Recenzja: Synergistic Research MiG SX

Budowa

To się układa w pudełeczku i tak audiofilowi wysyła.

   Synergistic Research MIG SX to „referencyjne izolujące podstawki z technologiami HFT i SX” o kształcie kosmicznych spodków. To ostatnie, to już uwaga moja, te w cudzysłowie producenta. Producent dalej nam wyjaśnia, iż to rozwinięcie poprzednich – prostszych i tańszych podstawek, oferowanych pod kryptonimem MiG, i jako alternatywa tańsza pozostających w ofercie. MiG znaczy tutaj „Mechanical Interface Grounding”, a więc uczony to akronim – z interfejsem, a nie czym innym, rozdzielającym sprzęt z podłożem. Dobrze, niech będzie ten interfejs, skoro podkładka brzmi trywialnie. Zwał jak zwał, a co ma robić, to z grubsza wszyscy wiedzą. Obwody elektryczne i reszta wokół nich ma za ich sprawą mniej dygotać, w efekcie muzyka po elegancko falujących liniach z zawijasami ozdobników, a nie z trzęsiączką, w deszczach cała, że ładnie toto nie brzmi, nie wygląda. I dla jasności: wszystko to już od samych zaczątków urządzeń elektrycznych, a nawet mechanicznych, dla konstruktorów było znane – wibracje technice przeszkadzają, o ile nie chodzi o nie same, jak w młotach pneumatycznych panów i dla pań wibratorach.

Tamte pierwotne, tańsze MiG są konstrukcyjnie dosyć proste, chociaż i w nich jest komplikacja; natomiast MiG SX – o, tu już trzeba zapiąć pasy, bo będzie ostra jazda.

Na górze półkolista kopuła, akurat jak w marsjańskich spodkach, więc mi się skojarzyło. Wykonana z wysokowęglowej stali i osadzona na pierścieniach z aluminium i węglowego włókna. Z zadaniem przenoszenie wibracji poprzez te precyzyjnie obrobione i zestrojone z sobą pierścienie, plus jeszcze element strojący UEF (nie wyjaśniają, co to takiego, ale chyba to dzyndzyk pod kopułką) – przenoszenia na spodnie łożysko kulowe, zbudowane z bogatowęglowego wolframu. Ufff…

A po wyjęciu zrazu taki widok.

Faktycznie – z wierzchu jest kopułka i faktycznie z węglowej stali koloru srebrny błysk, coś niczym wielka kropla rtęci. Tej kopułki odjąć się nie da, jest sprzęgnięta na stałe z podstawką trochę mniejszą niż hokejowy krążek. Specjalnie wydrążoną, by ta kulka się zagłębiała (w pionie ma duży luz) i wsparła o podstawę. (Dlaczego nie wypada, tego przekrojowy schemat całości na stronie producenta ciekawym nie wyjaśni.) Krążek od wierzchu to wyszczotkowane na półmat aluminium, a boczną krawędź grubości circa 18 mm pokryto opaską karbonowego kompozytu w ozdobie loga firmy. Poniżej rzuca się w oczy odcieniem ciemnej magenty wychodzący na obwód spód krążka; chyba z innego metalu, ale może też z aluminium. Ten spód ma kształt wymyślny – i to opisuje schemat, natomiast, jak mówiłem, nie objaśnia na czym polega sprzęgnięcie wszystkich części. Tak czy inaczej ostatnim elementem są trzy niewielkie kulki z bogatowęglowego wolframu – wystające od spodu z aluminiowo-kompozytowego krążka i tworzące bardzo dla całej sprawy ważne nośne łożysko kulkowe. To poprzez nie kontaktuje się MiG SX z podłożem, podczas gdy na stalowej kopułce wspiera się denko sprzętu. Ale – uwaga! – to może dziać się też na odwrót, nawet na odwrót dziać musi. Albowiem trzy podstawki z kompletu układają się wedle zaleceń producenta w dwa warianty mieszane – który z nich lepszy, sam ocenisz. Twórcy jedynie sygnalizują, że kiedy dwa MiG SX położymy pod sprzęt metalowymi półkulami na dół, a tylko jedną do góry, powstanie konfiguracja „Precision”, czyli z angielska „Precyzja”. Pozorne źródła dźwięku staną się wtedy bardziej punktowe, wyostrzą się dźwięków z nich wychodzących krawędzie i wzrośnie jednocześnie kontrola basu. Inaczej dziać się będzie z dwiema do góry jedną na dół – powstanie konfiguracja „Ambience”. W niej przestrzeń doznać ma rozrostu, wraz z tym ilość muzycznych planów. Bas się natomiast ma wypełnić, krawędzie z kolei zmięknąć. Niezależnie jednak od tego – na ostro, czy na miękko – stać się ma jednoznacznie lepiej niż gdyby bez podstawek. A czy faktycznie, już sprawdzamy.