Budowa

Najprawdziwszy debiutant w jeszcze nie ostatecznej formie – Emperor Headphone Amplifier.

   Rozmiarowo wzmacniacz jest może nie tyle niewielki co średni – tyle że z mniejszych średnich. Nie tak pokaźny jak Sugden czy Phonitor, ale pokaźniejszy niż Divaldi czy iFi. Przy czym nie tylko dobrze go widać, ale także dobrze czuć w ręku. Waży sporo, zatem to nie wydmuszka. I rzeczywiście, po zdjęciu obudowy ukazuje się elegancko zaprojektowane i zrealizowane wnętrze. Do tego cała obudowa jest z aluminium, stoi na miękkich, kompensujących drgania nóżkach i z tyłu ma trzy przyłącza RCA: wejście, pętlę oraz wyjście dla trybu przedwzmacniacza. Z przodu zaś całkiem jest minimalistycznie, to znaczy same najniezbędniejsze rzeczy – regulator siły głosu (odpowiednio twardo i precyzyjnie chodzący Alps), pojedyncze gniazdo słuchawkowe 6.3 mm i lampka sygnalizacji pracy. Musimy raz jeszcze skoczyć do tyłu, gdyż tam znajduje się klasyczne, trójbolcowe gniazdo zasilania z odnośnym włącznikiem. Tu proponowałbym modyfikację, ponieważ włącznik znajduje się zbyt blisko gniazda i w przypadku użycia dużego wtyku, charakterystycznego dla audiofilskich kabli, zostanie zasłonięty, co utrudni obsługę.

Patrząc na zdjęcia proszę wziąć pod uwagę, że jest to roboczy prototyp, który w dzisiejszych czasach dostępu do technik lakierniczych i ozdobnych frezowań może zyskać z łatwością o wiele urodziwszą powłokę. Ale i tak źle nie jest, tyle że fronton w brązie zastąpiłbym inną barwą bądź zmienił kolor światełka, jako że jego niebieskość gryzie się nieco z brązem. Dobór odcieni zły nie jest, a łączenie brązu z błękitem (czy częściej granatowym) to teraz nic zdrożnego, niemniej robienie tego z pozwalającym na pełną akceptację wyczuciem zostawmy kolorystom pokroju Matissa czy Klee.

Najważniejsze dzieje się jednak w środku, toteż tam się udajmy, a inspiracje przyszły tam ponoć od takich twórców jak Nelson Pass i Kevin Gilmore. Tak w każdym razie twierdzi konstruktor i nie ma powodu mu nie wierzyć. Wyznacznikami konstrukcyjnymi od strony brzmienia miały być przejrzystość i głębia analizy oraz dokładność obrazowania, ale nie do końca samo to zadecydowało o konstrukcji tranzystorowej. Początkowo wzmacniacz miał być bowiem zasilany bateryjnie i przenośny, ale podczas prac konstrukcyjnych twórca zmienił opcję, jak wyjaśnia, w następstwie zmiany własnych preferencji z mobilnych na stacjonarne. W efekcie obwód mógł zostać rozbudowany i zasilony większymi elementami, w tym dużym zasilaczem i dużymi kondensatorami, ale tranzystorowy genom rzecz jasna mu pozostał, bo inaczej mielibyśmy do czynienia z czymś całkiem odmiennym.

Front urządzenia ostatecznie powinien ulec zmianie na coś bardziej efektownego.

Urządzenie nie czerpie z najnowszych technik, tylko odwołuje się do konstrukcji bardziej klasycznych, powstałych pod koniec XX wieku. Nie ma zatem układów scalonych i nie ma kondensatorów w torze audio (czym szczyci się także mój lampowy Twin-Head). Kondensatory znajdziemy jedynie w sekcji zasilania i są to markowe Toshiba NOS i Nichicon.

Całość pracuje w czystej klasie A i może oddać 1.5 W przy impedancji 32 Ω i 100 mW dla 600 Ω. Siła wzmocnienia okazuje się zatem duża i z wysterowaniem nawet „trudnych przypadków” nie powinno być najmniejszego problemu.

Sam producent widzi swój wyrób przede wszystkim we współpracy ze słuchawkami „z ocieploną sygnaturą i nawet z lekko zwiniętą górą”, natomiast nie widzi przeszkód w stosowaniu zarówno nisko jaki i wysoko ohmowych. To by sugerowało takie przypadki jak Audeze LCD-2 czy Ultrasone Signature Pro, a z kolekcji własnej recenzenta tanie Grado SR60, super drogie Crosszone CZ-1 i pośrodku ewentualnie AudioQuest NightHawk. Te wprawdzie nie ocieplają, ale generalnie odpowiadają wymogom, w sumie więc niezły zestaw i z odsłuchową wyceną nie powinniśmy mieć problemu.

Dlaczego akurat takie? Ano z tego powodu, że wzmacniacz bardzo jest transparentny i niczego nie usiłuje upiększać. Wiernie odda cechy sygnału, a raczej niewielu z nas dysponuje nie podlegającym zupełnie krytyce, choć w dobie powracających gramofonów sytuacja niewątpliwie staje się lepsza. Trudno jednak uznać gramofon za najpopularniejsze dziś źródło dla słuchawek, toteż zmuszeni będziemy borykać się z jakością plikowo-internetową, a ta cechy gramofonowe przybiera dopiero przy przetwornikach klasy Jadis, Destination Audio czy Kondo Audio Note, czym nie musimy zaprzątać sobie głowy. Co w takim razie wyląduje jako brzmieniowy smakołyk za sprawą Emperora na naszym powszedniejszym przykomputerowym i przyodtwarzaczowym chlebie, o tym zaraz się przekonamy.

Tylni panel – wejście sieciowe, wyłącznik i trzy pary gniazd RCA. (Oznaczeń jeszcze brak.)

Zanim to jednak nastąpi jeszcze coś z ekonomii, że mianowicie wzmacniacz już w ostatecznej, bardziej wizualnie efektownej postaci, ma kosztować około 1900 PLN, zatem rzecz o wielkiej atrakcji. Klasyczne wysokiego lotu brzmienia tranzystorowe kosztują bowiem zdecydowanie więcej i nie chcą tanieć nawet pod presją tanich lamp i obwodów scalonych. Produkty Bursona, Sugdena czy Trilogy dalekie są od rejonów poniżej dwóch tysięcy, a więc rysuje się dla Emperor niemałej wielkości szansa.