Recenzja: Tellurium Q Ultra Silver i Black Diamond Coaxial

   Ilość płyt sprzedawanych w formacie cyfrowym CD-SACD spada ponoć gwałtownie, ale dla cyfrowych formatów muzycznych to nie żaden problem. Lawinowo bowiem równocześnie narasta ilość sprzedanych plików, z nawiązką zapychając krążkową w rynku dziurę. Balon z cyfrową muzyką wzbija się przeto dziarsko i z dnia na dzień pęcznieje, mieszając ludziom w głowach bitowymi wypaczeniami. Nerwowsi przez to się stają, pomimo że muzyka koić ma i łagodzić pono, ale już taka uroda używek, że często chybiają celu. Kibice po przegranych meczach cali chodzą wnerwieni, pijani się awanturują, zamiast chrapać przykładnie, a kochankowie się kłócą, zamiast do się się tulić.

Z tą muzyką cyfrową, to nie całkiem są żarty. Kiedy słuchać czas dłuższy samych analogowych nagrań z taśm albo z winyli, to się po przejściu na cyfrowy wariant naprawdę czuje dyskomfort i staje się niezbyt miło. Ale nie ma odwrotu i nawet jeśli kiedyś cała muzyczna branża powróci do analogu, to lata lateczne miną. Na pewno by się dało zrobić miniaturowy magnetofon cały w domenie analogowej, ale ani produkcja tego nie chce, ani odbiorcom nie zależy. Panuje powszechne przekonanie, że z cyfrą wszystko w porządku i taką wygodę oferuje, tyle pozwala nagromadzić, że kto by tam o coś pytał. Fakt, winyl jest na fali i wraca tryumfalnie, stanowi jednak ekskluzywną niszę i na ulicę go się nie da. Więc analog tylko od święta, nie mówiąc nawet o tym, ile płyt winylowych to teraz uwstecznione na analogowy format cyfrówki. Nie umiem przy tym powiedzieć, czy przeciętny odbiorca daje radę usłyszeć, jak wielka jest różnica pomiędzy prawdziwym analogiem a tym bezczelnie udawanym, ale niezależnie od tego żyjemy w świecie cyfrowym i poprawa jego jakości pozostaje kwestią dość ważną. Zarówno cyfrowego źródła, jakim stały się dyski, karty pamięci i streaming, jak i konwerterów cyfra/analog – naszych kochanych DAC. Jak i wreszcie kabelków do obsługi cyfrowej – i takim właśnie kabelkom się teraz przyglądniemy.

W odróżnieniu od dopiero co zrecenzowanych analogowych łączówek szwajcarskiego VOVOX-a nie będą to kable tanie, ale też nie horrendalne – dla ludzi do kupienia. Cyfrowy Tellurium Q Ultra Silver Coaxial RCA (się to długaśnie nazywa) kosztuje trzy osiemset, a oczko wyższy Black Diamond Coaxial RCA cztery przecinek sześć tysiaka. Mało to wprawdzie nie jest, ale w mojej opinii jak już się narażasz po audiofilsku czy melomańsku na cyfrową muzykę, to powinieneś zrobić ile da się, by cię koiła a nie gryzła. I temu te kable służą – do zabijania cyfry w cyfrze. Bo ilość cukru w cukrze wysoka jest pożądana, lecz ilość cyfry w cyfrze, gdy chodzi o muzykę, powinna być jak najmniejsza.

Firma Tellurium Q gościła już na tych łamach – i bardzo dobrze, że znów gości, bo to marka ciekawa. Nie muszę jej przeto przedstawiać, była anonsowana. Przypomnę więc jedynie, że Tellurium Q Ltd jest angielska i stosunkowo młoda, a swe powstanie opisuje jako efekt spotkania predyspozycji naukowych, marketingowych i studyjnych, sprzężonych w działy badawczo-rozwojowy (mający wyjątkowo nowoczesne zaplecze), marketingowy i testowy. I oczywiście też produkcyjny, bo bez produkcji ani rusz. Przy czym ten techniczny i rozwojowy wywodzi się wprost z techniki militarnej, najbardziej więc zaawansowanej. To zresztą żadna rzadkość – Wells Audio, czy Shunyata, mają ten sam rodowód. A jako do czytania zachętę wspomnę o kablu Tellurium Q Black Diamond w wersji analogowej łączówki, który przy cenie niecałych sześciu tysięcy może stanowić realną konkurencję dla wielokrotnie droższych.