnia nie chciano dawać tam wiary, iż dźwięk jest produkowany bez żadnego elektronicznego super przetworzenia, tak więc trzeba było odłączyć komputer i czerpać sygnał bezpośrednio z telefonu komórkowego. Mimo jedynego chyba takiego na Audio Show źródła, brzmienie było świetne, czego najlepszym dowodem histeryczne ataki innych dostawców niskobudżetowego dźwięku, pleniące się teraz na forach internetowych. Bardzo dobrze, że mają miejsce, bo jak mi pan Jarek już kiedyś wyłuszczył, nic mu tak nie nagania klienteli jak krytyka for internetowych. Ludzie nie są głupi i dobrze wiedzą o co w tym idzie oraz jakiego rodzaju „znawcy” tego typu opinie głoszą.

Nie zawitałem też do RCM’u, bo grały tam te same głośniki co przed rokiem, których brzmienie litościwie wówczas pominąłem, ani do Eter Audio, bo oni wolą jak ich opisuje kto inny.

Hotel Golden Tulip

   Ten cykl pominięć oraz króciutkich a kuku może stwarzać wrażenie, że nic ciekawego w tym Bristolu mnie nie spotkało. Mylny to jednak wniosek, bo to co usłyszałem w dużej sali Audiofastu warte było więcej niż wszystko inne, i to nie tylko w sensie czysto monetarnym. Ale, jak już mówiłem, o tym będzie osobno.

Kilka kilometrów autem i już byłem a Golden Tulipie, a tam, uprzedzając fakty, od razu powiem, czekała na mnie prawdziwa galeria brzmień znakomitych. Zacząłem od wizyty w Musictoolz, ale i o tym brzmieniu będzie osobno, bo tak im obiecałem. Vis-a-vis Musictoolz rozłożyły się firmy Audio Styl i Support, wspólnie prezentujące zestaw złożony z głośników JBL S3900 oraz elektroniki Marka Levinsona. W skład tej elektroniki weszły CD 512, przedwzmacniacz 326S oraz końcówka mocy 532. Pospinane to było kablami Cardas Clear, zasilone listwą PS Audio i ustawione na stolikach Andrzeja Sroki.  Za swoje nader pokaźne pieniądze (głośniki 46 000, odtwarzacz 70 000, przedwzmacniacz 47 000 zł i końcówka 105 000 zł), system grał bardzo satysfakcjonująco. Dominowała niezwykle silna bezpośredniość i atak. Jak zwykle u Marka Levinsona towarzyszyły temu ofensywne wysokie tony, a cały dźwięk, jak to się mówi, szedł na twarz i to bez żadnej taryfy ulgowej. Towarzyszyło temu wyjątkowe nasycenie bogactwem szczegółów i ogólne wrażenie autentycznego uczestnictwa w wydarzeniu estradowym. Dźwięk był ustawiona na poziom koncertowego live, a kiedy poprosiłem by został przyciszony, pojawiła się wyższa kultura przekazu oraz walory wysmakowanego a nie tylko szarżującego realizmu. W tym cichszym, ale i tak bardzo głośnym graniu, bardzo zaznaczał się mocarny bas, ogólna efektowność prezentacji i nastrojowe bogactwo brzmienia. Klimat był całościowo najwyższej klasy, a przy tym w typie tranzystorowego muzykowania.

Kawałek dalej zapraszało do siebie Grobel Audio, a pan Sebastian Kienitz zorganizował w tym roku prezentację pełną rozmachu, epatującą zbytkownym wyglądem i ekskluzywnością szczytowych pozycji z katalogów luksusowych marek, częstujących słuchaczy wyrafinowanym brzmieniem. W ogóle w Golden Tulipie prawie w każdym salonie grała masa pieniędzy, a Grobel Audio nie chciało być gorsze nawet od najbardziej zasobnych portfeli. Tak więc dźwięk produkowały finezyjnie brzmiące i wyglądające jak milion dolarów głośniki Franco Serblin Ktema, podpięte kablami Jadis1 do zestawu elektroniki tegoż Jadisa, w skład którego wszedł napęd Caliope, przetwornik JS1 MkIV, przedwzmacniacz JP80MC 25th Anniversary oraz monobloki lampowe JA80.  Wszystko to razem stało na marmurowej podstawie a grało…

