Recenzja: Trilogy 933

Odsłuch cd.

A sprawdzać to będą: Audeze LCD 3…

A zatem mamy dwa tranzystory podpięte łączem symetrycznym i niesymetrycznym do tego samego odtwarzacza, oba głoszące swą chwałę i oba zbudowane z elementów dyskretnych w oparciu o montaż powierzchniowy. Jeden japoński, drugi angielski i oba będące dziełem nie całych zespołów konstrukcyjnych, tylko jednego mistrza, który go swoim nazwiskiem podpisał. Co się pokazało?

Pokazały się dwa różne brzmienia. Największa różnica była w pogłosowości. Angielska Trylogia nie miała prawie pogłosu, skupiała się na pierwszym planie, a to co dalekie czyniła faktycznie dalekim i mniej ważnym. Ten pierwszy plan miała bliższy, a brzmienie bardziej analogowe. Można zatem powiedzieć, że porównując do słuchawek grała bardziej jak Audeze, a porównując do wzmacniaczy, bardziej jak Twin-Head. Nie miałem do porównania też tranzystorowego Brystona, o którym napisałem swego czasu, że jest tranzystorową lampą, a i grający w manierze analogowej Sonic Pearl pojechał na modyfikacyjne poprawki, tak więc nie umiem powiedzieć, czy Trilogy 933 jest najbardziej analogowo i lampowo grającym słuchawkowym wzmacniaczem tranzystorowym jaki słyszałem, ale twierdząc tak chyba bym się nie pomylił. Ta jego klasa A naprawdę jest bardzo A, o ile przyjąć, że to A oznacza analogowość. Mam wprawdzie teraz innego zawodnika bardzo silnego pod tym względem, mianowicie Sugdena HA-4, ale nie mogę go użyć przed jego własną recenzją, tak więc dopiero kiedy on się położy na operacyjnym stole, będziemy go przymierzali do Trilogy i zobaczymy co się okaże.

…oraz Sennheisery HD 800.

Natomiast w konfrontacji z Phasemation okazał się Trilogy zdecydowanie bardziej analogowy i ciepły, mimo iż słabszym posługiwał się interkonektem i nie miał czarodziejskiego bezpiecznika od Synergistic Research. To wszakże nie znaczy, że Phasemation był bez szans. Przede wszystkim miał echo, a ono budowało inną atmosferę: nie przyjazną i bezpośrednią, tylko oddaloną i w sensie przestrzennym bardziej obcą, bardziej też niecodzienną. Rozległy plener, na którym nie tylko liczy się to co bliskie, ale to co dalsze i całkiem dalekie ukazane jest wyraźniej, pojawiające się jako większe i mające większy w spektaklu udział. Tak w stylu systemu Stax Omega II, ale bardziej tego najnowszego, jako że ten starszy był ciepły i przyjazny podobnie jak Audeze i Trilogy, a najnowszy jest chłodniejszy i zdecydowanie bardziej podobny do HD 800 z Phasemation. Tak więc różne style mogą się mieszać, nie bacząc nawet na rodowód konstrukcyjny słuchawek i wzmacniaczy, ale trzeba od razu podkreślić, że ani Sennheisery, ani Phasemation nie grały w tym wypadku zimno. Grały neutralnie i pogłosowo, a słuchało się tego ich grania naprawdę ekstra, tyle że było ono całkiem różne niż u Audeze z Trilogy – takie majestatyczne i w stylu muzyki elektronicznej, a nie gorące i bliskie jak jazz nowoorleański.

Najważniejsze powinno to mieć reperkusje w przypadku ludzkich głosów; i faktycznie – HD 800 z Phasemation aż ocierały się chwilami o sybilację, podzczas gdy z Trilogy nie było jej śladu. Gładsze, cieplejsze i bardziej miłe głosy produkowane przez angielski wzmacniacz zawsze ukazane były bez pogłosu, tak jakby wymawiała je osoba siedząca obok w tym samym pokoju, a nie ktoś oddalony o dwa metry w jakiejś pustej sali, jak to miało miejsce u Phasemation, któremu we wszystkim towarzyszył kontur echa, co lokowało brzmienia w innych miejscach – większych, wyższych i mniej umeblowanych.

Poza podejściem do pogłosu i innym rozłożeniem akcentów w odniesieniu do poszczególnych muzycznych planów – co w sumie wszystko pospołu brało się z obecnego albo nie echa – nie odnotowałem żadnych godnych uwagi różnic. Oba wzmacniacze dawały popis szczegółowości i dynamiki, branej tutaj w dużym stopniu od odtwarzacza, który może nie jest aż tak dynamiczny jak Metronome czy wysokiej klasy gramofon, ale jednak dynamiczniejszy niż przetworniki przy komputerach.

Trilogy 933 to urządzenie dźwiekowo niemal idealne – gdyby tylko ta scena była lepsza. Ale i tak mamy tu do czynienia z wybitnym tworem!

Z Mytekiem i Phasemation wzmacniacz Trilogy okazał się dynamiczniejszy od Phasemation, co wtórnie sprawdziłem wracając na chwilę do nich, natomiast z odtwarzaczem dynamika była podobna. Być może brało się to też z tego, że przy odtwarzaczu pracował kondycjoner, a przy komputerach jedynie listwy.