Recenzja: Trilogy 933

Odsłuch cd.

Sennheiser HD 800

Kabel zakończony czteropinową złączką od Neutrika. O co chodzi?

Flagowe Sennheisery ukazały obraz bardziej dosadny i z mocniej zaznaczającą się akustyką. Bez ocieplania, bez wygładzania i bez górnego zwieńczenia. Bardziej sopranowo otwarty i bez makijażu, tylko sauté i jak w życiu a nie na balu. Ta muzyka była już realistyczna od pierwszej chwili i całkiem dosłownie, zachowując jednocześnie wszelkie atrybuty piękna. Żywość, prawdę, dynamikę, melodię. Nie sunęła tak gładko, tylko wcinała się mocniej w podszerstek faktur, a ogólny charakter miała neutralny zarówno co do temperatury jak i nastrojowości. Bardziej mi się to podobało, bo w sumie wolę realizm od czarowania, a przy tym w dużym stopniu lampowa natura tego tranzystorowego wzmacniacza poparta popisową dynamiką, świetnie do tych HD 800 pasowała, nie stawiając w takim stopniu na wypełnienie, co także mistrzowsko pasujący do nich Bakoon, tylko na symbiozę żywotności, dynamiki i energii w połączeniu z czarem wolnego od zniekształceń dźwięku, czerpanego ze wzmocnienia w czystej klasie A.

Pisałem wielokrotnie, że te Sennheisery zawsze atakują na koniec nudą, ilekroć nie da się im źródła i wzmacniacza zdolnych ożywiać je dynamiką i szczegółowością, a jednocześnie strzec się należy wszelkiej technicyzacji, bo obiektywne Sennheisery od razu odpowiedzą technicznym jazgotem, zgodnie ze swoją zasadą: co mi dasz, to ci oddam. Grały tutaj co prawda wyposażone w świetny kabel Forza Audio Works FAW Noir Hybrid, potrafiący mocno podkręcić ich szczegółowość i akustykę przy pełnym zachowaniu waloru obiektywności (a więc żadne coś za coś), jednak bez odpowiedniego wzmacniacza i przetworników cyfrowych obsługujących komputer nic by z tego nie było. A było naprawdę wybitnie. Naprawdę było.

A no o to – wydzielony zasilacz własnej roboty.

Heirate Mich okazało się tym razem nie tylko potężne i bogate dźwiękowo, ale także bardzo posępne i groźne. Wiało grozą a mord wisiał w powietrzu. W ogóle wszystko było obiektywniejsze, bez filtra upiększania i poprawiania nastroju, tylko takie jak chcieli sami twórcy nagrań, a więc czasami w sposób zamierzony paskudne, operujące elementami artystycznymi brudu, okrucieństwa, nienawiści i wstrętu. Nie tylko jak w muzycznej bajce, gdzie nawet smok jest groźny tylko na niby, ale z prawdziwym złem i nieudawaną grozą. Często więc smutniej, drapieżniej i szarzej, ale za to prawdziwiej. Prawdziwością nie tą z oheblowanej, polakierowanej i wyślizganej tysiącami dłoni poręczy, tylko tą drzewa rosnącego w lesie. Ta muzyka wbijała drzazgi, ale jednocześnie szumiała prawdziwym wiatrem, a szelest jej liści był tylko sobą.

Z odtwarzaczem

Przeniosłem się pod odtwarzacz, a przy okazji sporządziłem ostrą konkurencję, podłączając Trilogy kablem RCA od Tary, a symetrycznymi Siltechami własnego Phasemation, kosztującego wprawdzie połowę, ale wspieranego o wiele lepszym interkonektem i jeszcze dodatkowo bezpiecznikiem. Tak, nie żartuję. Rozkręciłem kiedyś tego Phasemation, bo jemu się od zewnątrz bezpiecznika wymienić nie da, i zaaplikowałem bezpiecznik od Synergistic Research, co każdemu rekomenduję, gdyż jest to jeden z tańszych sposobów poprawienia sobie brzmienia. Tak, no jasne – zwykłe bezpieczniki kosztują grosze, a takie audiofilskie ponad dwieście złotych, ale moim zdaniem i tak warto. Dla Trilogy bezpiecznika niestety nie miałem, tak więc musiał się bronić samą swoją zewnętrzną sekcją zasilania i brakiem potencjometru.

Do tego tak zmyślny, że sam nam oznajmia diodami, czy mam prawidłową polaryzację w kablu zasilającym.

Nie będę się tym razem rozjeżdżał na poszczególne słuchawki, ale coś osobnego o każdych powiedzieć muszę. Jedne i drugie okazały się pasować bardzo dobrze, ale wbrew moim przewidywaniom więcej zyskały Audeze. Może dlatego, że więcej miały do zyskania, ale niezależnie od tego czy faktycznie to było przyczyną, zaskoczyły mnie swoim brzmieniowym awansem. Zaskoczyły, ponieważ Accuphase DP-700 wydawał się niekoniecznie odpowiednim dla nich towarzystwem, bardziej z punktu widzenia przedodsłuchowych domysłów podwajając ich zalety niż uzupełniając słabostki. Wszak sam jest ciepły i przyjazny, a nie realistyczny i dynamiczny w stopniu ekstremalnym. Wcale nie dąży do neutralności i z tym brakiem dążenia jest mu bardzo do twarzy. Muzykę czyni ciepłą i pełną przepychu, a więc atakuje tym samym skrzydłem co te Audeze. A jednak okazało się, że mimo to pokrewne mu brzmieniowo słuchawki mocno zyskały. Zyskały wzbogacenie tekstur, lepsze opisanie przestrzeni i wraz z tym mimo wszystko znacznie silniejszy realizm, którego muzyczne dotknięcia miały z Accuphase DP-700 wyraźnie większą wagę i dosłowność.  Nie znaczy to, że relacje pomiędzy dynamicznymi a planarnymi flagowcami uległy zmianie. Audeze wiąż były cieplejsze i bardziej liryczne, a Sennheisery chłodniejsze i bardziej dramatyczne, ale poprzednio, przy komputerze, dla siebie Sennheisery na pewno bym wybrał, a tutaj już przestało to być oczywiste. Jedne i drugie tchnęły pięknem, wprawdzie inaczej podanym, ale równoważnym, w obu przypadkach bezpośrednio nawiązującym do realizmu. Bardziej łagodnego i melodyjnego u Audeze; bardziej dramatycznego i szarpiącego sopranową otwartością u Sennheiserów. Bardziej wciąż u Audeze kameralnego i basem doprawionego, a u Sennheserów wielkoobszarowego i ze wzmożoną akustyką.

A skoro jest u nas prawidłowa, to nie pozostaje nic innego, jak tylko sprawdzić możliwości miniaturowego Brytyjczyka.

Nie relacje pomiędzy słuchawkami są jednak tym razem naszym celem, tylko pomiędzy wzmacniaczami. Nie użyłem własnego lampowca, bo nie ufam porównaniom nie wprost, możliwość natychmiastowego przekładania słuchawek stawiając zdecydowanie wyżej. Poza tym porównywałem kiedyś własne wzmacniacze, czyli ASL z Phasemation, bardzo starannie, tak więc można się było odwołać do retrospekcji.