Grało w sposób niełatwy do opisania. Mówiąc zwykłym językiem: dźwięcznie, popisowo i muzykalnie. Ale nie na tych prostych stwierdzeniach opierała się istota tego brzmienia. Bo przede wszystkim gało to w sposób dwubiegunowy. Z jednej strony potężnie, z drugiej misternie. Dużym dźwiękiem, a jednocześnie z bardzo widocznymi elementami subtelności i delikatności. Z mocnym basem, a przy tym z wyeksponowanymi drobnymi detalami i niuansami. A wszystko było zjawiskowe, błyskotliwe, pełne wysmakowania i głębokich przejść dynamicznych. Koherentna, bardzo precyzyjnie poustawiana scena, nie stroniła od pogłosów i aury ekscentrycznej nastrojowości. Słychać było dobitnie, że gra tutaj mnóstwo pieniędzy, a nie jakiś bardzo udany zestaw mniejszego formatu. Przejawiało się to w niespotykanej na niższych poziomach jakościowych maestrii detali i zupełnie odmiennym całościowym sposobie prezentacji. To był niewątpliwie muzyczny stół zastawiony dla wyrafinowanego smakosza, a nie kogoś tylko głodnego muzyki. Struny harfy brzmiały iskierkowo, jak w słuchawkach elektrostatycznych, a ukazana w perspektywie Montserrat Caballe emanowała autentyzmem a zarazem prezentowała się ze scenicznym dystansem, tak jakby rzeczywiście być na koncercie a nie słuchać jej stojąc obok. Scena rozpościerała się ku tyłowi i tam kierowała uwagę słuchacza, a uwaga ta, przynajmniej w moim przypadku, cały czas przeskakiwała pomiędzy ogólnym zadowoleniem z klasy brzmienia a wyszukiwaniem składników jego niezwykłości. Na niezwykłość tę najbardziej składał się sposób kreowania średnicy, na której spotykała się wspomniana delikatność i misterność wysokich tonów z mocą basowego dołu. W efekcie struny fortepianu także zabrzmiały dość delikatnie, a siła ataku była umiarkowana. Dominowała elegancja i subtelność, dopiero na dolnym skraju pasma okraszone potężnym basem. Sam dźwięk był bardzo szybki, a tonacja lekko cienista, całkowicie wyzbyta elementów jaskrawości. Słowem, uczta dla koneserów i rzecz jedyna w swoim rodzaju. Właściwe ocenienie tego wszystkiego na podstawie półgodzinnego odsłuchu było rzecz jasna niemożliwością.

Hotel Golden Tulip cd.

   Mijając stoisko ze słuchawkami, o których w kontekście całego Audio Show napiszę parę zdań odrębnych, bo więcej niż parę nie ma raczej o czym, przemieściłem się do salonu Sound Clubu, gdzie grały kolumny tubowe będące głównym konkurentem szeroko znanych Avantgardów, także niemieckie i także znakomite Cessaro Audio Alpha II, korzystające między innymi z dorobku technicznego japońskiego TAD’a. Sygnałem częstował je gramofon Brinkman Audio Balance z własnym ramieniem i wkładką, a zasilała elektronika Solution, w postaci przedwzmacniacza i końcówek mocy. Okablowane to było Joramą Design a kondycjonowane prądowo przez Gigawatta.

Dźwięk płynął z tego systemu duży, bardzo żywy, bardzo dynamiczny i bardzo realny. Pozbawiony elementu przesadnego czarowania, a zarazem nie popadający w tranzystorową analityczność. Połączenie elektroniki Solution ze źródłem gramofonowym i głośnikami tubowymi wydało mi się kiedy tam stałem znakomitym pomysłem, bo w zeszłym roku elektronika ta wybrzmiewała nieco zbyt chłodno, a teraz w bardzo naturalnej tonacji i kolorystyce. Gramofony nie popadające w przesadną gramofonowość, tylko grające naturalnym, nieprzesłodzonym dźwiękiem, zawsze sprawiały na mnie świetne wrażenie i tak było także tym razem.

Zaraz obok swój coroczny teatr znakomitego brzmienia odprawiało zgodnie z tradycją TR Studio pana Tomasza Roguli. Jak zawsze było tam mnóstwo muzyki, a także porównań pomiędzy systemem własnym a innymi. Licznie zgromadzona publiczność miała nie lada uciechę, bo sam dźwięk był najwyższej klasy, a porównania wielce pouczające. Nie zasiedziałem się tam jednak, bo szybko uzgodniłem wizytę głośników Zeta Zero u siebie, tak więc na miejscu szczegółowo będę to wszystko badał. Na szybko wynotowałem jedynie co następuje: Potężny dźwięk o bardzo bogatej brzmieniowo charakterystyce; wszystko ogarniający, czysty, płynny i bez żadnej nienaturalności. Wspaniała wokaliza i wspaniałe zróżnicowanie głosów, melodyjność i siła spokoju. Potężny spektakl bez żadnego dziwaczenia, zarówno co do walorów scenicznych jak i samego brzmienia.

Przez ścianę, co niestety po obu stronach było słychać, sąsiadował z Zetami salon Living! Soundu, a w nim debiutowały mimo dość wysokiego wzrostu raczej niepozornie wyglądające kolumny szwajcarskiej marki Boenicke. Wąskie a płaskie i całe w jasnym drzewie wyglądały dość skromnie, największy z głośników mając na ściance bocznej. Skromność ta nie posiadała jednak najmniejszego nawet przełożenia na skromność brzmieniową. Biorące sygnał od toru złożonego z zestawu McIntosha, w postaci odtwarzacza MCD1100, przedwzmacniacza C2500 i wzmacniacza zintegrowanego MC302 w okablowaniu Purist Audio Design, grały porażająco.

To brzmienie naprawdę silnie działało na wyobraźnię. Było bogate i pięknie rozpostarte wokół kolumn, rozchodząc się swobodnie we wszystkich kierunkach. Przy tym przestrzenne, muzykalne, mocne, płynne, głębokie i szybkie. Można by to mieć – pomyślałem. Dźwięk niezwykle był spójny, potężny, a zarazem łagodny; pozbawiony śladu świdrowania czy przenikliwości. Z naciskiem na melodyjność, mocno zaznaczającym się basem i wydatną średnicą. Pięknie podkreślił specyfikę głosu wędrującej wraz ze mną od pokoju do pokoju Montserrat Caballe, aczkolwiek odrobinkę pogubił się w jej najwyższych, piekielnie wysoko sięgających rejestrach. Ogólnie jednak rewelacja.