Relacja z Audio Show 2013 cz. II

 Piąte Piętro Hotelu Sobieski

   Po piętrze szóstym, kiedy schodzić w dół zwykle następuje piąte i tym razem też tak było. A na tym piątym dopadłem JPlay, czyli Marcina Ostapowicza w osobie własnej, który solennie mi przyrzekł wpaść i wyjawić tajniki swego muzycznego oprogramowania oraz przywieźć dystrybuowany przez siebie sprzęt. Trzymam w takim razie za słowo. Stamtąd poszedłem do Amare Musica, której to firmy prezentacja w zeszłym roku ogromnie mi się podobała i znowu się tam nie zawiodłem. Lampy od Amare gonione odtwarzaczem MBL 1531 nie grały tym razem z prototypowymi kolumnami autorstwa Twonka, tylko mniejszymi z głośników Bodnara, i było to brzmienie wyjątkowo intensywne oraz ogarniające. Przyciemnione, wyprowadzające soprany z mroku, a także w niezwykle ujmujący sposób łączące klasyczną lampową elegancję z mocnym, dociążonym dźwiękiem. Łagodność, potęga i niezwykle silne zanurzenie w muzykę – tak to zabrzmiało. Tej miary muzykalności w tranzystorowym torze przeważnie nie daje się uzyskać nawet za bardzo duże pieniądze i nie ma co udawać, że jest inaczej.

   Rozochocony lampowością trafiłem następnie do kolejnego lampowego pomieszczenia, debiutującego na Audio Show teamu Ardento. Gtał tam wzmacniacz Ardento Solo na klasycznych triodach 300B, z własnym DAC’kiem i przedwzmacniaczem oraz własnymi firmowymi głośnikami podpiętymi własnym okablowaniem. Niespecjalnie drogi ten zestaw imponował wyglądem i brzmieniem. Dźwięk był bardzo przyjemny a jednocześnie wyrafinowany, łącząc relaks z naturalnością. Osadzone to było na wielkiej skali dynamicznej i imponowało żywiołowością. Duże brawa dla twórców.

   Wpadłszy w lampowy trans poszedłem stamtąd prosto do także debiutującego w tym roku SUON’ARTE i reprezentowanego przezeń Audio Tekne. Tych urządzeń choćby tylko z uwagi na kolorystykę, całkiem nietypową dla lampowych wzmacniaczy, nie można pomylić z czymkolwiek. Ale nie tylko z uwagi na kolorystykę. To był zupełnie inny styl lampowego brzmienia; naturalny, pozbawiony przesadności i ozdobników, bez popisywania się, rozpływania, przymilania i zdobywania serca słuchacza ujmującym sposobem bycia. Dominował realizm i bezpośredniość, a te najwyższej były próby. Bardzo się w związku z tym napraszałem o taki wzmacniacz do testów, ale czy coś z tego będzie – nie wiem. Lecz będzie czy nie, należy oddać twórcom uszanowanie. Naprawdę świetnie to grało.

   Na tym piątym naprawdę działo się dużo, bo grał tam też w pokoju Audiopunkta Naim. Nie w salonie obecnego dystrybutora zatem, tylko u bezpośredniego sprzedawcy, a była to prezentacja ujmująco skromna wizualnie, a zarazem znakomicie bogata muzyką. Mały serwer Naim Uniqute2, będący niczym komputer wszystkim co trzeba jednocześnie, napędzał podobnie małe monitorki RLS Callisto IV, a grało to pięknym, analogowym brzmieniem. Można zatem dobywać z tranzystorowych trzewi lampowo-analogowy czar, tylko trzeba umieć to robić, a Naim najwyraźniej umie. Obok nowego serwera stał pierwszy ze wzmacniaczy Naima i skromnie obchodził swoje czterdziestolecie. Jest sporo młodszy ode mnie, ale ma za to co świętować, a swoją tradycję dobrego muzykowania oddał z pewnością w godne ręce. Malutki sprzęcik, malutkie głośniczki i duża muzyka. – I właśnie muzyka. Bo jeśli czegoś na tym Audio Show w wielu miejscach brakowało, to muzyki samej, zastępowanej niejednokrotnie dudnieniem i tępym łomotem.

   Na piątym piętrze zadomowił się także Abyss Sound, będący krakowską grupą skupiającą jednego profesora i grono jego uczniów wokół projektu wielkiego brzmienia za bardzo jak na wielkie brzmienie rozsądne pieniądze. Do rozpoczynającej serię Abyssów końcówki mocy ASX-2000 dołączył w zeszłym roku przedwzmacniacz HSP-1000, a teraz pojawiły się jeszcze kolumny, jak na razie nie posiadające nazwy. Całości dopełnić ma słuchawkowy wzmacniacz. Choć pan Profesor bardzo był zainteresowany współpracą ze mną i wymieniliśmy się wizytówkami, jego szef marketingu oświadczył mi, że znam się tylko na słuchawkach – tak więc wiecie, rozumiecie i ten tego. Skoro gość wie lepiej na czym się znam, to może faktycznie niech ten Abyss z daleka ode mnie się trzyma i niech go oceniają ci, którzy według pana dystrybutora na Abyssach się znają. Jakoś sobie bez siebie poradzimy, no nie?

   Pośród atrakcji piątego piętra warto też odnotować prezentację Audio Forte złożoną z elektroniki Pliniusa i głośników Magnepan 3.7 połączonych okablowaniem MIT Matrix. System grał w aurze bardzo ciekawie zainscenizowanego, nieprzesadnego pogłosu, dostarczając masy informacji i dużych wrażeń scenicznych. Udanie przy tym łączył muzykalność z analizą, choć tranzystorowym stylem bardziej skłaniał się ku analizie. Wypełnienie miał średnie, pierwszy plan dość daleko odsunięty, a szybkość rodzącą satysfakcję. Powietrza w dźwięku było bardzo dużo, a strona sopranowa miała lekką przewagę nad basową. Ogólnie wysoka klasa.

   Ostatnią z odwiedzonych atrakcji na piątym piętrze był kolejny debiutujący system, proponowany przez Tonysound z Białej Podlaskiej. Wzmacniacze i kolumny wyglądały jak kupa pieniędzy i faktycznie niemało kosztowały. Głośniki 70, a pary monobloków po 30 lub 35 tysięcy, w zależności od mocy. Wspierał je odtwarzacz CD z dawnych czasów świetności tego formatu, a mimo to brzmienie było bardzo wysokiej próby. Świetna przestrzenność, znakomita średnica i wielka skala dynamiczna łączyły się w przekaz nie pozbawiony misterności i czaru. Dominował jednak realizm, a lekkie chwilami podostrzenie sopranów brało się zapewne z nie dość wysokiej klasy źródła. Inauguracja niewątpliwie udana.